Seteria
Seteria (P 04) – brunejski kuter rakietowy z lat 70. XX wieku, jedna z trzech zamówionych w Singapurze jednostek typu Waspada. Okręt został zwodowany 22 czerwca 1978 roku w stoczni Vosper Thornycroft w Singapurze, a do służby w Marynarce Wojennej Brunei wszedł w czerwcu 1979 roku. Jednostka została skreślona z listy floty pod koniec 2011 roku.
Jednostka bliźniacza „Seterii” – „Pejuang” (jako „Badau” pod banderą Indonezji) | |
Klasa | |
---|---|
Typ | |
Historia | |
Stocznia | |
Wodowanie |
22 czerwca 1978 |
Brunei | |
Wejście do służby |
22 czerwca 1979 |
Wycofanie ze służby |
2011 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
pełna: 150 ton |
Długość |
36,9 metra |
Szerokość |
7,2 m |
Zanurzenie |
1,8 m |
Napęd | |
2 silniki wysokoprężne MTU o łącznej mocy 9000 KM 2 śruby | |
Prędkość |
32 węzły |
Zasięg |
1200 Mm przy prędkości 14 węzłów |
Sensory | |
radar Decca TM 1229 | |
Uzbrojenie | |
2 działka plot. kal. 30 mm (1 x II) 2 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm (2 x I) 2 pociski rakietowe Exocet (2 x I) | |
Wyposażenie | |
2 wyrzutnie flar | |
Załoga |
24 |
Projekt i budowa
edytuj„Seteria”, wraz z dwoma bliźniaczymi jednostkami „Waspada” i „Pejuang”, została zamówiona przez rząd Brunei w stoczni Vosper Thornycroft w Singapurze[1]. Okręty posiadały spawany stalowy kadłub i wykonaną z aluminium nadbudówkę[1][2].
Budowę okrętu rozpoczęto w 1976 roku i został zwodowany 22 czerwca 1978 roku[1]. Uroczyste wcielenie do służby w Marynarce Wojennej Brunei nastąpiło dokładnie rok później, 22 czerwca 1979 roku[3]. Jednostka otrzymała numer burtowy P 04[1][4].
Dane taktyczno-techniczne
edytujOkręt był niewielkim kutrem rakietowym, przystosowanym do pełnienia funkcji patrolowej[3]. Długość całkowita wynosiła 36,9 metra, szerokość 7,2 metra i zanurzenie 1,8 metra[1]. Wyporność pełna wynosiła 150 ton[1][2][a]. Okręt napędzany był przez dwa silniki wysokoprężne MTU 20V538 TB91 o łącznej mocy 9000 KM, poruszające poprzez wały napędowe dwoma śrubami[1][2]. Maksymalna prędkość jednostki wynosiła 32 węzły[1][2]. Okręt zabierał 16 ton paliwa, co pozwalało osiągnąć zasięg wynoszący 1200 Mm przy prędkości 14 węzłów[1][2].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się z dziobowego podwójnego stanowiska działek przeciwlotniczych Oerlikon GCM-B01 kal. 30 mm[1][2]. Kąt podniesienia lufy wynosił 85°, waga naboju 1 kg, donośność 10 000 metrów, zaś teoretyczna szybkostrzelność 650 strz./min[6]. Prócz tego okręt wyposażony był w dwa pojedyncze karabiny maszynowe kal. 7,62 mm[1][2]. Na rufie umieszczone były dwie pojedyncze wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych MM38 Exocet[1][2]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar nawigacyjny Decca TM 1229, system kierowania ogniem z komputerem Sperry 1412A oraz system rakietowy Sea Archer[1][2]. Okręt posiadał też dwie wyrzutnie flar MoD(N) kal. 51 mm[1][2].
Załoga okrętu składała się z 4 oficerów oraz 20 podoficerów i marynarzy[1][2].
Służba
edytujW połowie lat 80. XX wieku planowano modernizację, zakładającą m.in. przedłużenie jednostki o 2 metry, jednak nie doszła ona do skutku[1]. W 1988 roku wymieniono system kierowania ogniem na nowszy, zaś w latach 1998-2000 zamontowano nowy radar nawigacyjny Kelvin Hughes 1007 i radar artyleryjski Radamec 2500[3]. Okręt został wycofany ze służby pod koniec 2011 roku[7].
Uwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 37.
- ↑ a b c d e f g h i j k John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985, s. 67.
- ↑ a b c d Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004, s. 79.
- ↑ John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985, s. 60.
- ↑ Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009, s. 88.
- ↑ Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989, s. 65.
Bibliografia
edytuj- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).
- Ivan Gogin: WASPADA fast attack craft (missile) (1978-1979). Navypedia. [dostęp 2022-07-27]. (ang.).