Maciej Słomczyński

	Maciej Słomczyński; Joe Alex, Kazimierz Kwaśniewski, Józef Aleks
	Maciej Słomczyński; Joe Alex, Kazimierz Kwaśniewski, Józef Aleks
Data i miejsce urodzenia	10 kwietnia 1920 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	20 marca 1998 ; Kraków
Narodowość	polska
Język	polski
Dziedzina sztuki	powieści sensacyjne, kryminalne i milicyjne, dramat, scenariusz, tłumaczenia
	Ważne dzieła
	Śmierć mówi w moim imieniu; Cichym ścigałam go lotem; Gdzie przykazań brak dziesięciu;
	Odznaczenia
	Cytaty w Wikicytatach

Maciej Słomczyński (ur. 10 kwietnia 1920 w Warszawie, zm. 20 marca 1998 w Krakowie) – polski pisarz i tłumacz. Swoje powieści kryminalne podpisywał pseudonimem Joe Alex.

Spis treści

ŻyciorysEdytuj

Był synem amerykańskiego reżysera i producenta filmowego Meriana C. Coopera i Marjorie Crosby, Angielki (później Marjorie Crosby-Słomczyńska). Nazwisko Słomczyński nosił po ojczymie, Aleksandrze Słomczyńskim, za którego wyszła jego matka, kiedy nie zdecydowała się na wyjazd do USA z Cooperem^[1]. Biologiczne ojcostwo Coopera jest jednak kwestionowane, m.in. przez rodzinę^[2].

W 1941 roku wstąpił do Konfederacji Narodu, w 1943 znalazł się w Armii Krajowej. Został aresztowany w 1944 roku i osadzony na Pawiaku, skąd uciekł. Przedostał się na Zachód i służył w armii oraz żandarmerii amerykańskiej we Francji.

Debiutował wierszami wydrukowanymi w 1946 roku na łamach łódzkiego pisma „Tydzień”. W 1947 roku powrócił na stałe do Polski, a siedem lat później osiadł w Krakowie.

Po wojnie prześladowany: poddany inwigilacji jako prawdopodobny angielski szpieg. Aby zerwać kontakt wyjechał do Gdańska. W następnych latach wielokrotnie odmawiał współpracy. W 1953 r. sygnatariusz Rezolucji Związku Literatów Polskich w Krakowie w sprawie procesu krakowskiego.

Autor wydanej w 1957 roku powieści rozliczeniowej „Cassiopeia”, w której prezentuje postawy środowiska twórczego wobec komunizmu i powody, jakie skłaniały sporą cześć tego środowiska do służby nowemu ustrojowi.

Przełożył m.in. Ulissesa i Podróże Guliwera, jako jedyna osoba na świecie przetłumaczył wszystkie dzieła Williama Szekspira. Jego przekłady Szekspira są jednak poddawane krytyce za brak zrozumiałości, wierności czy jakichkolwiek wartości literackich^[3]^[4].

Joe Alex i Kazimierz KwaśniewskiEdytuj

Osobny artykuł: Joe Alex.

Był autorem powieści sensacyjnych i kryminalnych, publikował pod pseudonimami Joe Alex (także Józef Aleks) i Kazimierz Kwaśniewski (powieści milicyjne). Jako Joe Alex był autorem scenariuszy filmowych, sztuk teatralnych (Panny z Acheronu) oraz widowisk i audycji telewizyjnych. Kryminały Joe Alexa zostały przetłumaczone na 13 języków: białoruski, bułgarski, czeski, litewski, łotewski, niemiecki, rosyjski, rumuński, serbsko-chorwacki, słowacki, słoweński, ukraiński i węgierski.

Z tym tematem związana jest kategoria: Filmowe adaptacje utworów Macieja Słomczyńskiego.

Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Rotary Club, wiceprezesem międzynarodowego stowarzyszenia „Fundacja Jamesa Joyce’a”, a od 1973 członkiem Irish Institute.

Postanowieniem prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego z dnia 11 listopada 1997 roku, w uznaniu wybitnych zasług dla kultury narodowej, został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski^[5].

