Ludwik Michał Smolarz (ur. 21 lipca 1898 w Dziedzicach, zm. 4 stycznia 1943 w Murnau am Staffelsee) – żołnierz w Legionach Polskich, armii austriackiej i podpułkownik Wojska Polskiego. Uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-ukraińskiej, wojny polsko-bolszewickiej i II wojny światowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Ludwik Michał Smolarz
Ilustracja
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

21 lipca 1898
Dziedzice

Data i miejsce śmierci

4 stycznia 1943
Murnau am Staffelsee

Przebieg służby
Lata służby

1914–1943

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

I Brygada Legionów Polskich
18 pułk piechoty
17 pułk piechoty
Biuro Ścisłej Rady Wojennej
67 pułk piechoty
145 pułk piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Życiorys

edytuj

Urodził się 21 lipca 1898 w Dziedzicach jako syn Michała i Anny z d. Fuchs[1]. Był starszym bratem Edwarda (1900–1920). Absolwent gimnazjum w Orłowej.

Od stycznia 1914 w Legionach Polskich jako żołnierz I Brygady Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym od października 1917 do kwietnia 1918 internowany. Po zwolnieniu wcielony do armii austriackiej w której został uwięziony, a następnie zdegradowany za działalność propagandową[1].

Od listopada 1918 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego w batalionie polowym pułku piechoty ziemi rzeszowskiej z którym brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej. Następnie jako żołnierz w 17 pułku piechoty. Z tym pułkiem brał udział w walkach wojny polsko-bolszewickiej. W 1920 ranny w bitwie pod Hutą nad Berezyną.

„Za ogólną odwagę, umiejętności i brawurowe dowodzenie patrolami (zwłaszcza 17 III 1916 pod Wołerklem) w 1921 został odznaczony Orderem Virtuti Militari[2].

Po zakończeniu wojny żołnierz zawodowy w 17 pułku piechoty. Służył także w Biurze Ścisłej Rady Wojennej. 12 marca 1933 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W maju tego roku został przeniesiony do 67 pułku piechoty w Brodnicy na stanowisko dowódcy batalionu[4]. Od 1 maja 1936 był wykładowcą w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 71. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W tym czasie nadal pełnił służbę CWPiech. na stanowisku wykładowcy przedmiotu taktyka piechoty[6].

W wojnie obronnej 1939 na stanowisku dowódcy III batalionu 145 pułku piechoty sformowanego z żołnierzy 28 pułku strzelców. Po zakończeniu walk dostał się do niewoli niemieckiej. Zmarł 4 stycznia 1943 jako jeniec Oflagu VII A Murnau[7]. Pochowany na cmentarzu przykościelnym w Murnau.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 137.
  2. a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 138.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933 roku, s. 46.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 131.
  5. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 19.
  6. Rybka i Stepan 2006 ↓.
  7. Za drutami 1970 ↓, s. 129.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 26 stycznia 1923 roku, s. 67.
  9. M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 24 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  11. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  12. a b Na podstawie fotografii [1].

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
  • nieobecni.com.pl. zdjęcie tablicy nagrobnej Ludwika Smolarza [dostęp 2020-02-06]. (pol.).