Wikipedia

Henryk Litwin

polski historyk, dyplomata

Henryk Jan Litwin[2] (ur. 13 marca 1959 w Warszawie[3]) – polski historyk, dyplomata, doktor habilitowany nauk humanistycznych, konsul generalny we Lwowie (1991–1994), ambasador RP na Białorusi (2007–2010), podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (2010–2011), ambasador RP na Ukrainie (2011–2016).

Henryk Litwin
Ilustracja
Henryk Litwin (2014)
Data i miejsce urodzenia

13 marca 1959
Warszawa

Konsul generalny RP we Lwowie
Okres

od 10 lipca 1991[1]
do 31 sierpnia 1994

Poprzednik

Janusz Łukaszewski

Następca

Tomasz Marek Leoniuk

Ambasador RP na Białorusi
Okres

od 2006
do 2010

Poprzednik

Tadeusz Pawlak

Następca

Leszek Szerepka

Podsekretarz stanu w MSZ
Okres

od 7 maja 2010
do 2011

Ambasador RP na Ukrainie
Okres

od 31 maja 2011
do 31 sierpnia 2016

Poprzednik

Jacek Kluczkowski

Następca

Jan Piekło

Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Wykształcenie edytuj

W 1982 ukończył studia w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Podjął następnie studia doktoranckie w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk, zakończone w 1988 obroną pracy doktorskiej pt. Napływ szlachty polskiej na Ukrainę w latach 1569–1648. Habilitował się w 2014 w dziedzinie nauk humanistycznych w dyscyplinie historia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim[4] na podstawie rozprawy zatytułowanej Chwała Północy. Rzeczpospolita w polityce zagranicznej Stolicy Apostolskiej w I połowie XVII wieku[5]. Jego aktywność naukowa skupia się na dziejach ziem ukrainnych I Rzeczypospolitej, historii dyplomacji papieskiej w XVI i XVII wieku oraz intelektualnej genezie demokracji szlacheckiej[6].

Henryk Litwin posługuje się angielskim, rosyjskim, włoskim[7], ukraińskim[3] i łaciną.

Praca zawodowa edytuj

Od 1988 do 1991 pracował w Instytucie Historii PAN jako adiunkt. W 1991 rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Został kierownikiem Agencji Konsularnej RP we Lwowie, a w 1993, po jej przekształceniu w konsulat generalny, pierwszym konsulem generalnym RP we Lwowie. W latach 1994–1995 pracował w Polskim Instytucie Historii w Rzymie, pełniąc funkcję koordynatora edycji „Acta Nuntiaturae Polonae”[6].

W 1995 wrócił do służby dyplomatycznej. Był zastępcą dyrektora Departamentu Europa-Wschód w MSZ odpowiedzialnym za stosunki Polski z Białorusią, Ukrainą i Mołdawią. Od 1997 był kierownikiem wydziału konsularnego w stopniu radcy-ministra w Ambasadzie RP w Rzymie. W latach 2001–2005 był zastępcą ambasadora i kierownikiem wydziału politycznego Ambasady w Moskwie. Po powrocie do kraju był naczelnikiem Wydziału Federacji Rosyjskiej oraz zastępcą dyrektora Departamentu Polityki Wschodniej MSZ[3].

W lutym 2006 został powołany na stanowisko ambasadora RP na Białorusi. Ze względu na napięcia w stosunkach dwustronnych listy uwierzytelniające złożył dopiero 11 grudnia 2007[8]. 7 maja 2010 objął stanowisko podsekretarza stanu w MSZ[9]. Odpowiadał m.in. za politykę wschodnią oraz sprawy konsularne[5].

31 maja 2011 objął funkcję ambasadora RP na Ukrainie[10][7]. Postanowieniem z 5 sierpnia 2015 odwołano go z dniem 31 grudnia 2015[11], jednakże postanowienie to uchylono postanowieniem z 14 grudnia 2015[12]. Ostatecznie odwołany z dniem 31 sierpnia 2016[13]. Po powrocie pracował na samodzielnym stanowisku w Departamencie Współpracy z Polonią i Polakami za Granicą MSZ. Wykładał także w Studium Europy Wschodniej UW[5]. Od września 2019[14] do listopada 2022[15][16] był dyrektorem Departamentu Polityki Europejskiej MSZ. Następnie na samodzielnym stanowisku w Departamencie Współpracy z Polonią i Polakami za Granicą MSZ.

