Harold Clayton Urey

amerykański chemik, noblista

Harold Clayton Urey (ur. 29 kwietnia 1893 w Walkerton, Indiana, zm. 5 stycznia 1981 w La Jolla, Kalifornia[1]) – chemik amerykański, za odkrycie deuteru laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii z roku 1934.

Harold Urey
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 kwietnia 1893
Walkerton, stan Indiana

Data i miejsce śmierci

5 stycznia 1981
La Jolla, Kalifornia

Zawód, zajęcie

chemik

podpis

Życiorys edytuj

W latach 1923–1924 prowadził badania wspólnie z Nielsem Bohrem, następnie w latach 1924–1929 wykładał w Uniwersytecie Johna Hopkinsa w Baltimore. W latach 1929–1945 był profesorem Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku, a w latach 1945–1952 Uniwersytetu Chicagowskiego. Był członkiem Narodowej Akademii Nauk w Waszyngtonie.

Zajmował się badaniami składu izotopowego wielu pierwiastków chemicznych. Był autorem metod rozdzielania izotopów. Przyczynił się także do rozwoju prac nad bombą atomową rozdzielając izotopy uranu U-235 i U-238.

Wysunął hipotezę dotyczącą pochodzenia planet i gwiazd oraz pochodzenia życia na Ziemi (por. zupa pierwotna). Opracował metodę szacowania temperatury wód oceanów (nawet do 180 mln lat wstecz).

W 1931 roku odkrył ciężki izotop wodoru – deuter wyodrębniając go z czystego chemicznie ciekłego wodoru, za co w 1934 roku otrzymał Nagrodę Nobla.

Publikacje edytuj

  • 1952: The Planets. Their Origin and Development.

Przypisy edytuj

  1. Urey Harold Clayton, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-12-12].

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj