Leokadia Śliwińska
Leokadia Śliwińska (ur. 1 grudnia 1875 w Jałtuszkowie, zm. 19 listopada 1949 w Warszawie) – działaczka socjalistyczna, niepodległościowa i feministyczna. Żona premiera II RP Artura Śliwińskiego.
| Data i miejsce urodzenia |
1 grudnia 1875 |
|---|---|
| Data śmierci |
19 listopada 1949 |
| Małżonka premiera Rzeczypospolitej Polskiej | |
| Okres |
od 28 czerwca 1922 |
| Małżonek | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodziła się na Podolu w rodzinie ziemiańskiej. Jej rodzicami byli Modest Czarnecki i Helena z Udingów. W 1896 skończyła ze złotym medalem gimnazjum w Kijowie, a następnie Wydział Przyrodniczy na Sorbonie w Paryżu[1]. Podczas studiów członkini ZMP „Zet”. Po ukończeniu nauki pracowała jako asystentka prof. Wysakowicza w Instytucie Bakteriologicznym Uniwersytetu w Kijowie. W 1900 r. wystąpiła z Zetu. Organizowała wówczas tajne kółka oświatowe w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego w Kijowie, działającego dzięki pomocy wykładowców z Krakowa i Warszawy, m.in. Wilhelma Feldmana, Andrzeja Niemojewskiego, Ludwika Krzywickiego i Gustawa Daniłowskiego. W latach 1905–1906 była członkinią Kresowego Towarzystwa Politycznego skupiającego sympatyków Polskiej Partii Socjalistycznej[2]. W 1906 r., będąc pod nadzorem policji, wraz z mężem wyjechała do Krakowa, gdzie jej mąż redagował „Trybunę”, a ona sama wstąpiła do PPS – Frakcji Rew. Od 1907 r. Śliwińscy mieszkali w Warszawie. W kwietniu 1915 r. była współzałożycielką i członkinią pierwszego koła Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego (LKPW) w Warszawie[3].
Po wybuchu I wojny światowej stała się jedną z czołowych działaczek LKPW (1914–1918). W ramach Ligi pełniła funkcję członkini zarządu koła warszawskiego (sierpień 1914 – wrzesień 1915), następnie przewodnicząca koła „B” w Warszawie, od sierpnia 1916 do grudnia 1918 członkini Prezydium Naczelnego Zarządu LKPW[4]. Reprezentowała Ligę w porozumieniach lewicy niepodległościowej: Zjednoczeniu Organizacji Niepodległościowych (1914), Unii Stronnictw Niepodległościowych (1914–1915), Komitecie Naczelnym Zjednoczonych Stronnictw Niepodległościowych (1915), Centralnym Komitecie Narodowym (1915–1917) i Komisji Porozumiewawczej Stronnictw Demokratycznych (1917–1918)[5]. W tym okresie była także członkinią Polskiej Organizacji Wojskowej[6].
W okresie międzywojennym działała początkowo w Lidze Kobiet Polskich. Po przewrocie majowym opowiedziała się po stronie sanacji. W latach 1928–1935 była działaczką Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet – gdzie była członkinią Głównego Zarządu i kierowniczką Wydz. Wychowania Obywatelskiego[7]. Po rozłamie w 1935 przeszła wraz z Zofią Moraczewską do Samopomocy Społecznej Kobiet – gdzie była kierowniczką pracy oświatowej w tej organizacji. Członkini Komisji Środowiskowej Ligi Kobiet Głównego Komisji Odznaczeniowej Krzyża i Medalu Niepodległości (1928–1935)[8].
Okupację hitlerowską przeżyła w Zwierzyńcu i Warszawie. Wraz z mężem uczestniczyła w pracach konspiracji. Po powstaniu warszawskim znalazła się w obozie w Pruszkowie, skąd udało im się uciec i schronić w domu rodziny brata Artura, Tadeusza, w Milanówku[9]. Po 1945 mieszkała w Łodzi.
Zmarła 19 listopada 1949 w Warszawie, pochowana w grobowcu rodzinnym swego męża Artura na Powązkach (kwatera 50-6-4)[10][11].
Życie prywatne edytuj
Jej mężem od 1905 r. był Artur Śliwiński, z którym miała dwie córki: Hannę (ur. 1906), po mężu Danyszow, i Ewę (1909–1976), po mężu Wiśniewską[12].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)[13]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 marca 1939)[14]
Przypisy edytuj
- ↑ Czekaj 2011 ↓, s. 28.
- ↑ Czekaj 2011 ↓, s. 28–35.
- ↑ Dufrat 2001 ↓, s. 82.
- ↑ Dufrat 2001 ↓, s. 149, 182, 212, 270, 296.
- ↑ Jerzy Zbigniew Pająk, O rząd i armię. Centralny Komitet Narodowy (1915–1917), Kielce 2003, s. 101–103, 293, 295, 298, 300–301, 305, 308, 312, 317, 332, 339, 356, 358–359, ISBN 83-7133-208-4.
- ↑ Dufrat 2001 ↓, s. 146.
- ↑ Joanna Dufrat, W służbie obozu marszałka Józefa Piłsudskiego. Związek Pracy Obywatelskiej Kobiet (1928–1939), Kraków 2013, passim, ISBN 978-83-7730-055-8.
- ↑ Krzysztof Filipow, Krzyż i Medal Niepodległości, Białystok 1998, s. 13, ISBN 83-86232-90-0.
- ↑ Czekaj 2011 ↓, s. 302–303.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: ARTUR ŚLIWIŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-07-12].
- ↑ Wielka księga Powązek [online], powazki.warsawguide.com.pl [dostęp 2019-07-10] [zarchiwizowane z adresu 2016-10-17].
- ↑ Katarzyna Czekaj-Kotynia, Artur Śliwński (1877–1953), [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. 50, Warszawa-Kraków 2015, s. 602.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 59, poz. 110 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia edytuj
- Joanna Dufrat, Kobiety w kręgu lewicy niepodległościowej. Od Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego do Ochotniczej Legii Kobiet (1908–1918/1919), Toruń 2001, ISBN 83-7174-980-5.
- Katarzyna Czekaj, Artur Śliwiński (1877–1953). Polityk, publicysta, historyk, Warszawa 2011, ISBN 978-83-7507-083-5.