Krzysztof Daukszewicz

satyryk polski

Krzysztof Antoni Daukszewicz (ur. 30 października 1947 w Wichrowie) – polski satyryk, artysta kabaretowy, felietonista, poeta, autor tekstów, piosenkarz, gitarzysta i kompozytor.

Krzysztof Daukszewicz
Ilustracja
Krzysztof Daukszewicz (2010)
Data i miejsce urodzenia

30 października 1947
Wichrowo

Zawód, zajęcie

artysta kabaretowy

Faksymile
Odznaczenia
Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Strona internetowa

ŻyciorysEdytuj

Studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Olsztynie. Działalność estradową rozpoczął w 1975. Pełnił wtedy funkcję dyrektora Miejskiego Domu Kultury w Szczytnie oraz współtworzył kabaret Gwuść. W 1976 otrzymał drugą nagrodę na I Biesiadzie Humoru i Satyry w Lidzbarku Warmińskim za swój autorski program Dookoła Wojtek. W 1977 otrzymał nagrodę Złote Rogi Kozicy na przeglądzie kabaretów w Zakopanem.

Po przeprowadzce w 1978 do Warszawy zaczął występować w kabarecie Na Pięterku Związku Polskich Autorów i Kompozytorów, z którym przestał współpracować po 3 latach. W latach 1979–1984 był kierownikiem literackim Teatru na Targówku, w którym wystawiono dwa jego programy: satyryczny Dziury na drodze oraz musical dla dzieci Dzieci taty Zeusa.

W latach 1983–1986 współtworzył z Januszem Gajosem kabaret Hotel Nitz. W 1986 otrzymał III nagrodę na Międzynarodowym Konkursie na sztukę teatralną za antywojenną farsę Cycek. Od 1986 do 1990 występował w kabarecie Pod Egidą.

Występuje z własnymi programami satyrycznymi, realizował programy w telewizji. Jest autorem kilkunastu książek. Ma swoją rubrykę w tygodniku „Przegląd”.

Od 2005 jest stałym gościem programu publicystyczno-satyrycznego Szkło kontaktowe, nadawanego na antenie TVN24. W latach 2020-2021 był także komentatorem Halo.Radia. Na antenie tej rozgłośni wraz z Mariuszem Rokosem omawiał w lżejszy i czasem humorystyczny sposób wydarzenia polityczne z Polski i ze świata[1].

W 2011 wziął udział w nagraniu utworu „Mazurski cud”[2], powstałego w ramach akcji „Mazury Cud Natury”, promującego region Mazur[3]. Autor kompozycji, Krzysztof „Dżawor” Jaworski, znany z występów w grupie Harlem, zaprosił do nagrań także innych artystów związanych z regionem, w tym: Janusza Panasewicza z Lady Pank, Ryszarda Rynkowskiego, Piotra „Petera” Wiwczarka z Vader oraz Pawła „Draka” Grzegorczyka z zespołu Hunter[3].

Życie prywatneEdytuj

Mąż Małgorzaty Janiny Kreczmar (ur. 1953, zm. 2006), córki aktorów Justyny i Jana Kreczmarów. Mieli czworo dzieci: Aleksandra, Grzegorza, Krzysztofa i Sylwię. Następnie ożenił się z Violettą Ozminkowski[4].

