Excelsior (broń chemiczna)

Excelsior
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
	5-chloro-10H-akrydarsyna
	Inne nazwy i oznaczenia
	10-chloro-9,10-dihydroakrydarsyna; 5-chloro-5,10-dihydroakrydarsyna
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C13H10AsCl
Masa molowa	276,59 g/mol
	Identyfikacja
Numer CAS	25093-02-1
PubChem	316281
SMILES
	C1C2=CC=CC=C2[As](C3=CC=CC=C31)Cl
InChI
	InChI=1S/C13H10AsCl/c15-14-12-7-3-1-5-10(12)9-11-6-2-4-8-13(11)14/h1-8H,9H2
	InChIKey
	CGUOYKQJBKDDLF-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
Temperatura topnienia	113–114 °C
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI
Zwroty H	H301, H331, H410
Zwroty P	brak wiarygodnych danych
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Excelsior – arsenoorganiczny związek chemiczny o budowie zbliżonej do adamsytu i difenylochloroarsyny, bojowy środek trujący z grupy sternitów. Produkowany w czasie I wojny światowej przez Niemcy^[3]. W przypadku narażenia na jego działanie, objawy występują niemal natychmiastowo. LCt₅₀ w przypadku inhalacji wynosi 8500 (mg·min)/m³. Nie jest śmiertelny w kontakcie ze skórą^[4].

Przypisy edytuj

↑ MarshallM. Gates MarshallM., Jonathan W.J.W. Williams Jonathan W.J.W., John A.J.A. Zapp John A.J.A., Arsenicals, [w:] Summary Technical Report of Division 9, NDRC, t. 1 Chemical Warfare Agents and Related Chemical Problems, Part I–II, Washington: National Defense Research Committee, 1946, s. 106 (ang.).
↑ związki arsenu z wyjątkiem wymienionych w innym miejscu niniejszego załącznika, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2015-03-28] (ang.).
↑ H.H. Martens H.H., Recovered old arsenical and „mustard” munitions in Germany, [w:] Arsenic and Old Mustard: Chemical Problems in the Destruction of Old Arsenical and ‘Mustard’ Munitions, J.F.J.F. Bunnett (red.), M.M. Mikołajczyk (red.), Dordrecht: Kluwer Academic Publishers, 1998, s. 33–78, ISBN 978-0-7923-5175-7 (ang.), cyt. za: LeszekL. Konopski LeszekL., Historia broni chemicznej, Warszawa: Bellona, 2009, s. 53, ISBN 978-83-11-11643-6 .
↑ A.A. Ochsenbein A.A., L.L. Huber L.L., Chemische Kampfstoffe, Defense Threat Informations Group, marzec 2003, s. 4 [dostęp 2011-08-06] [zarchiwizowane z adresu 2012-01-31] (niem.).