Języki inuickie (kanadyjsko-grenlandzkie albo wschodnioeskimoskie)[1] – grupa języków z gałęzi eskimoskiej języków eskimo-aleuckich, którymi posługuje się ok. 98 tys. ludności części arktycznej i subarktycznej Ameryki Północnej. Ich zasięg obejmuje cztery państwa: Kanadę i Stany Zjednoczone oraz Rosję i Danię. Z powodu poważnego zagrożenia wymarciem prowadzone są próby rewitalizacji tych języków[2][3]. Języki inuickie można podzielić na dwie grupy: języki zachodnio-inuickie (Czukotka, południowo-zachodnia Alaska, Zatoka Księcia Williama, wyspa Kodiak) oraz wschodnio-inuickie (terytorium od Zatoki Północnej poprzez wybrzeża Alaski Północnej, część północnej Kanady, Grenlandia)[4].

Klasyfikacja

edytuj

Języki inuickie tworzą kontinuum dialektalne[5]. Bywają nazywane jednym makrojęzykiem inuickim, który posiada swoje warianty językowe, a te dzielą się na dialekty:

Przypisy

edytuj
  1. Zofia Ziemann, Literatura w przekładzie, przekład w literaturze (na przykładzie polskich Hamletów) [online], Tłumacze w szkołach, s. 4 [dostęp 2023-09-20].
  2. Inuit languages, education are priorities: Elias [online], CBC News, 13 maja 2010 [dostęp 2017-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2012-08-02] (ang.).
  3. The Role of Inuit Languages in Nunavut Schooling: Nunavut Teachers Talk about Bilingual Education [online], www.faqs.org, 1 kwietnia 2010 [dostęp 2017-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-03] (ang.).
  4. International Expert Group Meeting on Indigenous Languages, 8-10 January 2008, New York [online], www.arcticlanguages.com [dostęp 2018-10-25] [zarchiwizowane z adresu 2009-11-23] (ang.).
  5. Flynn 2021 ↓, s. 147.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj