Koszykowa 54
Koszykowa 54, dawniej IPC Business Centre[1] lub Ilbau Pax Centre (IPC)[2] – budynek biurowy znajdujący się przy ul. Koszykowej 54 i ul. Poznańskiej 2/4 w Warszawie.
 Budynek od strony skrzyżowania Koszykowa/Lwowska. Widoczny charakterystyczny przeszklony i zaokrąglony narożnik | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Koszykowa 54, |
| Typ budynku | |
| Architekt |
Ivo Majorinc, Barbara Targowska, Janusz Targowski |
| Kondygnacje |
8 |
| Powierzchnia użytkowa |
11 667 m² |
| Rozpoczęcie budowy |
1992 |
| Ukończenie budowy |
1993 |
| Ważniejsze przebudowy |
2012–2013 |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°13′22″N 21°00′47″E/52,222778 21,013056
| |
Charakterystyka
edytujBudynek biurowy na rogu ulic Koszykowej i Lwowskiej został zaprojektowany w 1991 roku przez pracownie architektoniczne SAP Projekt i Ilbau Austria[1]. Głównymi architektami byli Ivo Majorinc, Barbara Targowska i Janusz Targowski[1]. Za konstrukcję odpowiedzialny był Jerzy Błażeczek[1]. Budynek powstał w latach 1992–1993[1]. Inwestorami byli: Bank Handlowy, BRE Bank, Jetro, Seagran, Jones Lang LaSalle, SCA, Monlycke i Ambasada Południowej Afryki[1].
Budynek powstał w miejscu neomodernistycznej narożnej kamienicy nr 54, którą zburzono w latach 70. XX wieku w celu poszerzenia odcinka ulicy Koszykowej u zbiegu z ul. Lwowską[2][3].
W momencie oddania do użytkowania biurowiec wyróżniał się nowoczesnymi ówcześnie systemami wentylacji, klimatyzacji, łączności satelitarnej i ochrony przeciwpożarowej[2].
W latach 2012–2013 przeprowadzono modernizację budynku, która m.in. obejmowała zmianę wyglądu elewacji, w tym podziałów przeszkleń[2].
Najemcami powierzchni biurowej są m.in. Ambasada Południowej Afryki[4], British Council[5], Sollers Consulting[6] i Konsulat Generalny Republiki Kosowa[7].
Architektura
edytujKubatura budynku to 50 148 m³, powierzchnia całkowita 15 722 m², użytkowa 11 677 m²[1], z czego powierzchnia handlowa to ok. 1 000 m²[8]. Zaprojektowano 41 miejsc parkingowych[1].
Budynek ma 8 kondygnacji nadziemnych i 3 podziemne[1]. Składa się z dwóch części (A i B) z osobnymi recepcjami[9] pod adresami Koszykowa 54 i Poznańska 2/4 przedzielonych ulicą Piękną przebiegającą pod łącznikiem[10]. Elementem wyróżniającym architekturę budynku jest zaokrąglony, przeszkolony narożnik[2]. Ma on nawiązywać do ozdobnych, narożnych wykuszy projektowanych w XIX wieku w kamienicach[2].
Urbanista Andrzej Kiciński ocenił jako najbardziej interesującą elewację północną, a zaokrąglony narożnik budynku nazwał banalnym, pomimo tego że dynamizuje krajobraz[11]. Zwrócił także uwagę na rozprzestrzenianie się tego typu architektury w Warszawie w tym okresie, w której używano kontrastujących materiałów np. szkło i kamień by nadać wrażenia nowoczesności (jak budynek Ilmet czy Pekao Tower) i nazwał je systemem „post-illbau”[11]. Biurowiec jest też przykładem upowszechnienia się tendencji do stosowania w Warszawie zaokrąglonych narożników, jak w budynkach Zielna Point i Centrum Królewska[11]. Jeremi Królikowski na łamach miesięcznika „Architektura murator” porównał wygląd budynku do statku kosmicznego UFO[12].
Budynek został ujęty w książce Aleksandry Stępień-Dąbrowskiej „Jakby luksusowo. Przewodnik po architekturze Warszawy lat 90.”, nominowanej do Nagrody Architektonicznej Prezydenta m.st. Warszawy 2022, wśród 94 wyselekcjonowanych i opisanych obiektów w Warszawie, które najpełniej ukazują styl architektoniczny, trendy i różnorodność architektoniczną tego okresu w stolicy[2]. Został wybrany przez Martę Leśniakowską do katalogu 800 budynków z ogólnej liczby ok. 20 000 z okresu od początku do sierpnia 1998, które są najbardziej reprezentatywne dla Warszawy[13] i 230 budynków (z ogólnej liczby 450) z lat 1989–2001, które najlepiej oddają styl architektoniczny tego przedziału czasowego lub są cenne z punktu widzenia artystycznego i architektonicznego[1]. Zdjęcie budynku znajduje się wśród 14 innych, obok np. pałacu Na Wyspie, pałacu w Wilanowie, hotelu Bristol, czy Intraco II w „Encyklopedii Warszawy”, ilustrujących hasło dotyczące architektury w Warszawie[14]. Budynek został w niej wymieniony z nazwy także przy haśle dotyczącym ulicy Poznańskiej[14]. Znalazł się również w katalogu wystawy „Plany na przyszłość” z 2000 roku wśród przykładów przemian architektonicznych stolicy poprzednich 10 lat[15].
Galeria
edytuj
|
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1989–2001. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2002, s. 3, 104. ISBN 83-908950-5-6.
- ↑ a b c d e f g Aleksandra Stępień-Dąbrowska, Jakby luksusowo. Przewodnik po architekturze Warszawy lat 90., Warszawa: Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki, 2021, s. 8–9, 159, ISBN 978-83-960286-8-6.
- ↑ Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 6. Kępna–Koźmińska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2000, s. 163. ISBN 83-88372-04-4.
- ↑ South African Embassy Warsaw, Poland [online] [dostęp 2022-12-29].
- ↑ Skontaktuj się z nami. British Council Polska [online] [dostęp 2022-12-29].
- ↑ Contact us | Sollers [online], sollers.eu, 29 stycznia 2020 [dostęp 2022-12-31] (ang.).
- ↑ Lista CD - Urzędy Konsularne (stan na 28.06.2024) [online], 28 czerwca 2024 [dostęp 2024-07-21].
- ↑ Koszykowa 54 [online], urbanity.pl [dostęp 2022-12-29].
- ↑ Koszykowa 54 [online] [dostęp 2022-12-29].
- ↑ Główny Urząd Geodezji i Kartografii: Geoportal krajowy. geoportal.gov.pl. [dostęp 2022-12-29].
- ↑ a b c Andrzej Kiciński, Krajobraz Śródmieścia, [w:] Sławomir Gzell (red.), Krajobraz architektoniczny Warszawy końca XX wieku, Warszawa: Towarzystwo Urbanistów Polskich, 2002, s. 102–104, ISBN 83-85892-39-7.
- ↑ Jeremi Królikowski, Koncert w mieście, „Architektura Murator” (6 (57)), Warszawa, czerwiec 2000, s. 40–43, ISSN 1232-6372.
- ↑ Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: „Arkada” Pracownia Historii Sztuki, 1998, s. 3, 110. ISBN 83-908950-0-5.
- ↑ a b Barbara Petrozolin-Skowrońska (red.), Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 26–31, 689, ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ „Plany na przyszłość”, 2000 (4. edycja), Warszawa: Centrum Łowicka, maj 2000, s. 23, 38, ISSN 1643-7861.