Wikipedia

Czarno-Żółte Przymierze

austriacka organizacja monarchistyczna

Czarno-Żółte Przymierze (niem. Schwarz-Gelbe Allianz)[6] – największa austriacka monarchistyczna organizacja[3], została założona dnia 6 sierpnia 2004 roku[7]. Współpracuje z czeską partią polityczną Koruna Česká[3].

Czarnożółte Przymierze
Schwarz-Gelbe Allianz
Ilustracja
Państwo

 Austria

Skrót

SGA

Lider

Nicole Fara[1][2][3]

Data założenia

6 sierpnia 2004

Adres siedziby

Wiedeń, Hermesstrasse 70 1130

Ideologia polityczna

monarchizm, chrześcijańska demokracja, konserwatyzm społeczny

Poglądy gospodarcze

protekcjonizm[4]

Liczba członków

1000 (2014)[5]

Członkostwo
międzynarodowe

Międzynarodowa Konferencja Monarchistyczna

Barwy

     czarny      żółty

Strona internetowa

Historia edytuj

W autriackich wyborach parlamentarnych z lat 2008 i 2013 Czarno-Żółte Przymierze bezskutecznie próbowało zarejestrować swoją listę wyborczą, do czego potrzebne było 2600 podpisów obywateli[8][9][6]. Koordynatorem kampanii wyborczej był Alexander Simec[9].

W maju 2014 otworzono w Strengbergu biuro regionalne, którego szefem był jeden z zarządców organizacji, Ernst Lahnsteiner; siedzibą biura został budynek, w którym w XVI wieku mieściła się szkoła elementarna[5]. W czerwcu tegoż roku działacze organizacji spotkali się w Sarajewie w celu upamiętnienia zamachu z 1914 roku[5]. Jednym z członków organizacji był ówczesny burmistrz Strengberga Roland Dietl, pełniący również funkcję wiceprezesa Czarno-Żółtego Przymierza[5]. Do ugrupowania należy również część żyjących współcześnie Habsburgów[9], a nawet część monarchistów z Czech i Polski[3].

Poglądy organizacji edytuj

Czarno-Żółte Przymierze opowiada się za wprowadzenim monarchii konstytucyjnej[10][9][11][3] z Karolem Habsburgiem-Lotaryńskim jako cesarzem; ten jednak odmówił chęci pełnienia danej funkcji[2][6]. Organizacja deklaruje się jako niereligijny i ponadnarodowy ruch obywatelski, dążący do wprowadzenia monarchii parlamentarnej i ścisłej współpracy z Czechami, Słowacją, Węgrami, Słowenią i Chorwacją[12][13][9][3]; jej wynikiem byłoby utworzenie Federacji Dunajskiej[14][8][7].

Fundamentami organizacji są między innymi chrześcijaństwo oraz oświecenie katolickie; ugrupowanie opowiada się również za demokracją, praworządnością, trójpodziałem władzy, prawem narodów do samostanowienia[15] oraz za wolnością religijną[3]. W ramach utworzenia w parlamencie reprezentacji niegłosujących i niepopierających żadnej partii politycznej obywateli, partia opowiada się za proporcjonalnym względem liczby niegłosujących przydzielaniem przez monarchę odpowiedniej ilości mandatów przeznaczonych dla bezpartyjnych i zasłużonych obywateli[16][3].

Po przywróceniu monarchii, Czarno-Żółte Przymierze postuluje anulowanie ustawy o zniesieniu szlachty, dzięki czemu uprawnieni do używania tytułów szlacheckich byliby potomkowie austro-węgierskich szlachciców, którzy po I wojnie światowej aktywnie wspierali powrót monarchii[16]. Jeżeli monarcha uzna, że ​​rząd podjął decyzję niezgodną z wolą większości obywateli, może zarządzić wiążące referendum[16][5][9][3][6]. Działacze partii postulują również utworzenie reprezentującą obywateli Radę Kontroli (niem. Kontrollrat), która byłaby uprawniona do zmuszenia monarchy do abdykacji w przypadku poważnego naruszenia prawa z jego strony lub jego niekompetencji; po zrzeczeniu się władzy następuje sukcesja[16][3][6]. Rada Kontroli miałaby być powoływana przez obie izby austriackiego parlamentu (przez Radę Narodową oraz Radę Federalną) i postulowaną Radę Koronną (niem. Kronrat), pełniącą funkcję osobistej rady doradczej monarchy[16].

Ugrupowanie opowiada się również za restrykcyjną polityką azylową oraz za współpracą ze Słowenią w kwestii rejestracji osób ubiegających się o azyl[17].

Organizacja uważa, że ingerencja w życie obywateli ze strony państwa oraz Unii Europejskiej powinna być minimalna[18]. Wspiera również legalizację marihuany oraz państwowy monopol na jej sprzedaż[9]. Ugrupowanie uznaje związki partnerskie; jest jednak zdania, że małżeństwa oraz adopcja dzieci powinny być dostępne jedynie dla par heteroseksualnych[18].

Postulaty organizacji edytuj

Główne postulaty[19] edytuj

Polityka gospodarcza[4] edytuj

  • dążenie do samowystarczalności gospodarczej,
  • działania na rzecz wzrostu liczby gospodarstwa rolnych,
  • kontrola państwa nad zasobami naturalnymi,
  • ochrona miejsc pracy w Austrii,
  • ograniczenie zużycia wody przez branże przemysłowe i handlowe w ramach przeciwdziałaniu obniżania się poziomu wód gruntowych,
  • podwyższenie kapitału zakładowego spółek akcyjnych,
  • promowanie regionalnych małych i średnich przedsiębiorstw,
  • promowanie wytwarzania energii alternatywnej oraz elektrycznej w mikro- i małych elektrowniach,
  • umożliwienie obywatelom podejmowania decyzji w kwestii projektów gospodarczych, jak budowa dróg bądź osiedli przemysłowych,
  • uprzywilejowanie w kwestii podatków przedsiębiorstw recyklingowych oraz wytwarzających produkty możliwe do poddania recyklingowi
  • uregulowanie stopy procentowej w przedziale 6-10%,
  • utrzymanie systemu waluty złotej,
  • wprowadzenie niskich podatków oraz prostych przepisów podatkowych,
  • wprowadzenie podstaw ogrodnictwa jako nowego przedmiotu szkolnego,
  • wsparcie dla gospodarki naturalnej,
  • wspieranie przedsiębiorstw wykorzystujących w niskim stopniu zasoby rzadkie i nieodnawialne,
  • zachęcanie przedsiębiorstw do opracowywania produktów niewymagających zużycia ropy naftowej,
  • zakazanie powierzania stanowisk kierowniczych członkom partii politycznych w państwowych przedsiębiorstwach,
  • zmniejszenie dotacji rolniczych dla dużych przedsiębiorstw oraz ich zwiększenie dla małych gospodarstw,
  • zniesienie obowiązku członkostwa w izbach handlowych,
  • zniesienie przepisów antynikotynowych oraz liberalizacja przepisów sanitarnych przy możliwej negocjacji z Unią Europejską,
  • zwiększenie limitu zwolnienia z podatku VAT.

Polityka europejska[21] edytuj

Polityka w kwestii edukacji[22] edytuj

  • modernizacja szkół średnich i zawodowych,
  • nauka patriotyzmu oraz otwartości na inne kultury,
  • odmłodzenie kadry pedagogicznej poprzez wycofywanie z działalności dydaktycznej nauczycieli, którzy ukończyli 50. rok życia oraz przenoszenie ich do pełnienia funkcji doradczych i pomocniczych bądź do edukowania osób dorosłych,
  • promowanie języków używanych w Europie Środkowej,
  • promowanie popołudniowych zajęć sportowych, harcerskich i ogrodniczych,
  • przywrócenie wyborów do samorządów studenckich,
  • wprowadzenie lekcji etyki jako obowiązkowej,
  • wprowadzenie obowiązkowych mundurków szkolnych w szkołach publicznych; dofinansowywanie ich przez państwo,
  • wydłużenie obowiązkowego okresu nauki z 9 do 10 lat,
  • zapewnienie bezpłatnych studiów dla austriackich absolwentów szkół średnich.

Polityka wewnętrzna[23] edytuj

  • anulowanie udzielania subwencji partiom politycznym oraz finansowania ich kampanii z publicznych środków,
  • odbieranie austriackiego obywatelstwa osobom aktywnie wspierających organizacje terrorystyczne jak Państwo Islamskie oraz uniemożliwienie im wjazdu do Austrii,
  • opodatkowanie gier zawierających przemoc[9] oraz przeznaczanie pieniędzy z podatku na organizacje pomagające ofiarom przestępstw z użyciem przemocy,
  • powoływanie polityków na urząd szefów ministerstw na podstawie kompetencji,
  • reforma policji,
  • ustanowienie obowiązku ujawniania wszystkich finansów partii politycznych oraz składania oświadczeń majątkowych przez polityków,
  • wyrównanie wynagrodzenia dla kobiet i mężczyzn,
  • zakazanie urzędnikom dołączania do partii politycznych,
  • zmniejszenie liczby członków Rady Narodowej,
  • znaczne obniżenie pensji polityków.

Polityka środowiskowa i energetyczna[24][25] edytuj

  • budowa elektrowni jądrowych na mocy referendum[9][6],
  • działanie na rzecz uniezależnienia się od importu energii elektrycznej,
  • opuszczenie Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej[25],
  • uchwalenie ustawy o ochronie środowiska obowiązującej na terenie całej Austrii; uwzględnienie szczególnych okoliczności w części regionów,
  • utworzenie wspólnego środkowoeuropejskiego organu działającego na rzecz ochrony środowiska.