DyskografiaEdytuj

  • Meneliki, limeryki, epitafia, sponsoruje ruska mafia ... a opowiada Autor – w serii Ksiąźk do Słuchania AudioClub.pl i Bellona, 2008.
  • Easy Rider – Krzysztof Daukszewicz wraz z zespołem Hunter, 2007
  • The best – Dobranoc Europo, 2004
  • Nadwyobraźnia, WMP 2000
  1. McDrive
  2. Audio-tele
  3. L4
  4. To ból, to nic
  5. Matka menela
  6. Towarzysze i koledzy
  7. Łódka Bols
  8. Zaproszenie do dyskusji
  9. Nie wierzcie tym, co mówią
  10. Ballada o dwóch piwach
  11. Odchodzę w stronę samotnych
  12. Jeszcze jedna noc, jeszcze jeden dzień
  13. Deszcz pada na Mazurach
  14. Jesień
  15. Blues śpiewany na stojąco w d-moll
  • Mc Drive, 2000
  • Zadupie (live), 2000
  • Zadupie, Selles Records 1999
  • Prośba, PolyGram 1996
  1. Ballada dziadowska
  2. Wiosna nasza
  3. Eminencja
  4. Idą myśliwi
  5. Ballada o człowieku z kwiatami
  6. Do siego roku poetom
  7. Plotki
  8. Prośba
  9. Aleja róż
  10. Hamburg
  11. Kosher song
  12. Nie śpiewam ministrom
  13. Schody do mojego nieba
  14. Ja świateł nie gaszę
  15. Bezrocze
  16. Ballada dziadowska
  17. Klasówka z fragmentu wolności
  • Stare and nowe, H & I Ltd 1994
  1. Leniwa niedziela
  2. Wesołe miasteczko
  3. Pochód
  4. Zadupie
  5. Ja was...
  6. On i ja
  7. W pogoni
  8. To jest mój kraj
  9. Śmierć satyryka
  10. Easy Rider
  11. Na bezdrożach
  12. Sposób na przetrwanie
  13. Tyle mi zostało
  14. Bieda-koleżka
  15. Obok hotelu Grant
  16. Dobranoc Europo

KsiążkiEdytuj

Nagrody i odznaczeniaEdytuj

  • 1977 – Złote Rogi Kozicy i nagroda MKiS w Ogólnopolskim Turnieju Kabaretowym w Zakopanem
  • 1977 – Złota Szpilka na II Biesiadzie Humoru i Satyry za program „Mity i nity, czyli nasza Monachomachia”
  • 1978 – III nagroda na III Biesiadzie Humoru i Satyry
  • 1978 – Srebrne Rogi Kozicy w Ogólnopolskim Turnieju Kabaretowym w Zakopanem
  • 1986 – Grand Prix oraz nagroda dziennikarzy na przeglądzie kabaretowym OSET w Rzeszowie
  • 1986 – III nagroda za farsę „Cycek” na Międzynarodowym Konkursie na sztukę teatralną w Jugosławii
  • 1991 – nagroda MKiS na KFPP Opole
  • 1991 – Złoty Mikrofon
  • 1991 – nagroda miesięcznika „Szpilki” za „Listy do Pana Hrabiego”
  • 1992 – Złoty Kamerton
  • 1997 – Prometeusz
  • 2009 – Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[5]
  • 2020 – Nagroda im. Henryka Panasa[6][7]

PrzypisyEdytuj

  1. Opublikowane przez Halo.Radio, Ivo Vuco 2020-12-12 09:00-11:00 – Halo.Radio [dostęp 2021-01-14] (pol.).
  2. Mazurski Cud. harlem.pl. [dostęp 2014-02-27]. (pol.).
  3. a b Cudne Mazury: Lady Pank, Afromental, Ryszard Rynkowski i Vader razem!. muzyka.interia.pl. [dostęp 2011-07-09]. (pol.).
  4. Katarzyna Kaczorowska, Violetta Ozminkowski-Daukszewicz i Krzysztof Daukszewicz o dojrzałej miłości, www.polityka.pl, 2021 [dostęp 2021-07-21] (pol.).
  5. Glorie dla przedstawicieli świata rozrywki. mkidn.gov.pl, 20 maja 2009.
  6. Krzysztof Daukszewicz odebrał Nagrodę im. Henryka Panasa, Olsztyn24 [dostęp 2021-10-07] (pol.).
  7. Krzysztof Daukszewicz otrzymał nagrodę im. Henryka Panasa, gazetaolsztynska.pl [dostęp 2021-10-07] (pol.).

Linki zewnętrzneEdytuj