Wikipedia

Max Schneider (muzykolog)

Max Schneider (ur. 20 lipca 1875 w Eisleben, zm. 5 maja 1967 w Halle[1][2][3]) – niemiecki muzykolog, dyrygent.

Max Schneider
Data i miejsce urodzenia

20 lipca 1875
Eisleben

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

5 maja 1967
Halle

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

muzykolog, dyrygent

Życiorys edytuj

Studiował muzykologię na Uniwersytecie w Lipsku u Oscara Paula, Hugo Riemanna i Hermanna Kretzschmara, uczył się też w lipskim konserwatorium u Salomona Jadassohna[1][2]. W latach 1897–1901 był kapelmistrzem teatru miejskiego w Halle[1][2][3]. Od 1904 do 1907 roku pełnił funkcję bibliotekarza na Uniwersytecie Berlińskim, następnie od 1907 do 1914 roku był bibliotekarzem Königliche Bibliothek[1][2][3]. Od 1909 roku uczył instrumentacji i czytania partytur w berlińskim Königliches Institut für Kirchenmusik[1][3]. W 1917 roku uzyskał na Uniwersytecie Berlińskim stopień doktora[1][2][3].

Od 1915 do 1928 (lub 1929 wg[4]) roku działał we Wrocławiu jako wykładowca i kierownik wchodzącego w skład Uniwersytetu Wrocławskiego Institut für Kirchenmusik (przemianowanego w czasie jego pracy na Musikalisches Institut (Instytutu Muzykologii))[1][2][3][5][6]. W 1920 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego[1]. W latach 1928–1960 wykładał na Uniwersytecie w Halle[1][2][3]. Pełnił tam funkcję dziekana Wydziału Filozofii, w 1938 roku złożył jednak rezygnację z powodu sprzeciwu wobec polityki narodowych socjalistów[3]. Publikował w czasopismach „Zeitschrift für Musikwissenschaft”, „Bach-Jahrbuch” i „Die Musikforschung”[3]. W 1945 roku wyjechał do Halle, gdzie zmarł w 1967 roku[5].

Dorobek naukowy edytuj

W swojej pracy naukowej zajmował się muzyką okresu XVI–XVIII wieku[1][3]. Był dyrygentem Oratorium na Boże Narodzenie Johanna Sebastiana Bacha[5]. Jego praca doktorska Die Anfänge des Basso Continuo (wyd. Lipsk 1918) poświęcona jest zagadnieniu teorii i praktyki basso continuo[1]. Opublikował m.in. prace Bach-Genealogie (1915)[3], Beiträge zu einer Anleitung Clavichord und Cembalo zu spielen (Strasburg 1934) i Beiträge zur Musikforschung (tom 1, Halle 1935)[2]. Przywiązywał dużą wagę do podstawy źródłowej i problematyki wykonawczej zgodnej z duchem epoki[1]. Napisał liczne przyczynki biograficzne i przewodniki biobibliograficzne, przygotowywał edycje źródłowe dzieł Heinricha Schütza[2]. Badał twórczość Johanna Sebastiana Bacha i jego poprzedników, a także Georga Friedricha Händla, przyczyniając się do renesansu zainteresowania jego twórczością[1].

Do grona jego doktorantów należał przyszły profesor Johannes Piersig, organista i kantor kościoła św. Elżbiety we Wrocławiu, autor rozprawy Das Weltbild des Heirich Schütz (1947)[5].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 116–117. ISBN 978-83-224-0865-0.
  2. ↑ a b c d e f g h i Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3197. ISBN 0-02-865530-3.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k Deutsche biographische Enzyklopädie (DBE). T. Band 9. Schlumberger – Thiersch. München: K.G. Saur, 2008, s. 105. ISBN 978-3-598-25039-2.
  4. ↑ Strona Katedry Muzykologii UWr [1]
  5. ↑ a b c d Scheuermann 1994 ↓, s. 1515.
  6. ↑ Strona Katedry Muzykologii UWr [2]

Bibliografia edytuj

  • Gerhard Scheuermann: Das Breslau Lexikon, tom II. Laumann-Verlag Dülmen, 1994.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Max_Schneider_(muzykolog)&oldid=72799667”