Emanuel Quirini
Emanuel Franciszek Quirini (ur. 18 stycznia 1895 w Milówce, zm. 1940 w Katyniu) – major żandarmerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
 Emanuel Franciszek Quirini | |
 major żandarmerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 stycznia 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
p.o. kwatermistrza |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujEmanuel Franciszek Quirini urodził się 18 stycznia 1895 roku w Milówce, w powiecie żywieckim ówczesnego Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie pochodzenia włoskiego Mariana i Adeli z domu Schimlerich[1]. Był młodszym bratem Eugeniusza (1891–1978), podpułkownika dyplomowanego[2].
Uczył się we Lwowie, w siedmioklasowej 1 Wyższej Szkole Realnej. W latach 1909–1912 był członkiem VII Lwowskiej Drużyny Skautowej, której drużynowym był Henryk Bagiński, a w latach 1912–1914 członkiem IV Lwowskiej Drużyny Strzeleckiej. Od 26 sierpnia 1914 roku walczył w szeregach 1 pułku piechoty Legionów Polskich. 1 grudnia 1915 roku złożył maturę. Następnie pełnił służbę w 5 pułku piechoty, w stopniu sekcyjnego. 9 lutego 1917 roku został przeniesiony do Żandarmerii Polowej Legionów Polskich, jako szeregowiec żandarmerii[3]. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, służył w Dowództwie Żandarmerii Polowej Polskiej Siły Zbrojnej[4].
W listopadzie 1918 roku, w stopniu wachmistrza żandarmerii, został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Wydziału Żandarmerii Sztabu Generalnego, na stanowisko kierownika kancelarii. 17 października 1919 roku został mianowany podporucznikiem w żandarmerii z dniem 1 października 1919 roku[5]. 1 maja 1920 roku awansował na porucznika, a 15 sierpnia 1920 roku na rotmistrza. We wrześniu 1920 roku został komendantem Kadry Dywizjonu Żandarmerii Polowej w Modlinie. Funkcję tę sprawował krótko. Przeniesiony do Warszawy przez kilka miesięcy był referentem personalnym tamtejszej Kadry Żandarmerii Polowej. Od marca do lipca 1921 roku dowodził 5 szwadronem Dywizjonu Żandarmerii Polowej Etapowej Nr 6 w Krzemieńcu. Potem służył kolejno w Równem i Noworadomsku. W 1922 roku ukończył kurs oficerski w Centralnej Szkole Żandarmerii w Grudziądzu. 1 czerwca 1922 roku, po półrocznej służbie w 4 dywizjonie żandarmerii w Łodzi, został zwolniony do rezerwy. 19 października 1922 roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego[6]. Faktycznie, dekretem L. 18622/V.P.B. Naczelnego Wodza z 16 maja 1922 roku został pozbawiony stopnia oficerskiego na mocy orzeczenia Sądu Honorowego Wielkopolskiej Szkoły Podoficerów Nr 2[7].
27 czerwca 1926 roku został powołany do służby czynnej, jako oficer rezerwy, i przydzielony do 6 dywizjonu żandarmerii we Lwowie na stanowisko oficera do zleceń. 4 marca 1928 roku, jako oficer rezerwy zatrzymany w służbie czynnej, został przemianowany z dniem 1 stycznia 1928 roku na oficera zawodowego, w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1926 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii oraz przydzielony do 10 dywizjonu żandarmerii w Przemyślu na stanowisko pełniącego obowiązki kwatermistrza[8][9][10]. Następnie został przeniesiony do 6 dywizjonu żandarmerii. Pełnił służbę w Tarnopolu i we Lwowie. 3 maja 1936 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 7 dywizjonu żandarmerii w Poznaniu. Na majora awansował ze starszeństwem z 19 marca 1937 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[6][11].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu. Był bezdzietnym kawalerem.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)[13][14]
- Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)[15]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[16][15]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Eugeniusz Quirini ↓, tu podano, że nazwisko panieńskie matki brzmiało „Schimlovich”.
- ↑ Wykaz Legionistów ↓.
- ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.301a, s. 15.
- ↑ Janina Snitko-Rzeszut, Emanuel Franciszek Quirini, s. 417.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 95 z 26 listopada 1919 roku, poz. 3678.
- ↑ a b J. Snitko-Rzeszut, Emanuel ..., op. cit., s. 417.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 10 czerwca 1922 roku, s. 406.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 21 marca 1928 roku, s. 77
- ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 671, 676.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 289, 794.
- ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939, Biblioteka Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego tom 29, Fundacja CDCN, Kraków 2006, ISBN 978-83-7188-899-1, s. 282, 836.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Odznaczenia Krzyżem i Medalem Niepodległości. „Słowo Polskie”, s. 8, Nr 104 z 17 kwietnia 1931.
- ↑ a b Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 282.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
edytuj- Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-12-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-08)].
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 514. [dostęp 2016-07-26].
- Wanda Roman, Żandarmi polscy zamordowani na Wschodzie. Wrzesień 1939 - maj 1940, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (157), Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”, Warszawa 1996, ISSN 0043-7182, s. 343.
- Janina Snitko-Rzeszut, Emanuel Franciszek Quirini [w:] Pro Memoria, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 2 (136), Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”, Warszawa 1991.
- Henryk Korczyk: Eugeniusz Quirini. Polski Słownik Biograficzny. [dostęp 2017-12-08].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Eugeniusz Quirini. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2017-12-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-09)].