Wikipedia

Seteria

brunejski kuter rakietowy

Seteria (P 04) – brunejski kuter rakietowy z lat 70. XX wieku, jedna z trzech zamówionych w Singapurze jednostek typu Waspada. Okręt został zwodowany 22 czerwca 1978 roku w stoczni Vosper Thornycroft w Singapurze, a do służby w Marynarce Wojennej Brunei wszedł w czerwcu 1979 roku. Jednostka została skreślona z listy floty pod koniec 2011 roku.

Seteria (P 04)
Ilustracja
Jednostka bliźniacza „Seterii” – „Pejuang” (jako „Badau” pod banderą Indonezji)
Klasa

kuter rakietowy

Typ

Waspada

Historia
Stocznia

Vosper Thornycroft, Singapur Singapur

Wodowanie

22 czerwca 1978

 Brunei
Wejście do służby

22 czerwca 1979

Wycofanie ze służby

2011

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

pełna: 150 ton

Długość

36,9 metra

Szerokość

7,2 m

Zanurzenie

1,8 m

Napęd
2 silniki wysokoprężne MTU o łącznej mocy 9000 KM
2 śruby
Prędkość

32 węzły

Zasięg

1200 Mm przy prędkości 14 węzłów

Sensory
radar Decca TM 1229
Uzbrojenie
2 działka plot. kal. 30 mm (1 x II)
2 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm (2 x I)
2 pociski rakietowe Exocet (2 x I)
Wyposażenie
2 wyrzutnie flar
Załoga

24

Projekt i budowa edytuj

„Seteria”, wraz z dwoma bliźniaczymi jednostkami „Waspada” i „Pejuang”, została zamówiona przez rząd Brunei w stoczni Vosper Thornycroft w Singapurze[1]. Okręty posiadały spawany stalowy kadłub i wykonaną z aluminium nadbudówkę[1][2].

Budowę okrętu rozpoczęto w 1976 roku i został zwodowany 22 czerwca 1978 roku[1]. Uroczyste wcielenie do służby w Marynarce Wojennej Brunei nastąpiło dokładnie rok później, 22 czerwca 1979 roku[3]. Jednostka otrzymała numer burtowy P 04[1][4].

Dane taktyczno-techniczne edytuj

Okręt był niewielkim kutrem rakietowym, przystosowanym do pełnienia funkcji patrolowej[3]. Długość całkowita wynosiła 36,9 metra, szerokość 7,2 metra i zanurzenie 1,8 metra[1]. Wyporność pełna wynosiła 150 ton[1][2][a]. Okręt napędzany był przez dwa silniki wysokoprężne MTU 20V538 TB91 o łącznej mocy 9000 KM, poruszające poprzez wały napędowe dwoma śrubami[1][2]. Maksymalna prędkość jednostki wynosiła 32 węzły[1][2]. Okręt zabierał 16 ton paliwa, co pozwalało osiągnąć zasięg wynoszący 1200 Mm przy prędkości 14 węzłów[1][2].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się z dziobowego podwójnego stanowiska działek przeciwlotniczych Oerlikon GCM-B01 kal. 30 mm[1][2]. Kąt podniesienia lufy wynosił 85°, waga naboju 1 kg, donośność 10 000 metrów, zaś teoretyczna szybkostrzelność 650 strz./min[6]. Prócz tego okręt wyposażony był w dwa pojedyncze karabiny maszynowe kal. 7,62 mm[1][2]. Na rufie umieszczone były dwie pojedyncze wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych MM38 Exocet[1][2]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar nawigacyjny Decca TM 1229, system kierowania ogniem z komputerem Sperry 1412A oraz system rakietowy Sea Archer[1][2]. Okręt posiadał też dwie wyrzutnie flar MoD(N) kal. 51 mm[1][2].

Załoga okrętu składała się z 4 oficerów oraz 20 podoficerów i marynarzy[1][2].

Służba edytuj

W połowie lat 80. XX wieku planowano modernizację, zakładającą m.in. przedłużenie jednostki o 2 metry, jednak nie doszła ona do skutku[1]. W 1988 roku wymieniono system kierowania ogniem na nowszy, zaś w latach 1998-2000 zamontowano nowy radar nawigacyjny Kelvin Hughes 1007 i radar artyleryjski Radamec 2500[3]. Okręt został wycofany ze służby pod koniec 2011 roku[7].

Uwagi edytuj

  1. ↑ Według Jane’s Fighting Ships 2004-2005 i Jane’s Fighting Ships 2009-2010 wyporność pełna okrętu wynosiła 206 ton[3][5].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 37.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985, s. 67.
  3. ↑ a b c d Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004, s. 79.
  4. ↑ John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985, s. 60.
  5. ↑ Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009, s. 88.
  6. ↑ Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989, s. 65.
  7. ↑ Ivan Gogin: WASPADA fast attack craft (missile) (1978-1979). Navypedia. [dostęp 2022-07-27]. (ang.).

Bibliografia edytuj

  • Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
  • John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).
  • John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
  • Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).
  • Ivan Gogin: WASPADA fast attack craft (missile) (1978-1979). Navypedia. [dostęp 2022-07-27]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Seteria&oldid=67684345”