Geotomini
Geotomini – plemię pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych, rodziny ziemikowatych i podrodziny Cydninae. Obejmuje 52 rodzaje.
| Geotomini | |
| Wagner, 1963 | |
 Ziemik brunatny | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Infrarząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Plemię |
Geotomini |
_attracted_to_light_(13782632214).jpg)
Morfologia i zasięg edytuj
Pluskwiaki o ciele czarnym, czarnobrązowym lub brązowym, bez jaśniejszych wzorów czy plam, czasem z metalicznym połyskiem[1]. Półokrągła do prawie trójkątnej głowa ma całobrzegie krawędzie. Płytki żuwaczkowe zaopatrzone są w chetopory. Szersze niż dłuższe przedplecze ma chetopory na brzegach bocznych[2]. Tarczka jest trójkątna[3], zwykle dłuższa niż szeroka, zawsze sięgająca poza połowę długości półpokryw. Te z kolei mają wyodrębnione międzykrywki, egzokoria i mezokoria. Ujścia gruczołów zapachowych zatułowia nie są przedłużone bocznie w pasma wygładzonego, wyniesionego oskórka[2]. Wszystkie odnóża zwieńczone są stopami o członie drugim nieodbiegającym zbytnio średnicą od pierwszego i trzeciego[2][3]. Genitalia samca odznaczają się prąciem o dobrze zesklerotyzowanej i pigmentowanej fallotece[2].
Plemię kosmopolityczne[3][2], najliczniej reprezentowane w strefie tropikalnej i subtropikalnej[3]. W Polsce występują dwa gatunki: ziemik brunatny i ziemik włochatobrzuchy[4][1].
Taksonomia edytuj
Takson ten wprowadzony został w 1963 roku przez Eduarda Wagnera. Plemię to obejmuje 52 rodzaje[5]:
- Adrisa Amyot & Audinet-Serville, 1843
- Aethoscytus Lis, 1994
- Aethus Dallas, 1851
- Afraethus Linnavuori, 1977
- Afroscytus Lis, 1997
- Alonipes Signoret, 1881
- Byrsinocoris Montandon, 1900
- Byrsinus Fieber, 1860
- Choerocydnus White, 1841
- Coleocydnus Lis, 1994
- Cydnochoerus Lis, 1996
- Cyrtomenus Amyot & Audinet-Serville, 1843
- Dallasiellus Berg, 1901
- Dearcla Signoret, 1883
- Ectinopus Dallas, 1851
- Endotylus Horváth, 1919
- Eulonips Lis, 1996
- Fromundiellus Lis, 1994
- Fromundus Distant, 1901
- Gampsotes Signoret, 1881
- Geocnethus Horváth, 1919
- Geopeltus Lis, 1990
- Geotomus Mulsant & Rey, 1866
- Hemixesta Bergroth, 1911
- Hiverus Amyot & Serville, 1843
- Katakadia Distant, 1899
- Lactistes Schiodte, 1848
- Macroscytus Fieber, 1860
- Megacydnus Linnavuori, 1993
- Melanaethus Uhler, 1876
- Mesocricus Horváth, 1884
- Microporus Uhler, 1872
- Microscytus Lis, 1993
- Onalips Signoret, 1881
- Pangaeus Stål, 1862
- Paraethus Lis, 1994
- Peltoscytus Lis, 1993
- Peribyssus Puton, 1888
- Plonisa Signoret, 1881
- Prokne Linnavuori, 1993
- Prolactistes Lis, 2001
- Prolobodes Amyot & Serville, 1843
- Pseudonalips Froeschner, 1960
- Pseudoscoparipes Lis, 1990
- Raunoloma Lis, 1999
- Rhytidoporus Uhler, 1877
- Scoparipes Signoret, 1879
- Scoparipoides Lis, 1990
- Shansia Esaki & Ishihara, 1951
- Shillukia Linnavuori, 1977
- Teabooma Distant, 1914
- Tominotus Mulsant & Rey, 1866
Przypisy edytuj
- ↑ a b Jerzy A. Lis, Barbara Lis, Dariusz J. Ziaja: Heteroptera Poloniae 2: Pentatomoidea 1: Acanthosmatidae, Cydnidae, Plataspidae, Scutelleridae, Thyreocoridae. Bytom: Zakład Poligraficzno-Wydawniczy "Plik", 2012.
- ↑ a b c d e Jerzy Adrian Lis: A revision of oriental burrower bugs (Heteroptera: Cydnidae). Bytom: Upper Silesian Museum, 1994, s. 15-16, 49-51, 120-121. ISBN 83-901173-1-2.
- ↑ a b c d Randall T. Schuh, James Alexander Slater: True bugs of the world (Hemiptera:Heteroptera): classification and natural history. Cornell University Press, 1995, s. 220-225. ISBN 0-8014-2066-0. (ang.).
- ↑ Jerzy A. Lis: Klucze do oznaczania owadów Polski. T. XVIII: Pluskwiaki różnoskrzydłe - Heteroptera. Cz. zeszyt 12: Plataspidae, Thyreocoridae, Cydnidae. Toruń: Oficyna Wydawnicza Turpress, Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 1997. ISBN 83-86781-42-4.
- ↑ tribus Geotomini Billberg, 1820. [w:] BioLib.cz [on-line]. [dostęp 2023-09-05].