Kościół Świętego Krzyża w Nysie
Kościół Jerozolimski pod wezwaniem Świętego Krzyża w Nysie – wybudowany na pamiątkę męki Zbawiciela, aktualnie pełni funkcję kościoła filialnego parafii św. Dominika, aczkolwiek nabożeństwa odbywają się w nim dość rzadko. Świątynia znajduje się na niewielkim wzniesieniu na skraju cmentarza, przy ulicy Mieczysława I.
 nr rej. 569/59 z dnia 3.04.1959
| |
| kościół filialny | |
 Kościół Świętego Krzyża w Nysie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Parafia | |
| Wezwanie | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa opolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu nyskiego  | |
Położenie na mapie gminy Nysa  | |
Położenie na mapie Nysy  | |
 50°28′47,43″N 17°19′08,13″E/50,479842 17,318925
| |
Jerozolima jako centrum świata dla chrześcijan
edytujCechą wyróżniającą religijność dawnych czasów byt kult miejsc męki Jezusa i tęsknota za Ziemią Świętą. Chrześcijanin w poprzednich stuleciach wierzył, że centrum świata znajduje się w Jerozolimie, a dzieje ludzkości znajdą tam swój koniec. Ta idea inspirowała pielgrzymki do tego miasta, wyprawy krzyżowe oraz powstawanie różnych sanktuariów, wzorowanych na wyidealizowanych planach Świętego Miasta. Ideę taką rozpowszechniał Kościół, pielgrzymi i pochodzące stamtąd zakony rycerskie.
Zakony rycerskie i ich tzw. kościoły jerozolimskie
edytujZakony duchowne i rycerskie wywodzące się bezpośrednio ze Świętego Miasta (np. bożogrobcy czy krzyżacy) fundowali lub inicjowali powstawanie tzw. kościołów jerozolimskich. Były to świątynie pod wezwaniem św. Krzyża lub św. Grobu, które nosiły cechy ideowe lub realne związane z Jerozolimą. Zachowywały one najczęściej miary i odległości pochodzące z Jerozolimy lub przynajmniej pewną skalę długości. Przykładem takiej architektury na Śląsku jest sanktuarium w Wambierzycach.
Miara jerozolimska w Nysie
edytujReguła bożogrobców zobowiązywała ten zakon do szczególnego kultu Grobu Chrystusowego i miejsc Jego męki. Służyła temu liturgia związana z pasją Jezusa i Krzyżem Świętym. Idea powstania kościoła jest zasługą zakonników właśnie tego zgromadzenia.
Przebywający w Nysie od średniowiecza bożogrobcy mieli dokładną wiedzę geograficzną dotyczącą Ziemi Świętej, przechowywali także szczegółowe plany Jerozolimy.
Podjęto decyzję o budowie kościoła przy drodze do Otmuchowa, dawnej siedziby kasztelanii, wchodzącej w skład księstwa biskupiego. Spełniono przy tym wymogi tzw. miary jerozolimskiej - odległość między nyskim ratuszem a kościołem jest taka sama jak odległość między domem Piłata a miejscem Ukrzyżowania Chrystusa w Jerozolimie.
Historia
edytujW miejscu, gdzie stoi obecny kościół, wcześniej znajdowała się drewniana kaplica z pustelnią, wzmiankowana już w 1341 roku. Od czasów średniowiecza przybywały tam pielgrzymki. Budynek ten zburzono w 1633 roku i wzniesiono murowany kościół, który został konsekrowany 14 kwietnia 1639 roku.
Świątynię ufundowali ze składek mieszkańcy Nysy, a władze miejskie zobowiązały się opieki materialnej nad nią. Co roku, w Wielki Piątek, w samo południe, przybywała tu procesja z kościoła św. Jakuba. Zwyczaj ten przetrwał do roku 1945.
Zniszczona w czasie huraganu w 1660 roku wieżyczka kościelna została odbudowana osiemnaście lat później przez mistrza ciesielskiego Jerzego Hoertlinga z Nysy.
W 1692 roku świątynię rozbudowano przez dodanie dwóch kaplic o charakterze transeptu oraz zakrystii.
Kościół odnawiano w XIX wieku i na początku XXI wieku.
Architektura
edytujKościół trudny do jednoznacznej oceny pod względem stylu architektonicznego. Najczęściej określa się go jako późnorenesansowy, o tradycjach gotyckich, z barokowymi dobudówkami.
Salowy, trójprzęsłowy z trójbocznym zamknięciem od wschodu, na osi którego znajduje się sześcioboczna zakrystia. Na zewnątrz opięty skarpami o jednym uskoku, między którymi wbudowano kaplice i zakrystię. Okna zamknięte półkoliście, rozglifione, w kaplicach i zakrystii owalne. Na fasadzie frontowej, w szczycie, umieszczono podwójny krzyż bożogrobców - symbol związku świątyni z tym zakonem.
Wnętrze nakryte sklepieniami kolebkowymi z lunetami. W kaplicach lunety i plafony, pośrodku sklepienia ujęte w profilowane listwy stiukowe. W zakrystii sklepienie klasztorne z lunetami.
Chór muzyczny renesansowy, murowany, o prostym parapecie, podsklepiony krzyżowo, wsparty na dwóch kanelowanych kolumnach, dźwigających trzy arkady, z których skrajne są półkoliste, a środkowa o łuku spłaszczonym. W części północnej empory wbudowana cylindryczna klatka schodowa z kręconymi kamiennymi stopniami.
Po bokach wschodniego przęsła dwie kwadratowe kaplice, od zachodu otwarty portyk. W wejściu do zakrystii kamienny, prostokątny, sfazowany portal.
Bibliografia
edytuj- Marek Sikorski, „Nysa. Skarby sztuki i osobliwości”, 1999, wyd. Silesiapress ISBN 83-909213-0-8
- J.Daniel, I.Zielonka, „Nysa-przystanek wędrowca”, 2004, wyd. Inserat ISBN 83-912169-1-8
- Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. VII, Województwo opolskie, z. 9, Powiat nyski, Warszawa 1963