Życie prywatne edytuj

Żonaty, ojciec dwóch synów[3].

Publikacje edytuj

Publikacje książkowe
  • Henryk Litwin, Dariusz Maciak, Sejm polski w połowie XVII wieku. Organizacja i działanie systemu parlamentarnego dawnej Rzeczypospolitej, Warszawa: SKNH, 1983, s. 69, OCLC 830219597.
  • Acta Nuntiaturae Polonae, t. 23: Antonius Santa Croce (1627–1630). Vol. 1 (1.III.1627–29.VII.1628), Henryk Litwin (red.), Fryburg: Fundacja z Brzezia Lanckorońskich, 1996, s. 418, OCLC 835848256.
  • Henryk Litwin, Napływ szlachty polskiej na Ukrainę 1569–1648, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 2000, s. 224, ISBN 83-86951-67-2.
  • Henryk Litwin, Równi do równych. Kijowska reprezentacja sejmowa 1569–1648, Warszawa: Wydawnictwo DiG, 2009, s. 193, ISBN 978-83-7181-573-7.
  • Henryk Litwin, Chwała północy. Rzeczpospolita w polityce Stolicy Apostolskiej 1598–1648, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 2018, s. 432, ISBN 978-83-06-03469-1.
  • Henryk Litwin, Zjednoczenie narodów cnych: polskiego, litewskiego, ruskiego. Wołyń i Kijowszczyzna w Unii Lubelskiej, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 2019, s. 247, ISBN 978-83-66272-75-0.
  • W poszukiwaniu polskości. Historia Kartą Polaka pisana, Henryk Litwin, Dorota Byszewska-Miłosińska (red.), Warszawa: Departament Współpracy z Polonią i Polakami za Granicą. Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 2020, s. 159, ISBN 978-83-955989-0-6.
Tłumaczenia

Przypisy edytuj

  1. ↑ Do grudnia 1993 jako kierownik Agencji Konsularnej.
  2. ↑ Henryk Litwin – Studenci, pracownicy – USOSweb Wydziału Fizyki UW [online], usosweb.fuw.edu.pl [dostęp 2020-09-13].
  3. ↑ a b c d Ambasador, kijow.msz.gov.pl [zarchiwizowane 2015-10-02].
  4. ↑ Henryk Litwin, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2020-09-13].[martwy link]
  5. ↑ a b c Henryk Litwin, studium.uw.edu.pl [zarchiwizowane 2020-07-26].
  6. ↑ a b Biuletyn Komisji Spraw Zagranicznych Sejmu RP nr 4756/VI, sejm.gov.pl, 2 marca 2011 [zarchiwizowane 2022-05-13].
  7. ↑ a b Henryk Litwin Ambasadorem RP na Ukrainie, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 31 maja 2011 [zarchiwizowane 2012-11-02].
  8. ↑ President receives credentials from ambassadors of nine countries [online], president.gov.by, 11 grudnia 2007 [dostęp 2014-08-23] (ang.).
  9. ↑ Nominacja Henryka Litwina na podsekretarza stanu, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 7 maja 2010 [zarchiwizowane 2012-11-02].
  10. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 6 maja 2011 r. nr 110-19-2011 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2011 r. nr 44, poz. 471).
  11. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 5 sierpnia 2015 r. nr 110.62.2015 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2015 r. poz. 954).
  12. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 14 grudnia 2015 r. nr 110.77.2015 w sprawie uchylenia postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2016 r. poz. 33).
  13. ↑ Postanowienie nr 110.25.2016 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 czerwca 2016 r. w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2016 r. poz. 755).
  14. ↑ Organigram funkcjonalny Ministerstwa Spraw Zagranicznych, gov.pl, wrzesień 2019 [dostęp 2019-09-20] [zarchiwizowane 2019-09-20].
  15. ↑ Organigram funkcjonalny Ministerstwa Spraw Zagranicznych, gov.pl, 30 listopada 2022 [zarchiwizowane 2022-12-03].
  16. ↑ Organigram funkcjonalny Ministerstwa Spraw Zagranicznych, gov.pl, 12 grudnia 2022 [zarchiwizowane 2022-12-12].

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Henryk_Litwin&oldid=72061270”