Kuba Sienkiewicz
Jakub Wojciech Sienkiewicz (ur. 24 listopada 1961[1] w Warszawie) – polski muzyk rockowy, wokalista, gitarzysta i autor tekstów, z wykształcenia lekarz neurolog, posiadający stopień doktora nauk medycznych[2].
Jakub Sienkiewicz (2015) | |
Data i miejsce urodzenia |
24 listopada 1961 |
---|---|
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód | |
Wydawnictwo |
Zic Zac, PolyGram Polska, Universal Music Polska, Warner Music Poland |
Powiązania | |
Zespoły | |
Elektryczne Gitary | |
Odznaczenia | |
Strona internetowa |
Przewodniczący Rady Polskiej Fundacji Muzycznej[3]. Lider zespołu Elektryczne Gitary, z którym wylansował wiele przebojów oraz sprzedał ponad 1 mln płyt[4].
Kariera muzyczna
edytujDzięki ojcu zainteresował się muzyką artystów, takich jak Dave Brubeck, Oscar Peterson, John Coltrane i The Kinks[5]. Za sprawą matki słuchał dużo muzyki poważnej, a także twórczości Béli Bartóka[5]. W okresie studiów słuchał The Clash, Joego Strummera i The Beatles[6]. W okresie licealnym samodzielnie nauczył się gry na gitarze i napisał swoje pierwsze piosenki[7]. Z czasem nagrał domową kasetę demo, którą rozpowszechniał wśród znajomych[8].
W 1977 wraz z Piotrem Łojkiem założył akustyczny zespół Młode Matki, który błędnie nazwany został przez dziennikarzy SPIARDL (Stowarzyszenie Piosenkarzy i Artystów Robotniczych Działaczy Ludowych)[9]. W duecie dokonał swoich pierwszych nagrań i zarejestrował piosenki: „Dziki” (1978), „Tatusia” (1979), „Piosenka polityczna”, „Trzecia Macocha” i „Głowy Lenina” (1982). Po dołączeniu do zespołu Mirosława Jędrasa i zmianie nazwy na Zuch Kozioł w latach 80. wzięli udział w przeglądzie piosenek w domu kultury na Okęciu, na którym za utwór „Wyszków tonie” otrzymali wyróżnienie[10]. Po roku współpracy zakończyli działalność zespołu[9]. Sienkiewicz w tym okresie występował także jako gitarzysta solowy w zespole Niepodległość Trójkątów Andrzeja Zeńczewskiego i w Orkiestrze Na Zdrowie Jacka Kleyffa[11]. Od 1983 grał także samodzielne koncerty, m.in. w na strajkach studenckich, a także w klubach i mieszkaniach parafialnych[12]; prezentował na nich własne piosenki i utwory z repertuaru Jana Kelusa, Jacka Kleyffa i Stanisława Staszewskiego[13]. W 1987 został współzałożycielem zespołu Miasto, który łączył stylistyki rockową i ska. Z grupą wykonywał m.in. utwory „Widmo” i „Człowiek z liściem”. Po zagraniu dwóch koncertów formacja rozpadła się w 1989.
Zachęcony przez Rafała Kwaśniewskiego, ówczesnego muzyka Kultu[14], w 1990 założył zespół Elektryczny Wikary, po czym – zainspirowany przejęzyczeniem się jednego z konferansjerów – zmienił jego nazwę na Elektryczne Gitary[15]. Do uformowania nowej grupy muzycznej skłoniły go problemy finansowe[16]. Z zespołem zadebiutował występem na Festiwalu Róbrege i od tamtej pory wydał kilkanaście albumów[17].
Poza działalnością w Elektrycznych Gitarach nagrywa i występuje solowo, m.in. współpracuje ze sceną kabaretowo-muzyczną – Śmietanką Łowicką[18] i Sceną Kabaretową Marka Majewskiego. Wielokrotnie występował na festiwalu OPPA. W 1994 wydał debiutancki album pt. Od morza do morza, na którym umieścił swoje interpretacje piosenek Jacka Kleyffa i Jana Kelusa oraz autorskie kompozycje do tekstów Sotera Rozbickiego[19]. Płytę promował singlem „Piosenka polityczna” i teledyskiem do utworu „Nie męcz mnie”, i sprzedał ją w 50 tys. egzemplarzy[20]. W 1999 tytułowy utwór z płyty znalazł się na składance pt. Jedna rasa – ludzka rasa: Muzyka przeciwko rasizmowi II wydanej przez Stowarzyszenie „Nigdy Więcej”[21]. W 1998 wydał drugi solowy album pt. Źródło, na który nagrał covery wybranych utworów Jacka Kleyffa[22]. W tym samym roku wystąpił w benefisie kabaretu Salon Niezależnych[23]. W 2000 wydał album pt. Studio szum, na którym umieścił swoje utwory napisane na zamówienie, m.in. do filmów i seriali[23]. Płytę promował singlami „Dojrzały człowiek” i „Szpieguję wszystkich”[23]. W kolejnych latach wydał jeszcze pięć solowych albumów: Kup pan cegłę (dla Amnesty) (2001), Powrót brata (2003), Fikcja solo (2004) i Plaga (2005) i Czarny walc (2010)[24].
