Kania bramińska

Kania bramińska
	Haliastur indus
	(Boddaert, 1783)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	szponiaste
Rodzina	jastrzębiowate
Podrodzina	jastrzębie
Plemię	Accipitrini
Rodzaj	Haliastur
Gatunek	kania bramińska
Synonimy
	Falco Indus Boddaert, 1783;
	Falco Indus Boddaert, 1783;
Podgatunki
	H. i. indus (Boddaert, 1783); H. i. intermedius Blyth, 1865; H. i. girrenera (Vieillot, 1822); H. i. flavirostris Condon & Amadon, 1954;
	H. i. indus (Boddaert, 1783); H. i. intermedius Blyth, 1865; H. i. girrenera (Vieillot, 1822); H. i. flavirostris Condon & Amadon, 1954;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kania bramińska^[4] (Haliastur indus) – gatunek średniej wielkości ptaka szponiastego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Zasiedla południową i południowo-wschodnią Azję oraz Australazję.

Podgatunki i zasięg występowania

W czterech podgatunkach zasiedla południową i południowo-wschodnią Azję oraz Australazję. Występuje od Pakistanu, Indii, Nepalu i Sri Lanki przez Bangladesz, Mjanmę, Tajlandię, Kambodżę, Laos, Wietnam, południowo-wschodnie Chiny, Tajwan, Filipiny, Malezję, Singapur i Indonezję po Papuę-Nową Gwineę (z wyjątkiem centralnej jej części), Wyspy Salomona oraz północno-zachodnią, północną i wschodnią Australię (z wyjątkiem interioru)^[3].

Wyróżnia się cztery podgatunki H. indus^[5]^[2]:

H. i. indus (Boddaert, 1783) – Pakistan, Indie i Sri Lanka do południowo-wschodnich Chin i Wietnamu
H. i. intermedius Blyth, 1865 – Półwysep Malajski, Wielkie i Małe Wyspy Sundajskie, Filipiny i Celebes
H. i. girrenera (Vieillot, 1822) – Moluki, Nowa Gwinea, Archipelag Bismarcka i Australia
H. i. flavirostris Condon & Amadon, 1954 – Wyspy Salomona

Morfologia

Długość ciała waha się między 45 a 51 cm, rozpiętość skrzydeł od 109 do 124 cm. Masa ciała wynosi 320–670 g. Głowa, kark oraz pierś białe z ciemnymi stosinami. Dziób szaroniebieski, jasny. Grzbiet, skrzydła, kuper i brzuch rudobrązowe; brzuch może być upierzony podobnie do piersi. Lotki I rzędu ciemnoszare. Nogi i stopy żółte.

Ekologia i zachowanie

Środowisko

Namorzyny, tereny podmokłe, bagna oraz wybrzeża.

Zachowanie

Odzywa się miauczącym kijeeew. Zazwyczaj milczy. Żywi się zróżnicowanym pokarmem zwierzęcym; zjada zarówno ssaki, gady i ptaki, jak i płazy, ryby, stawonogi oraz skorupiaki. Może zjadać padlinę, w tym zwierząt zabitych na drogach, i polować na drób.

Lęgi

W rejonach tropikalnych wyprowadza lęgi w porze suchej, w subtropikalnych późną zimą i wiosną. Gniazdo mieści się na wysokim drzewie (2–30 m nad ziemią) w namorzynach lub na bagnach. Budulec stanowią patyki ułożone w platformę. Ma ona głębokość około 20 cm i wyściełana jest liśćmi i innymi miękkimi materiałami. W lęgu jedno lub dwa białe jaja w czerwonobrązowe plamki. Inkubacja trwa 23–35 dni, wysiaduje jedynie samica. Pisklęta są w pełni opierzone po 44–56 dniach od wyklucia. Mogą się rozmnażać w wieku dwóch lat.

Status i zagrożenia

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje kanię bramińską za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2001 roku liczebność światowej populacji szacowano na ponad 100 tysięcy osobników. Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy^[3]^[6].

Kania bramińska w kulturze człowieka

Ten gatunek kani stanowi oficjalny symbol Dżakarty od 1995 roku^[7].

Przypisy

↑ Haliastur indus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b Brahminy Kite (Haliastur indus). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-25)]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Haliastur indus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Accipitrini Vigors, 1824 (Wersja: 2019-03-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-09-14].
↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Hoatzin, New World vultures, Secretarybird, raptors. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-09-14]. (ang.).
↑ Species factsheet: Haliastur indus. BirdLife International, 2020. [dostęp 2020-09-14]. (ang.).
↑ Aid for Brahminy Kite. Jakarta Animal Aid Network. [dostęp 2013-06-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-06)].

Bibliografia

Nicole Bouglouan: Brahminy Kite. Oiseaux-Birds, 2010.

Linki zewnętrzne

Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
Species account: Brahminy Kite Haliastur indus. [w:] Global Raptor Information Network [on-line]. The Peregrine Fund, 2020. [dostęp 2020-09-14]. (ang.).

[itis-1] Haliastur indus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[ibc-2] Brahminy Kite (Haliastur indus). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-25)]. (ang.).

[iucn-3] Haliastur indus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[mk-4] Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Accipitrini Vigors, 1824 (Wersja: 2019-03-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-09-14].

[ioc-5] F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Hoatzin, New World vultures, Secretarybird, raptors. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-09-14]. (ang.).

[birdlife-6] Species factsheet: Haliastur indus. BirdLife International, 2020. [dostęp 2020-09-14]. (ang.).

[symbol-7] Aid for Brahminy Kite. Jakarta Animal Aid Network. [dostęp 2013-06-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-06)].

[4]

[1]

[2]

[3]

[5]

[6]

[7]