Hans Heinrich Eggebrecht
Hans Heinrich Eggebrecht (ur. 5 stycznia 1919 w Dreźnie, zm. 30 sierpnia 1999 we Fryburgu Bryzgowijskim[1]) – niemiecki muzykolog.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Gatunki | |
Zawód |
Życiorys
edytujUkończył gimnazjum w Schleusingen[2]. W czasie II wojny światowej zmobilizowany do wojska, został ciężko ranny w walce[2]. Po zakończeniu wojny kształcił się w Berlinie i Weimarze, w 1948 roku otrzymał dyplom nauczycielski[2]. Studiował muzykologię u Richarda Münnicha, Hansa Joachima Mosera i Maxa Schneidera, w 1949 roku na Uniwersytecie w Jenie obronił doktorat na podstawie dysertacji Melchior Vulpius[3]. W latach 1949–1951 był asystentem Walthera Vettera na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie[2]. Od 1953 do 1955 roku wykładał na Uniwersytecie we Fryburgu Bryzgowijskim, tam też w 1955 roku habilitował się na podstawie pracy Studien zur musikalischen Terminologie[2]. W następnych latach wykładał na Uniwersytecie w Erlangen (1955–1956), Uniwersytecie w Heidelbergu (1956–1957) oraz na Uniwersytecie we Fryburgu Bryzgowijskim (1961–1988)[2]. W 1965 roku został przyjęty na członka Akademie der Wissenschaften und der Literatur w Moguncji[3].
Działalność naukowa
edytujW kręgu zainteresowań badawczych Eggebrechta znajdowała się teoria analizy dzieła muzycznego, estetyka i terminologia[1]. Skupiał się na duchowej stronie zjawisk muzycznych, szukających ukrytych w nich sensów i znaczeń[3]. Przyczynił się do ugruntowania nauki o terminologii muzycznej rozpatrywanej jako historia genezy i zmian znaczeniowych terminu[3]. Wiedzę o zjawiskach muzycznych łączył z faktami historycznymi i przesłankami filozoficznymi oraz estetycznymi[3].
Od 1964 roku był redaktorem „Archiv für Musikwissenschaft”[1][2][3]. Był też redaktorem części rzeczowej (Sachteil) 12. wydania leksykonu muzycznego Hugo Riemanna[2][3]. W 1972 roku zapoczątkował wydawanie ukazującego się pod jego redakcją Handworterbüch der musikalischen Terminologie[1][2].
Ważniejsze prace
edytuj(na podstawie materiałów źródłowych[2])
- Heinrich Schütz: Musicus poeticus (Getynga 1959)
- Ordnung und Ausdruck im Werk von Heinrich Schütz (Kassel 1961)
- Die Orgelbewegung (Stuttgart 1967)
- Schütz und Gottesdienst (Stuttgart 1969)
- Versuch über die Wiener Klassik: Die Tanzszene in Mozarts Don Giovanni (Wiesbaden 1972)
- Zur Geschichte der Beethoven-Rezeption: Beethoven 1970 (Wiesbaden 1972)
- Musikalische Denken: Aufsätze zur Theorie und Ästhetik der Musik (Wilhelmshaven 1977)
- Die Musik Gustav Mahlers (Monachium 1982)
- Bach Kunst der Fuge: Erscheinung und Deutung (Monachium 1984)
- Die mittelalterliche Lehre von der Mehrstimmigkeit (Darmstadt 1984)
- Musik im Abendland: Prozesse und Stationen vom Mittelalter bis zur Gegenwart (Monachium 1991)
- Orgelbau und Orgelmusik in Russland (Kleinblittersdorf 1991)
- Zur Geschichte der Beethoven-Rezeption (Laaber 1994)
- Musik verstehen (Monachium 1995)
- Die Musik und das Schöne (Monachium 1997)
- Texte über Musik: Bach, Beethoven, Schubert, Mahler (Essen 1997)
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 220. ISBN 978-83-01-13410-5.
- ↑ a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 992. ISBN 0-02-865527-3.
- ↑ a b c d e f g Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 5–6. ISBN 83-224-0344-5.
- ISNI: 000000011472178X
- VIAF: 49266826
- LCCN: n80113407
- GND: 118688030
- NDL: 00438671
- LIBRIS: jgvxxw524g2d0fl
- BnF: 121705620
- SUDOC: 030248574
- SBN: CFIV074224
- NLA: 35058580
- NKC: jn19990001989
- BNE: XX988036
- NTA: 07056308X
- BIBSYS: 90119274
- CiNii: DA00952038
- PLWABN: 9810542580205606
- NUKAT: n93080851
- J9U: 987007276665105171
- PTBNP: 593271
- CANTIC: a11305423
- LNB: 000008660
- NSK: 000010293
- RISM: people/36929