Leone Sinigaglia

włoski kompozytor

Leone Sinigaglia (ur. 14 sierpnia 1868 w Turynie, zm. 16 maja 1944 tamże) – włoski kompozytor, badacz muzycznej kultury ludowej i alpinista żydowskiego pochodzenia.

Leone Sinigaglia
Data i miejsce urodzenia

14 sierpnia 1868
Turyn

Data i miejsce śmierci

16 maja 1944
Turyn

Zawód, zajęcie

kompozytor i badacz kultury ludowej

Życiorys

edytuj

Urodził się 14 sierpnia 1868 r. w Turynie, w zamożnej[1] żydowskiej[2] rodzinie. Podstaw gry na fortepianie uczył się u Severiny Verri, harmonii od Carlo Fassò, a gry na skrzypcach u Teresiny Perni. W 1888 roku został uczniem Giovanniego Bolzoniego, nauczyciela kompozycji i dyrektora Szkoły Muzycznej im. Giuseppe Verdiego w Turynie. Już od pierwszych lat Sinigaglia tworzył własne kompozycje. W 1891 roku w Teatrze Wiktora Emanuela w Turynie jego nauczyciel Giovanni Bolzoni poprowadził dla koncert muzyki jego autorstwa[1].

Pod koniec 1894 r. Sinigaglia wyjechał do Wiednia, by pogłębić studia kontrapunktu i kompozycji pod kierunkiem dr Eusebiusa Mandyczewskiego. Podczas pobytu w Wiedniu Sinigaglia często spotykał Johannesa Brahmsa, który darzył go wielką sympatią oraz słuchał kompozycji Hansa Richtera, Gustava Mahlera i Felixa Weingartnera, poznał także Károlya Goldmarka i Antonína Dvořáka, który przez pewien czas udzielał mu lekcji orkiestracji w Pradze[1].

W 1899 powrócił do Włoch, osiedlając się na stałe w Turynie, i rozpoczął działalność kompozytorską[1], a także dydaktyczną[3]. Jego utwory, orkiestrowe i kameralne, szybko stały się popularne na terenie Europy i Ameryki. Wśród najbardziej znanych znajdują się: Romanza i Humoreska na wiolonczelę i orkiestrę; Koncert A-dur, Romanza, Rapsodia piemoncka, Rondo na skrzypce i orkiestrę, Kwartet D-dur, Trio-Serenata na skrzypce, altówkę i wiolonczelę, tańce piemonckie, uwertura Le Baruffe Chiozzotte, suita piemoncka, Lamento na orkiestrę, Sonata C-dur na wiolonczelę i fortepian, Sonata G-dur na skrzypce i fortepian. Wśród dyrygentów, którzy prowadzili koncerty jego muzyki byli m.in. Arturo Toscanini, Arthur Nikisch, Gustav Mahler, Felix Weingartner, Wilhelm Furtwängler, Victor de Sabata, Camargo Guarnieri[1].

Idąc za radą Antonína Dvořáka[2], około 1902 r. Sinigaglia zaczął zbierać ludowe pieśni ze wzgórz Cavoretto, wykorzystując po raz pierwszy niektóre z nich w Tańcach piemonckich op. 31[1]. Łącznie na przestrzeni lat zebrał ponad 500 piemonckich melodii[3], które były wciąż śpiewane przez ludność[1]. W jego biografii, zwłaszcza po pierwszej wojnie światowej, jest wiele luk, z czasem coraz mniej komponował[2], poświęcając się zgłębianiu swoich badań nad melodiami ludowymi[1]. Po wprowadzeniu we Włoszech w 1938 r. przepisów rasowych utwory żydowskich kompozytorów nie mogły już być wykonywane ani publikowane[2].

Sinigaglia jest także pionierem eksploracji Dolomitów. W jego czasach Alpy były w większości przebadane, a ich szczyty zdobyte, ale niższe od nich Dolomity były przez alpinistów uważane za góry gorszego rodzaju, w związku z czym znajdowały się w nim niezdobyte szczyty. Sinigaglia zdobył niektóre ze szczytów jako pierwszy, a także wyznaczył nowe drogi na część innych gór[3].

Po aresztowaniu przez policję w turyńskim szpitalu, gdzie próbował schronić się przed prześladowaniami rasowymi[1], zmarł 16 maja 1944 r. na atak serca w transporcie do Auschwitz[2]. Jego rękopisy przechowywał prof. Luigi Rognoni[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i j Leone Sinigaglia [online], www.pralymania.com [dostęp 2022-10-19].
  2. a b c d e Nataliya Parshchyk, Muzyka odzyskiwana, czyli twórczość kompozytorów prześladowanych przez narodowy socjalizm [online], Kultura Liberalna, 1 sierpnia 2022 [dostęp 2022-10-19] (pol.).
  3. a b c Leone Sinigaglia (1868-1944) [online], Mahler Foundation, 6 stycznia 2015 [dostęp 2022-10-19] (ang.).