Jerzy Baranowski (generał)
Jerzy Baranowski (ur. 20 sierpnia 1948 w Cle) – oficer dyplomowany wojsk pancernych i zmechanizowanych, generał dywizji Wojska Polskiego w stanie spoczynku, były dowódca Śląskiego Okręgu Wojskowego i szef Generalnego Zarządu Wsparcia Sztabu Generalnego WP.
 generał dywizji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 sierpnia 1948 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1967–2007 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
• 6 pułk zmechanizowany |
| Stanowiska |
• d-ca plcz, d-ca kpcz |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujJerzy Baranowski urodził się 20 sierpnia 1948 w Cle w Świętokrzyskim. We wrześniu 1967 rozpoczął naukę w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Pancernych w Poznaniu, którą ukończył w sierpniu 1971. Służbę zawodową rozpoczął jako dowódca plutonu czołgów w 6 pułku zmechanizowanym w Częstochowie. W 1974 objął dowodzenie kompanią czołgów w 2 pułku czołgów w Opolu, uzyskał na tym stanowisku „Złotą Odznakę” i tytuł „Przodującego Dowódcy”. Od października 1977 do sierpnia 1980 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie na kierunku ogólnowojskowym, po ukończeniu których został oficerem operacyjnym w wydziale operacyjnym 5 Dywizji Pancernej w Gubinie[1].
W 1982 awansowany na stopień majora. W latach 1983–1985 był szefem sztabu – zastępca dowódcy 73 pułku czołgów w Gubinie. W 1985 objął funkcję dowódcy 15 pułku czołgów, a następnie dowodził 25 pułkiem zmechanizowanym. W 1990 powierzono mu funkcję szefa sztabu – zastępca dowódcy 10 Dywizji Pancernej w Opolu, a od 1991 pełnił obowiązki dwódcy tej dywizji. W 1993 ukończył Podyplomowe Studia Operacyjno–Strategiczne w Akademii Obrony Narodowej, po których został wyznaczony na stanowisko dowódcy 4 Dywizji Zmechanizowanej w Krośnie Odrzańskim[1].
10 listopada 1994 awansowany na stopień generała brygady. Akt mianowania odebrał z rąk prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Wałęsy[2]. W roku 1995 kierował pierwszymi polsko-amerykańskimi ćwiczeniami bilateralnymi „Partnerstwa dla Pokoju” pod kryptonimem „Dwa Orły”[3]. W 1996 kierował ćwiczeniem pod nazwą „Wspólny Most”. W roku 1997 objął funkcję zastępcy szefa sztabu Śląskiego Okręgu Wojskowego ds. operacyjnych. W latach 1998–2001 był zastępcą dyrektora Departamentu Kontroli – szef Inspekcji Sił Zbrojnych Ministerstwa Obrony Narodowej[1].
10 maja 2001 został nominowany na dowódcę Śląskiego Okręgu Wojskowego na 3-letnią kadencję[4]. 15 sierpnia 2004 podczas uroczystości z okazji Święta Wojska Polskiego na dziedzińcu Belwederu został awansowany na stopień generała dywizji. Akt mianowania odebrał z rąk prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego[5]. Od 2004 do 2007 piastował funkcję szefa Generalnego Zarządu Wsparcia Sztabu Generalnego WP. W 2007 zakończył zawodową służbę wojskową[1][6].
- podporucznik – 1971
- porucznik – 1974
- kapitan – 1978
- major – 1982
- podpułkownik – 1986
- pułkownik – 1990
- generał brygady – 1994
- generał dywizji – 2004
Ordery, odznaczenia i wyróżnienia
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h Jędrzejko, Krogulski, Paszkowski 2002 ↓, s. 134.
- ↑ Tomasz Honkisz. Kronika – przegląd wydarzeń. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3-4/95. s. 271.
- ↑ „Dwa Orły” – 25 lat temu odbyły się pierwsze polsko-amerykańskie manewry wojskowe. radiowroclaw.pl, 2020-09-14. [dostęp 2021-01-12].
- ↑ Gen. Jerzy Baranowski dowódcą ŚOW. wroclaw.naszemiasto, 2001-05-10. [dostęp 2021-01-12].
- ↑ a b Udział Prezydenta RP w uroczystościach z okazji Święta Wojska Polskiego. prezydent.pl, 2004-08-15. [dostęp 2021-01-12].
- ↑ Kto obroni armię przed PiS?. tygodnikprzeglad.pl, 2007-05-06. [dostęp 2021-01-12].
- ↑ M.P. z 1997 r. nr 69, poz. 673
- ↑ Kusiak i Tkaczew 2010 ↓, s. 33.
Bibliografia
edytuj- Mariusz Jędrzejko, Mariusz Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7.
- Franciszek Kusiak, Władysław Tkaczew: 65 lat Śląskiego Okręgu Wojskowego 1945-2010. Wrocław: Wojskowe Stowarzyszenie „Sport-Turystyka-Obronność”, 2010, s. 33. ISBN 978-83-925702-5-7.