Brighton & Hove Albion F.C.

angielski klub piłki nożnej

Brighton & Hove Albion Football Clubangielski klub piłkarski z nadmorskiego miasta Brighton, grający obecnie w Premier League.

Brighton & Hove Albion
Ilustracja
Pełna nazwa

Brighton & Hove Albion Football Club

Przydomek

The Seagulls (Mewy)
The Albion

Barwy

       

Data założenia

21 sierpnia 1901

Liga

Premier League

Państwo

 Wielka Brytania

Stadion

Falmer Stadium
(pojemność: 30 750)
Brighton

Prezes

Tony Bloom

Trener

Roberto De Zerbi

Asystent trenera

Billy Reid
Björn Hamberg

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Trzeci
strój
Strona internetowa

Przydomki tego klubu to The Seagulls oraz The Albion. Pierwszy komplet strojów zespołu jest w biało niebieskie pasy. W latach siedemdziesiątych (gdy menadżerem był Freddie Goodwin) na krótko grali w białych strojach. Za największego rywala zespołu uważany jest Crystal Palace z siedzibą w południowym Londynie.

Założony w 1901 roku Brighton początkowo grało w angielskiej Southern League. W roku 1920 klub dołączył do Football League. Najlepsze momenty w historii klubu to okres od 1979 do 1983 roku, kiedy Brighton grało w First Division. W roku 1983 zespół osiągnął finał rozgrywek FA Cup, przegrywając po powtórzonym meczu z Manchesterem United. W tym samym sezonie spadli z pierwszej klasy rozgrywkowej. Przez niegospodarne zarządzanie klubem, Brighton było bliskie degradacji z Football League w latach 1997 i 1998. Od 2002 roku zespół nie grał poniżej trzeciej klasy rozgrywkowej.

Historia edytuj

 
Tarcza Dobroczynności, jedyne trofeum krajowe wygrane przez Brighton & Hove Albion F.C.

Założony 21 sierpnia 1901 roku Brighton & Hove Albion F.C. przez pierwsze 19 lat istnienia grało w Southern League. W 1910 roku klub zdobył jedyne jak dotąd krajowe trofeum, Tarczę Dobroczynności FA, pokonując zespół Aston Villa (ówczesnego mistrza Anglii). W 1920 roku Brighton zostało wybrane do Third Division (nowo utworzonej, trzeciej klasy rozgrywkowej Football League).

W sezonie 1978/79 Brighton pierwszy raz w historii awansowało do First Division. Trenerem klubu był wtedy Alan Mullery, były reprezentant Anglii w piłce nożnej. Cztery lata później Brighton spadło do Second Division.

W roku 1983 Brighton zagrało w swoim jedynym jak do tej pory finale FA Cup, gdzie zremisowało z Manchesterem United 2-2. Bramki dla Brighton zdobyli Gordon Smith i Gary Stevens. W powtórzonym meczu Manchester United zwyciężył 4:0.

Kłopoty finansowe klubu i związana z nimi sprzedaż stadionu Goldstone Ground sprawiły, że lata dziewięćdziesiąte były dla Brighton ciężkie do przetrwania. Z kłopotami finansowymi wiązały się także problemy sportowe. Zespół niemalże cudem uniknął degradacji z Football League w 1997 roku, remisując w ostatnich minutach meczu z Hereford United, bezpośrednim rywalem w walce o utrzymanie.

W latach 2000–2002 Brighton awansowało o dwie klasy rozgrywkowe, wygrywając odpowiednio Third Division oraz Second Division i znalazło się na zapleczu Premier League.

W kwietniu 2017 roku zapewniło sobie awans do najwyższej klasy rozgrywkowej, w której zagrają po raz pierwszy od 1983 roku.

Stadiony edytuj

Przez wiele lat drużyna Brighton & Hove Albion F.C. rozgrywała swoje mecze na stadionie Goldstone Ground, aż do momentu kiedy z powodu długów dyrekcja klubu zdecydowała się sprzedać obiekt. Decyzja ta wywołała protesty kibiców. Ostatni mecz na stadionie Goldstone Ground Brighton rozegrało w sezonie 1996/97 wygrywając z Doncaster Rovers.

W latach 1997–1999 Brighton dzieliło stadion z Gillingham w oddalonym o 70 kilometrów od Brighton mieście z hrabstwa Kent. Po tym okresie drużyna wróciła do swojego miasta, aby rozgrywać swoje mecze na obiekcie lekkoatletycznym Withdean Stadium. Mewy rozgrywały tam swoje mecze do 2011 roku.

W grudniu 2008 roku rozpoczęła się budowa Falmer Stadium. Koszty budowy wyniosły 93 miliony funtów. Stadion został oddany do użytku 31 maja 2011 roku. Początkowo pojemność stadionu wynosiła 22 374 miejsca. Po kilku modyfikacjach pojemność obiektu została powiększona do 30 750. W sezonie 2012/13 średnia widzów na mecz wynosiła 25 705.

Falmer Stadium

Obecny skład edytuj

Stan na 10 lutego 2024[1]

Nr Poz. Piłkarz
1 BR   Bart Verbruggen
2 OB   Tariq Lamptey
3 OB   Igor Julio
4 OB   Adam Webster
5 OB   Lewis Dunk (kapitan)
6 PO   James Milner
7 PO   Solly March
9 NA   João Pedro
10 NA   Julio Enciso
11 PO   Billy Gilmour
13 PO   Pascal Groß
14 PO   Adam Lallana
15 PO   Jakub Moder
18 NA   Danny Welbeck
Nr Poz. Piłkarz
20 PO   Carlos Baleba
22 PO   Kaoru Mitoma
23 BR   Jason Steele
24 NA   Simon Adingra
28 NA   Evan Ferguson
29 OB   Jan Paul van Hecke
30 OB   Pervis Estupiñán
31 NA   Ansu Fati (wypożyczony z Barcelony)
34 OB   Joël Veltman
38 BR   Tom McGill
40 PO   Facundo Buonanotte
41 PO   Jack Hinshelwood
OB   Valentín Barco

Piłkarze na wypożyczeniu edytuj

Nr Poz. Piłkarz
8 PO   Mahmoud Dahoud (w VfB Stuttgart do 30 czerwca 2024)
16 BR   Kjell Scherpen (w Sturm Graz do 30 czerwca 2024)
17 PO   Steven Alzate (w Standard Liège do 30 czerwca 2024)
19 PO   Jeremy Sarmiento (w Ipswich Town do 30 czerwca 2024)
21 NA   Deniz Undav (w VfB Stuttgart do 30 czerwca 2024)
Nr Poz. Piłkarz
26 OB   Yasin Ayari (w Coventry City do 31 maja 2024)
BR   Carl Rushworh (w Swansea City do 31 maja 2024)
PO   Kacper Kozłowski (w SBV Vitesse do 30 czerwca 2024)
PO   Adrian Mazilu (w SBV Vitesse do 30 czerwca 2024)
NA   Abdallah Sima (w Rangers do 31 maja 2024)

Menadżerowie edytuj

Europejskie puchary edytuj

  Legenda do wszystkich tabel:

  • Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off
  • k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe
Sezon Rozgrywki Runda Klub Dom Wyjazd Ogólnie
2023/24 Liga Europy Grupa B   AFC Ajax 2–0 2–0 1. miejsce
  Olympique Marsylia 1–0 2–2
  AEK Ateny 2–3 1–0
1/8   AS Roma 1–0 0–4 1–4

Przypisy edytuj

  1. [1] (ang.) [Dostęp: 16 czerwca 2022].
  2. Fabrizio Romano, Brighton appoint Roberto De Zerbi as manager to replace Graham Potter [online], The Guardian [dostęp 2023-04-20].

Linki zewnętrzne edytuj