Kutry rakietowe typu Waspada
Kutry rakietowe typu Waspada – brunejskie kutry rakietowe z lat 70. XX wieku. W latach 1976–1979 w stoczni Vosper Thornycroft w Singapurze zbudowano trzy okręty tego typu, które weszły w skład Marynarki Wojennej Brunei w latach 1978–1979. W kwietniu 2011 roku ze służby wycofano trzy jednostki, z których dwie („Waspada” i „Pejuang”) następnie sprzedano Indonezji. Oba okręty nadal mają status operacyjny (stan na 2019 rok).
 „Pejuang” (jako „Badau” pod banderą Indonezji) | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia | |
| Wejście do służby |
1978–1979 |
| Wycofanie |
2011 (1) |
| Zbudowane okręty |
3 |
| Okręty w służbie |
2 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
pełna: 150 ton |
| Długość |
36,9 metra |
| Szerokość |
7,2 m |
| Zanurzenie |
1,8 m |
| Napęd |
2 silniki wysokoprężne MTU o łącznej mocy 9000 KM |
| Prędkość |
32 węzły |
| Zasięg |
1200 Mm przy prędkości 14 węzłów |
| Załoga |
24 |
| Uzbrojenie |
2 działka plot. kal. 30 mm (1 x II) |
Projekt i budowa edytuj
Trzy kutry rakietowe typu Waspada zostały zamówione przez rząd Brunei w stoczni Vosper Thornycroft w Singapurze[1]. Okręty posiadały spawany stalowy kadłub i wykonaną z aluminium nadbudówkę[1][2].
Budowę okrętów rozpoczęto w 1976 roku, a zwodowane zostały w latach 1977–1978[1]. Uroczyste wcielenie do służby w Marynarce Wojennej Brunei nastąpiło w latach 1978–1979[3]. Jednostki otrzymały numery burtowe P 02 – P 04[1][4].
| Okręt | Stocznia | Początek budowy | Wodowanie | Wejście do służby |
|---|---|---|---|---|
| „Waspada” (P 02) | Vosper | 1976 | 3 sierpnia 1977 | 2 sierpnia 1978 |
| „Pejuang” (P 03) | 15 marca 1978 | 25 marca 1979 | ||
| „Seteria” (P 04) | 22 czerwca 1978 | 22 czerwca 1979 |
Dane taktyczno-techniczne edytuj
Okręty są niewielkimi kutrami rakietowymi, przystosowanymi do pełnienia funkcji patrolowej[3]. Długość całkowita wynosi 36,9 metra, szerokość 7,2 metra i zanurzenie 1,8 metra[1]. Wyporność pełna wynosi 150 ton[1][2][a]. Okręty napędzane są przez dwa silniki wysokoprężne MTU 20V538 TB91 o łącznej mocy 9000 KM, poruszające poprzez wały napędowe dwoma śrubami[1][2]. Maksymalna prędkość jednostek wynosi 32 węzły[1][2]. Okręty zabierają 16 ton paliwa, co pozwala osiągnąć zasięg wynoszący 1200 Mm przy prędkości 14 węzłów[1][2].
„Waspada” posiada zakryty mostek i pomieszczenia ćwiczeniowe, różniąc się tym od bliźniaczych jednostek[1].
Uzbrojenie artyleryjskie okrętów składa się z dziobowego podwójnego stanowiska działek przeciwlotniczych Oerlikon GCM-B01 kal. 30 mm[1][2]. Kąt podniesienia lufy wynosi 85°, waga naboju 1 kg, donośność 10 000 metrów, zaś teoretyczna szybkostrzelność 650 strz./min[6]. Prócz tego okręty wyposażone są w dwa pojedyncze karabiny maszynowe kal. 7,62 mm[1][2]. Na rufie umieszczono dwie pojedyncze wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych MM38 Exocet[1][2]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje radar nawigacyjny Decca TM 1229, system kierowania ogniem z komputerem Sperry 1412A oraz system rakietowy Sea Archer[1][2]. Okręty posiadają też dwie wyrzutnie flar MoD(N) kal. 51 mm[1][2].
Załoga pojedynczego okrętu składa się z 4 oficerów oraz 20 podoficerów i marynarzy[1][2].
Służba edytuj
W połowie lat 80. XX wieku planowano modernizację, zakładającą m.in. przedłużenie jednostek o 2 metry, jednak nie doszła ona do skutku[1]. W 1988 roku wymieniono systemy kierowania ogniem na nowsze, zaś w latach 1998–2000 zamontowano nowe radary nawigacyjne Kelvin Hughes 1007 i radary artyleryjskie Radamec 2500[3]. „Waspada” i „Pejuang” zostały skreślone z listy floty Brunei w kwietniu 2011 roku i następnie sprzedane Indonezji, gdzie służą odpowiednio pod nazwami „Salawaku” (numer burtowy 841) i „Badau” (842) (stan na 2019 rok)[7]. „Seteria” natomiast została wycofana ze służby w końcu 2011 roku[8].
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 37.
- ↑ a b c d e f g h i j k John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985, s. 67.
- ↑ a b c d Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004, s. 79.
- ↑ John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985, s. 60.
- ↑ Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009, s. 88.
- ↑ Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989, s. 65.
Bibliografia edytuj
- Conway’s All the World’s Fighting Ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: SALAWAKU fast attack craft (missile) (1978-1979/2011). Navypedia. [dostęp 2022-07-27]. (ang.).
- Ivan Gogin: WASPADA fast attack craft (missile) (1978-1979). Navypedia. [dostęp 2022-07-27]. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1981-82. John E. Moore (red.). London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1984-85. John E. Moore (red.). London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1984. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1989-90. Richard Sharpe (red.). London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2004-2005. Stephen Saunders (red.). London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2009-2010. Stephen Saunders (red.). London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).