Ludwik II de Male (ur. 25 października 1330 w Male, zm. 30 stycznia 1384 w Lille) – hrabia Flandrii, Nevers, Rethel i Artois, hrabia-palatyn Burgundii, jedyny syn Ludwika I de Nevers i Małgorzaty, córki króla Francji Filipa V Długiego.

Ludwik II de Male
Ilustracja
ilustracja herbu
Hrabia Flandrii, Nevers i Rethel
Okres

od 26 sierpnia 1346
do 30 stycznia 1384

Poprzednik

Ludwik I de Nevers

Następca

Małgorzata III

Hrabia Burgundii i Artois
Okres

od 9 maja 1382
do 30 stycznia 1384

Poprzednik

Małgorzata I

Następca

Małgorzata II

Dane biograficzne
Dynastia

Dom Dampierre

Data i miejsce urodzenia

25 października 1330
Male

Data i miejsce śmierci

30 stycznia 1384
Lille

Ojciec

Ludwik I de Nevers

Matka

Małgorzata I Burgundzka

Żona

Małgorzata Brabancka

Dzieci

Małgorzata III Flandryjska

Jego ojciec zginął w 1346 r. w bitwie pod Crécy (Ludwik również uczestniczył w tej bitwie, towarzyszył potem królowi Filipowi VI w drodze do Amiens). Ludwik został wówczas hrabią Flandrii (jako Ludwik II) oraz hrabią Rethel i Nevers (jako Ludwik III). 1 lipca 1347 r. w Saint-Quentin, poślubił Małgorzatę (9 lutego 13231368), córkę Jana III, księcia Brabancji, i Marii d'Évreux, córki Ludwika d'Évreux. Ludwik i Małgorzata mieli razem dwóch synów i córkę:

Ludwik miał również wiele dzieci ze związków pozamałżeńskich. Trzech jego nieślubnych synów zginęło 25 września 1396 r. w bitwie pod Nikopolis.

Po objęciu władzy Ludwik musiał stawić czoło rebelii mieszczan Gandawy w latach 13471349. W tym czasie na kraj spadła też epidemia "czarnej śmierci". W 1355 r. zmarł teść hrabiego i Ludwik przyjął tytuł księcia Brabancji. Nie udało mu się jednak zdobyć kontroli nad księstwem, które pozostało w rękach jego szwagierki, Joanny. Ludwikowi udało się jednak przyłączyć do Flandrii Antwerpię i Malines.

Ostatnie lata rządów Ludwika upłynęły pod znakiem walk wewnętrznych we Flandrii. W 1379 r. wybuchło powstanie mieszczan Gandawy, które zostało stłumione dzięki pomocy zięcia Ludwika, Filipa Burgundzkiego. W 1382 r. wybuchła jednak kolejna rewolta pod wodzą Filipa van Artevelde. 3 maja Ludwik został pokonany w bitwie pod Beverhoutsveld. Klęska hrabiego wywołała rebelię w kolejnych flamandzkich miastach. Tylko Dendermonde i Oudenaarde pozostały wierne Ludwikowi. Hrabia musiał uciekać do Francji.

Skorzystał tam ze swoich wpływów na dworze (jego zięć Filip był regentem Francji w imieniu nieletniego Karola VI) i wyjednał francuską pomoc zbrojną. 27 listopada 1382 r. buntownicy zostali pokonani pod West-Roosebeke, a van Artevelde zginął na polu bitwy. Ludwik walczył ze zbuntowanymi mieszczanami Gandawy (wspieranymi przez Anglików) do swojej śmierci w 1384 r. Rebelia wygasła rok później.

W 1382 r., po śmierci swojej matki, Ludwik odziedziczył hrabstwa Burgundii i Artois. Nie pozostawił po sobie legalnych synów. Jego dziedziczką została jego córka, Małgorzata.