Polityka obronna[26] edytuj

  • niedołączanie do sojuszy obronnych przez Austrię,
  • utrzymanie powszechnego poboru do wojska,
  • utworzenie środkowoeuropejskiej Rady Obrony.

Polityka wobec mniejszości narodowych[27] edytuj

  • integracja mniejszości narodowych,
  • oznaczanie części nazw miejscowości w języku ojczystym oraz mniejszości.

Polityka rodzinna[28] edytuj

  • finansowanie co najmniej trzypokoleniowej rodzin mieszkających razem,
  • promowanie działań społecznych i prozdrowotnych,
  • wprowadzenie w kraju jednolitej ustawy o ochronie młodzieży,
  • wprowadzenie ulg podatkowych dla rodziców pracujących w pełnym wymiarze godzin.

Kontrowersje edytuj

Czarno-Żółte Przymierze było uważane za organizację działającą na granicy legalności, jednak Federalny Urząd Ochrony Konstytucji i Kontrterroryzmu nie wykazał łamania prawa[5].

W 2019 roku działacze Czarno-Żółtego Przymierza zorganizowali w Wiedniu II Kongres Monarchistów Europejskich, kontrowersje wywołało zaproszenie Stanisława Worobjowa, lidera Rosyjskiego Ruchu Imperialnego(inne języki); jego organizacja była znana ze wspierania prorosyjskich separatystów w Donbasie oraz z finansowania Nordyckiego Ruchu Oporu[20]. Sam Worobjow znany jest z antysemickich wypowiedzi, a władze austriackie przeciwdziałają takowej postawie[20].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Vorstand. sga.monarchisten.org. (niem.).
  2. ↑ a b Michaela Reibenwein: Monarchisten: Die Sehnsucht nach dem Kaiser. kurier.at, 2018-12-08. (niem.).
  3. ↑ a b c d e f g h i j k Lu Dapeng (陆大鹏): 奥地利君主复辟派眼中的当代政治. jiemian.com, 2018-05-11. (chiń.).
  4. ↑ a b Wirtschaft. sga.monarchisten.org. (niem.).
  5. ↑ a b c d e f Hannes Fehringer, Josef Moser: Die blauen Dragoner, sie reiten. nachrichten.at, 2014-05-27. (niem.).
  6. ↑ a b c d e f g Wojciech Gatz, Andrzej Krzyk: Niech żyje Dom Austrii!. legitymizm.org. (pol.).
  7. ↑ a b Long i Palmer 2008 ↓, s. 109.
  8. ↑ a b Rakouští monarchisté lákají (nejen) Čechy do nové velmoci. tyden.cz, 2013-07-11. (cz.).
  9. ↑ a b c d e f g h i j Andreas Glas: Ein Kaiser für Österreich. sueddeutsche.de, 2013-07-05. (niem.).
  10. ↑ "Demokratische Monarchie ist die beste Staatsform". oe24.at, 2007-11-12. (niem.).
  11. ↑ Ausstellung: Franz Joseph I., der ewige Kaiser. mainpost.de, 2016-10-10. [dostęp 2019-03-27]. (niem.).
  12. ↑ Die Monarchisten. sga.monarchisten.org. (niem.).
  13. ↑ Mitteleuropa. sga.monarchisten.org. (niem.).
  14. ↑ Donauföderation. sga.monarchisten.org. (niem.).
  15. ↑ Grundzüge des SGA-Programmes. sga.monarchisten.org. (niem.).
  16. ↑ a b c d e Monarch und Adel. sga.monarchisten.org. (niem.).
  17. ↑ Asylpolitik. sga.monarchisten.org. (niem.).
  18. ↑ a b Gesellschaft. sga.monarchisten.org. (niem.).
  19. ↑ Programm. sga.monarchisten.org. (niem.).
  20. ↑ a b c Монархисты Австрии пригласили на свой конгресс главаря российских неонацистов. ukrinform.ru, 2019-12-10. [dostęp 2022-10-14]. (ros.).
  21. ↑ Europapolitik. sga.monarchisten.org. (niem.).
  22. ↑ Bildung. sga.monarchisten.org. (niem.).
  23. ↑ Innenpolitik. sga.monarchisten.org. (niem.).
  24. ↑ Umwelt. sga.monarchisten.org. (niem.).
  25. ↑ a b Energie. sga.monarchisten.org. (niem.).
  26. ↑ Verteidigung. sga.monarchisten.org. (niem.).
  27. ↑ Minderheitenpolitik. sga.monarchisten.org. (niem.).
  28. ↑ Familie. sga.monarchisten.org. (niem.).

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Czarno-Żółte_Przymierze&oldid=72441036”