Kościół halowy

rodzaj budynku religijnego

Kościół halowykościół wielonawowy o nawach równej wysokości[1]. Kościoły halowe są charakterystycznym typem kościołów w architekturze Europy Środkowej w okresie późnego gotyku (XIVXV wiek)[2].

Wnętrze kościoła halowego (kościół św. Wolfganga w Schneebergu w Saksonii)
Przekrój poprzeczny przez kościół halowy

Inaczej niż w bazylice – w której nawy boczne są niższe od nawy głównej, dzięki czemu możliwe jest umieszczenie ponad nimi, w ścianach nawy głównej, okien zapewniających naturalne oświetlenie nawy głównej – nawa główna kościoła typu halowego jest oświetlona pośrednio, za pomocą okien umieszczonych w ścianach naw bocznych. Poszczególne nawy mogą być przykryte wspólnym dużym dachem lub osobnymi podłużnymi dachami dwuspadowymi, stosowane jest też rozwiązanie polegające na przekryciu nawy głównej dachem dwuspadowym, natomiast naw bocznych szeregiem dachów poprzecznych z bocznymi szczytami. Kościoły halowe charakteryzuje zwartość i jednoprzestrzenność (zazwyczaj brak transeptu, brak wyodrębnionego prezbiterium). Liczba naw bywa różna – najczęściej są trójnawowe, niekiedy dwu- lub pięcionawowe. Zdecydowanie rzadziej spotyka się wariant kościołów halowych o nawach będących nierównej wysokości.

Typologia

edytuj

Przykłady

edytuj
 
Kościół św. Brygidy w Gdańsku – nawa główna

Polska

edytuj
 
Kolegiata św. Krzyża i św. Bartłomieja we Wrocławiu – nawa główna (widok w stronę chóru organowego)

Niemcy, Austria i Szwajcaria

edytuj

Francja

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Historia sztuki, t. 19 Słownik terminów artystycznych i architektonicznych. Warszawa: Biblioteka Gazety Wyborczej (licencja wydawnictwo PWN), 2011, s. 152. ISBN 978-83-62095-59-9.
  2. Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: PWN, 1969, s. 136.
  3. Katedra Niepokalanego Poczęcia NMP (SIEDLCE).

Bibliografia

edytuj