Ido

sztuczny język międzynarodowy oparty na esperanto
(Przekierowano z Język ido)

Ido (-idesgrecki przyrostek patronimiczny = odojcowski) – sztuczny język opracowany w 1908 na bazie esperanto[1], stąd jego druga nazwa: esperanto reformita = 'esperanto reformowane'. Jego autorami byli Louis Couturat i Leopold Leau. Celem reformy było usunięcie niektórych krytykowanych cech esperanta, jak końcówka biernika czy tabela korelatywów, a także poprawienie brzmienia języka. Ido jest zasadniczo językiem schematycznym z pewnymi cechami języka naturalistycznego.

Ido
Obszar

(cały świat)

Pismo/alfabet

zmodyfikowane łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
język urzędowy
Organ regulujący Uniono por la linguo internaciona Ido
Kody języka
ISO 639-1 io
ISO 639-2 ido
ISO 639-3 ido
IETF io
Glottolog idoo1234
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Wikipedia w języku ido
Słownik języka ido
w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.
Flaga języka Ido

Wielkim propagatorem esperanto reformita był laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii Wilhelm Ostwald, który część otrzymanych pieniędzy przekazał na promocję języka ido.

Liczba użytkowników ido jest niewielka (wynosi szacunkowo od 200 do 5000); mieszkają oni także w Polsce, gdzie miały miejsce dwie międzynarodowe konwencje poświęcone temu językowi (w 1998 w Białobrzegach oraz w 2002 w Krakowie).

Przykładowy tekst (modlitwa "Ojcze Nasz"):

Patro nia, qua esas en la cielo,
tua nomo santigesez;
tua regno advenez;
tua volo facesez quale en la cielo
tale anke sur la tero.
Donez a ni cadie l'omnidiala pano,
e pardonez a ni nia ofensi,
quale anke ni pardonas a nia ofensanti,
e ne duktez ni aden la tento,
ma liberigez ni del malajo.

Gramatyka

edytuj

Litery: a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z

Samogłoski: a e i o u

Spółgłoski: b c d f g h j k l m n p q r s t v w x y

Dwuznaki: ch sh qu

Dyftongi: au eu

Standardowym szykiem zdania jest SVO (Podmiot, czasownik, dopełnienie): Me amas ilu (Ja kocham go).

Można zastosować niestandardowy szyk zdania przy użyciu sufiksu -n, który zmienia przypadek z mianownika na biernik: Ilun me amas (Go ja kocham).

Pytania zamknięte zaczynają się od słowa ka (czy): Ka me amas ilu? (Czy ja go kocham?)

Rzeczowniki tworzy się, dodając do tematu sufiks -o.

Mianownik Biernik
Liczba pojedyncza -o -o
Liczba mnoga -i -i

Generalnie rzeczowniki mają rodzaj nijaki. Można jednak pokazać płeć poprzez dodanie sufiksów: -ul- (męską) i -in- (żeńską). kuzo (kuzyn albo kuzynka), kuzulo (kuzyn), kuzino (kuzynka).

Nie istnieje przedimek nieokreślony, ale istnieje przedimek określony la i przedimek dla liczby mnogiej le, który jest używany jeżeli nie można użyć sufiksu -i.

  • tablo, stulo, domo (stół, krzesło, dom)
  • tabli, stuli, domi (stoły, krzesła, domy)
  • la tablo, la stulo, la domo (stół, krzesło, dom z przedimkiem określonym)
  • la tabli, la stuli, la domi (stoły, krzesła, domy z przedimkiem określonym)
  • le 8 (ósemki)
  • le Meyer (Meyer'owie)

Przymiotniki tworzy się, dodając do tematu sufiks -a.

Mianownik Biernik
Liczba pojedyncza -a -a
Liczba mnoga -a -a

Podstawowe morfemy liczebnikowe to:

0 nul
1 un
2 du
3 tri
4 quar
5 kin
6 sis
7 sep
8 ok
9 non
10 dek
100 cent
1000 mil

W ido występują trzy czasy proste jak również bezokolicznik, tryb rozkazujący i tryb przypuszczający.

Czas teraźniejszy -as
Czas przeszły -is
Czas przyszły -os
Bezokolicznik -ar
Tryb rozkazujący -ez
Tryb przypuszczający -us

Imiesłowy tworzy się przy użyciu następujących morfemów sufiksowych:

Strona czynna Strona bierna
Czas teraźniejszy -ant- -at-
Czas przeszły -int- -it-
Czas przyszły -ont- -ot-

Przysłówek można stworzyć poprzez dodanie sufiksa -e. bone (dobrze), rapide (szybko), facile (łatwo).

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Ido, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-07-29].

Linki zewnętrzne

edytuj