W 1994 nakładem wydawnictwa PLJ ukazała się krótka książka pt. Jestem z drowy, zawierająca teksty piosenek, które były opatrzone komentarzami Sienkiewicza, a także wywiady z nim o muzyce, medycynie i życiu prywatnym. W 2015 premierę miała książka autobiograficzna Sienkiewicza pt. „Kubatura, czyli elektryczne wagary”.
We współpracy z reżyserem Mirosławem Dembińskim stworzył, uhonorowany nagrodą specjalną Festiwalu Mediów w Łodzi, film A ty co? (1998), w którym piosenki Elektrycznych Gitar zostały zilustrowane dokumentalnymi obrazami współczesnej Polski, a Sienkiewicz wystąpił w kilku scenach. Sporadycznie pisze piosenki do polskich filmów i produkcji telewizyjnych – napisał muzykę m.in. do seriali Pokój 107 (1997), Ja, Malinowski (1999) i Taksówka Jedynki (2000) oraz filmów: Spona (1998) Waldemara Szarka, Kiler (1997) i Kiler-ów 2-óch (1999) oraz Kariera Nikosia Dyzmy (2002) Jacka Bromskiego Juliusza Machulskiego[25]. Odrzucił propozycję zagrania głównej roli w filmie Juliusza Machulskiego Girl Guide (1995), wystąpił w epizodycznych rolach w komediach Olafa Lubaszenki: Chłopaki nie płaczą (2000) i Poranek kojota (2001)[26].
Jako felietonista publikował m.in. w miesięcznikach: „Charaktery”, „Sukces” i „Muza”, a także w kwartalniku „Primum homo”.
W latach 2002–2006 był wiceprezesem Rady Programowej rozgłośni Radio dla Ciebie.
W 2013 został odznaczony Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[27].
Kariera medyczna
edytujW 1986 ukończył Akademię Medyczną w Warszawie. W 1995 uzyskał stopień doktora nauk medycznych na podstawie rozprawy pt. Zaburzenia gałkoruchowe w chorobie Parkinsona, jego promotorem był Hubert Kwieciński[28]. W 1997 uzyskał specjalizację drugiego stopnia z neurologii[29].
Pracował jako adiunkt w Klinice Neurologii WUM[2][30]. W 1987 i 1988 pracował w pogotowiu alkoholowym[31]. W 1988 został zatrudniony w Poradni Parkinsonizmu i Chorób Układu Pozapiramidowego Mazowieckiego Szpitala Bródnowskiego w Warszawie[32]. W latach 2006–2012 pracował w Mazowieckim Szpitalu Bródnowskim w Warszawie[33].
Jest autorem Poradnika dla osób z chorobą Parkinsona[34].
Jest członkiem Movement Disorder Society.
Życie prywatne
edytujUrodził się w Warszawie, dorastał na Saskiej Kępie[35]. Kiedy miał niespełna trzy lata, jego rodzice – Ryszard Sienkiewicz (ur. 1933) i Maria z domu Czerwińska (ur. 1939) – się rozstali, po czym ojciec wyjechał do Anglii, gdzie pracował jako informator, a matka została ordynatorem jednego z oddziałów szpitala psychiatrycznego w Tworkach[36]. Po rozstaniu rodziców trafił pod opiekę babki mieszkającej w Gdańsku Oliwie, która wychowywała go surowo i, jak sam twierdzi, „ukształtowała jego kręgosłup”[37]. Kilka lat później zamieszkał z babką i matką oraz ojczymem, Sławomirem, na warszawskim Słodowcu[38]. Odnowił także kontakty z ojcem, który wrócił do Polski[5]. Ukończył naukę w XLI Liceum Ogólnokształcącym im. Joachima Lelewela w Warszawie[17]. W latach 80. był działaczem Niezależnego Zrzeszenia Studentów[39].
Jest żonaty i ma sześcioro dzieci[40]. Jego syn Jacek i córka Katarzyna współtworzą zespół folk-popowy Kwiat Jabłoni[41]. Jest bratankiem aktorki Krystyny Sienkiewicz[42].
W 2013 zakończył trzyletnią terapię w związku z uzależnieniem od alkoholu[43]. W wywiadzie dla „Polityki” w 2023 potwierdził, że jest ateistą[44].
Dyskografia
edytujAlbumy solowe
edytuj- Od morza do morza (1994, Zic-Zac)
- Źródło (1998, PolyGram Polska)
- Studio szum (2000, Universal Music Polska)[45]
- Kup pan cegłę – dla Amnesty International (2001, Universal Music Polska)[46]
- Powrót brata (2003, Universal Music Polska)[47]
- Czarodzieje (1995, S.P. Records)
Publikacje książkowe
edytujMuzyczne
- Kuba Sienkiewicz, Jestem z drowy, Warszawa : Wydawnictwo PLJ, 1994, ISBN 83-7101-166-0.
- Jakub Sienkiewicz, Piosenki, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004.