Został pochowany w Krakowie na Cmentarzu Rakowickim w Alei Zasłużonych.

TwórczośćEdytuj

pod własnym nazwiskiemEdytuj

jako Joe AlexEdytuj

Śmierć mówi w moim imieniu
Cichym ścigałam go lotem
Gdzie przykazań brak dziesięciu
Niechaj odnajdą swoich wrogów (w antologii Pod szlachetnym koniem)
Zmącony spokój Pani Labiryntu
Cicha jak ostatnie tchnienie
Jesteś tylko diabłem
Piekło jest we mnie (rozszerzone wydanie Niechaj odnajdą swoich wrogów)
Powiem wam jak zginął
Czarne okręty - cykl powieści historycznych dla młodzieży - RSW Prasa-Książka-Ruch, Warszawa 1972-1975

jako Kazimierz KwaśniewskiEdytuj

Śmierć i Kowalski na filmie scenariusz podpisany jest jako Joe Alex
Zbrodniarz i panna na filmie scenariusz podpisany jest jako Joe Alex
Każę aktorom powtórzyć morderstwo
Gdzie jest trzeci król na filmie scenariusz podpisany jest jako Joe Alex
Ciemna jaskinia
Czarny Kwiat

Scenariusze filmoweEdytuj

Joe Alex, Zbrodniarz i panna, 1963, reż. Janusz Nasfeter
Joe Alex, Ostatni kurs, 1963, reż. Jan Batory
Joe Alex, Gdzie jest trzeci król, 1966, reż. Ryszard Ber

Inne przekładyEdytuj

PrzypisyEdytuj

↑ Hollender B., Film o Amerykaninie, który walczył za Polskę, Rzeczpospolita, nr 150, 29 czerwca 2007 r., str. A13
↑ Starszy brat Macieja, Wojciech, uważa, że „Matka wystąpiła z tą informacją dopiero w czasie drugiej wojny światowej (...) aby bratu, wówczas opuszczającemu Polskę, stworzyć lepsze perspektywy urządzenia się na Zachodzie” - podaje Justyna Zarzycka w artykule Nie mogłem być inny. Zagadka Macieja Słomczyńskiego, Słomczyńska-Pierzchalska, Małgorzata, Gazeta Wyborcza, 18 września 2003 r., dostępne w Internecie, dostęp 2008-03-29, 18:33
↑ Anna Staniewska. Maciej Słomczyński vs. William Shakespeare. „Puls”, marzec 1983. [dostęp 2009-11-21].
↑ Barańczak, Stanisław. 2004. „Ocalone w tłumaczeniu”. Wyd. a5, Kraków.
↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 11 listopada 1997 r. o nadaniu orderów (M.P. z 1998 r. nr 6, poz. 110).

Linki zewnętrzneEdytuj

Maciej Słomczyński w Katalogu Biblioteki Narodowej

[1] Hollender B., Film o Amerykaninie, który walczył za Polskę, Rzeczpospolita, nr 150, 29 czerwca 2007 r., str. A13

[2] Starszy brat Macieja, Wojciech, uważa, że „Matka wystąpiła z tą informacją dopiero w czasie drugiej wojny światowej (...) aby bratu, wówczas opuszczającemu Polskę, stworzyć lepsze perspektywy urządzenia się na Zachodzie” - podaje Justyna Zarzycka w artykule Nie mogłem być inny. Zagadka Macieja Słomczyńskiego, Słomczyńska-Pierzchalska, Małgorzata, Gazeta Wyborcza, 18 września 2003 r., dostępne w Internecie, dostęp 2008-03-29, 18:33

[3] Anna Staniewska. Maciej Słomczyński vs. William Shakespeare. „Puls”, marzec 1983. [dostęp 2009-11-21].

[4] Barańczak, Stanisław. 2004. „Ocalone w tłumaczeniu”. Wyd. a5, Kraków.

[5] Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 11 listopada 1997 r. o nadaniu orderów (M.P. z 1998 r. nr 6, poz. 110).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]