Iwan Omelianowycz-Pawlenko

generał ukraiński
(Przekierowano z Iwan Omelianowicz-Pawlenko)

Iwan Wołodymyrowycz Omelianowycz-Pawlenko, ukr. Іван Володимирович Омельянович-Павленко (ur. 19 sierpnia?/31 sierpnia 1881 w Baku, zm. 8 września 1962 w Chicago) – ukraiński działacz wojskowy, generał-chorąży armii Ukraińskiej Republiki Ludowej. Młodszy brat generała Mychajła Omelianowycza-Pawlenki.

Iwan Omelianowycz-Pawlenko
Іван Володимирович Омельянович-Павленко
Ilustracja
generał-chorąży generał-chorąży
Data i miejsce urodzenia

31 sierpnia 1881
Baku, gubernia bakijska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

8 września 1962
Chicago, Illinois, USA

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czynna Ukraińskiej Republiki Ludowej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna sowiecko-ukraińska,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Symona Petlury Krzyż Wojenny (URL) Brązowy Medal Narodów Wschodnich z mieczami
Carskie:
Order św. Jerzego (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Broń Złota „Za Waleczność”

Życiorys edytuj

 
Symon Petlura (z lewej) dokonuje przeglądu oddziałów ukraińskich. Kijów, maj 1920. Na froncie oddziału gen. Iwan Omelianowicz-Pawlenko

Był pułkownikiem armii rosyjskiej i dowódcą 8 pułku huzarów, w armii URL był dowódcą serdiuckiego pułku łubieńskiego, następnie dowódcą obozu zapasowego w Charkowie. Odkomenderowany do Ukraińskiej Armii Halickiej, gdzie został dowódcą grupy „Nawarija” walczącej pod Lwowem w czasie wojny polsko-ukraińskiej. Po zawarciu sojuszu między Polską a Ukraińską Republiką Ludową dowódca Samodzielnej Dywizji Kawalerii Armii URL w wojnie polsko-bolszewickiej, zwycięzca w bitwie pod Sidorowem (25 lipca 1920). Inspektor kawalerii Armii URL. Od 1923 na emigracji w Pradze.

W czasie II wojny światowej podjął współpracę z Niemcami. W 1941 został dowódcą 109 Batalionu Schutzmannschaft.

Zmarł na emigracji, pochowany na cmentarzu w Bound Brooke.

Odznaczony Szablą Świętego Jerzego, Orderem Świętego Jerzego IV klasy, orderem św. Włodzimierza IV klasy z mieczami i wstęgą.

Bibliografia, literatura, linki edytuj