- Kuba Sienkiewicz, Kubatura, czyli Elektryczne wagary, Warszawa : Wydawnictwo Czerwone i Czarne, 2015, ISBN 978-83-7700-176-9.
Medyczne
- Jakub Sienkiewicz, Poradnik dla osób z chorobą Parkinsona, Warszawa : Stołeczne Stowarzyszenie Osób z Chorobą Parkinsona, 1999, 2016, ISBN 83-912344-0-1, ISBN 978-83-925855-3-4.
Filmografia
edytujKompozytor
edytuj- 1996 – Odjazd (program TV Andrzeja Zaorskiego)
- 1997 – Pokój 107 (serial TV)
- 1997 – Kiler (film komediowy)
- 1998 – A ty co? (film średniometrażowy)
- 1998 – Spona (film komediowy, ekranizacja książki Niziurskiego)
- 1999 – Kiler-ów 2-óch (film komediowy)
- 1999 – Ja, Malinowski (serial TV)
- 1999 – Taksówka Jedynki (serial TV)
- 2002 – Kariera Nikosia Dyzmy (film komediowy)
- 2005 – Emilia (film komediowy)
Aktor (gościnnie)
edytuj- 1999 – Chłopaki nie płaczą, jako lekarz
- 2001 – Poranek kojota, jako doktor
Przypisy
edytuj- ↑ Leszek Gnoiński , Jan Skaradziński , Encyklopedia Polskiego Rocka, Warszawa: Świat Książki, 1997, s. 150, ISBN 83-7129-570-7, OCLC 43868642 .
- ↑ a b Dr Jakub Sienkiewicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2016-06-04] .
- ↑ Polska Fundacja Społeczna: Zespół. polskafundacjamuzyczna.blogspot.com. [dostęp 2017-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-02)]. (pol.).
- ↑ Porównanie ilości przyznanych grupie złotych i platynowych płyt z ówczesnym progiem ich przyznawania, na podstawie danych ZPAV, opublikowanych na jego stronach internetowych.
- ↑ a b c Sienkiewicz 2015 ↓, s. 46.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 47.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 57.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 65.
- ↑ a b Sienkiewicz 2015 ↓, s. 109.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 106.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 112.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 65, 172.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 66.
- ↑ Wiadomości na temat działalności Rafała Kwaśniewskiego, zgromadzone przez Leszka Gnoińskiego, w książce Kult Kazika (wyd. In Rock, 2001 r.).
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 109, 114.
- ↑ Wypowiedzi w wywiadach, np. w rozmowie z Wojciechem Gąssowskim w programie Aleja Gwiazd, w TVP1, w 1995 r.
- ↑ a b Sienkiewicz 2015 ↓, s. 61.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 123.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 219.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 219–220.
- ↑ Marcin Kornak: Nigdy Więcej. [dostęp 2011-05-12]. (pol.).
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 220.
- ↑ a b c Sienkiewicz 2015 ↓, s. 222.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 223, 225, 228.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 173–178, 206–207, 222.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 178–179.
- ↑ ZAiKS ma 95 lat [online], mkidn.gov.pl, 24 kwietnia 2013 [dostęp 2013-04-29] .
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 139.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 54, 141, 199.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 142.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 134.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 54.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 91.
- ↑ Jakub Sienkiewicz: Poradnik dla osób z chorobą Parkinsona. Fundacja „Żyć z chorobą Parkinsona”, 2007. ISBN 978-83-925-855-4-1.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 9.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 9, 11–14.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 9, 25.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 45–46.
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 67.
- ↑ Tomasz Barański , Doktor z (elektryczną) gitarą [online], zyjdlugo.pl [dostęp 2017-10-08] .
- ↑ PiasecznoNews.pl, Dzieci Kuby Sienkiewicza muzyczną nadzieją Piaseczna? [online], Piaseczno News, 27 grudnia 2018 [dostęp 2019-06-14] (pol.).
- ↑ Jerzy Zawisak: Krystyna Sienkiewicz ma co robić [WYWIAD]. ksiazki.onet.pl. [dostęp 2016-10-29]. (ang.).
- ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 32.
- ↑ Katarzyna Kaczorowska , Kuba Sienkiewicz dla „Polityki”: Czasy dla Polski są słabe. Można sobie gładko pisać kolejne protest songi [online], www.polityka.pl, 2023 [dostęp 2023-02-22] (pol.).
- ↑ Studio Szum – Piosenki na zamówienie – Kuba Sienkiewicz. muzyka.interia.pl. [dostęp 2016-10-29]. (pol.).
- ↑ Kuba Sienkiewicz – „Kup pan cegłę (dla Amnesty)”. muzyka.onet.pl. [dostęp 2016-10-29]. (pol.).
- ↑ Powrót brata – Kuba Sienkiewicz. muzyka.interia.pl. [dostęp 2016-10-29].
Bibliografia
edytuj- Jakub Sienkiewicz: Kubatura, czyli elektryczne wagary. Wydawnictwo Czerwone i Czarne, 2015. ISBN 978-83-7700-176-9.
- Kuba Sienkiewicz w bazie Filmweb