Magdalena Ogórek

Magdalena Agnieszka Ogórek (ur. 23 lutego 1979 w Rybniku) – polska dziennikarka i prezenterka telewizyjna, działaczka polityczna, historyczka, doktor nauk humanistycznych, a także aktorka. Kandydatka SLD na urząd prezydenta RP w 2015.

Magdalena Ogórek

Magdalena Ogórek (2018)
Data i miejsce urodzenia	23 lutego 1979 Rybnik
Zawód, zajęcie	prezenterka telewizyjna, historyk, była nauczycielka akademicka, aktorka
Alma Mater	Uniwersytet Opolski
Uczelnia	Małopolska Szkoła Wyższa im. J. Dietla w Krakowie
Małżeństwo	Piotr Mochnaczewski
Strona internetowa

Życiorys

Urodziła się 23 lutego 1979 w Rybniku. W rodzinnym mieście ukończyła naukę w II Liceum Ogólnokształcącym im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego. W 2002 ukończyła studia magisterskie na kierunku historii na Uniwersytecie Opolskim, w 2003 studia podyplomowe na kierunku integracja europejska na Uniwersytecie Warszawskim, a w 2005 studia tematyczne w European Institute of Public Administration w Maastricht. W 2009 na Uniwersytecie Opolskim uzyskała stopień naukowy doktora na podstawie pracy zatytułowanej Beginki i waldensi na Śląsku i Morawach do końca XIV wieku.

W roku akademickim 2010/2011 podjęła pracę na stanowisku adiunkta w Katedrze Stosunków Międzynarodowych w Wyższej Szkole Cła i Logistyki w Warszawie, gdzie została nauczycielką akademicką. Pracowała też na stanowisku starszego wykładowcy w Małopolskiej Szkole Wyższej im. J. Dietla w Krakowie.

Działalność zawodowa i polityczna

Odbywała kilkutygodniowe staże i praktyki zawodowe w Biurze Integracji Europejskiej w Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej oraz w Kancelarii Premiera. Według własnej relacji była zatrudniona i pracowała w kancelarii prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego oraz w biurze informacyjnym rządu. W 2004 została zatrudniona w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji, gdzie pracowała w Departamencie Unii Europejskiej przez dwa lata. Pełniła funkcję rzeczniczki prasowej Europejskiej Konferencji Ministrów Spraw Wewnętrznych. Po 2,5-rocznej przerwie związanej z urlopem wychowawczym powróciła do działalności w Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W latach 2008–2010 zatrudniona w klubie poselskim SLD (pierwotnie pod nazwą Lewica). Przez trzy lata była współpracowniczką przewodniczącego SLD Grzegorza Napieralskiego, pełniąc funkcję szefowej jego gabinetu, a w 2010 była członkinią jego sztabu wyborczego w wyborach prezydenckich. Była też ekspertką Klubu Parlamentarnego SLD.

Jako nauczycielka akademicka z Warszawy w wyborach parlamentarnych w 2011 bezskutecznie kandydowała do Sejmu, startując z ramienia KW SLD w okręgu wyborczym nr 31 (Katowice) z numerem 2 na liście (uzyskała 3751 głosów). W tejże kampanii wyborczej jej kandydatura była popierana przez Aleksandra Kwaśniewskiego i Ryszarda Kalisza. Wcześniej, bo wczesnym latem 2011, zastrzeżenie w Rybniku budziło równoległe promowanie się kandydatki w ramach akcji „Twoje zdrowie – Twój wybór”, odbierane powszechnie jako łączenie z kampanią wyborczą.

Od sierpnia 2012 do października 2014 na podstawie umów cywilnoprawnych jako konsultantka współpracowała z Narodowym Bankiem Polskim, m.in. przy realizacji zamówionych przez NBP filmów i jako redaktorka w pracowniczym magazynie „Jak w banku”.

9 stycznia 2015 została zatwierdzona przez zarząd SLD jako kandydatka tej partii na prezydenta RP w wyborach 10 maja tego samego roku. Zajęła w nich 5. miejsce, zdobywając 353 883 głosy, co stanowiło 2,38% głosów ważnych. Po wyborach zakończyła się jej współpraca z SLD, z którym związana była jako bezpartyjna.

Kariera medialna

Zagrała epizodyczne role w produkcjach telewizyjnych i filmowych, tj. w Lokatorzy (2002), Los Chłopacos (2003) i Czego się boją faceci, czyli seks w mniejszym mieście (2003). W latach 2002–2014 zagrała pielęgniarkę Magdę w kilkudziesięciu odcinkach serialu Na dobre i na złe. W 2014 prowadziła program Atlas świata w TVN24 Biznes i Świat. Przed 2015 zaczęła pojawiać się w mediach udzielając wypowiedzi na tematy związane z kierunkiem jej kariery naukowej.

We wrześniu 2016 została publicystką konserwatywnego tygodnika „Do Rzeczy”. Prowadziła audycję w Polskim Radiu 24 Utracone, odzyskane o zaginionych dziełach sztuki (2017) oraz W samo południe w radiowej Jedynce (2019–2023). Prowadziła także audycje w regionalnych rozgłośniach Polskiego Radia: Zagrabione, Suma tygodnia i Łoża prasowa w Radiu Opole, Mistrz i Magdalena i Express Warszawa – Koszalin w Radiu Koszalin, debatę polityczną w Radiu Łódź i Rozmowę dnia w Radiu PiK.

Od 3 listopada 2016 do 19 grudnia 2023 współprowadziła program W tyle wizji w TVP Info. W lutym 2017 zaczęła prowadzić program Studio Polska w TVP Info na zmianę z Katarzyną Matuszewską, następnie po ustąpieniu Katarzyny Matuszewskiej prowadziła ten program do 7 marca 2020 wspólnie z Jackiem Łęskim. Od września 2017 była także jedną z prowadzących program O co chodzi w TVP Info. Przez krótki okres była gospodynią programu Minęła dwudziesta w TVP Info. Od kwietnia do czerwca 2020 prowadziła Raport Polityczny oraz Pakiet Wyborczy (wybory prezydenckie 2020). Od lipca 2020 ponownie była prowadzącą program Minęła dwudziesta, a od sierpnia 2020 do grudnia 2021 współprowadziła z Jarosławem Jakimowiczem audycję W kontrze. W maju 2022 została prowadzącą codziennego autorskiego programu publicystycznego Plan dnia. W czerwcu 2023 prowadziła specjalne wydania Wiadomości podczas 60. KFPP w Opolu. Od czerwca do sierpnia 2023 była jedną z prowadzących program Arena poglądów, nadawanego w TVP1. Współprowadziła także program Minęła 8.

Kontrowersje

• W lipcu 2017 opublikowała wpisy w serwisie Twitter odnoszące się do Marka Borowskiego, które zostały odebrane jako antysemickie. Rada Etyki Mediów wydała oświadczenie, w którym stwierdziła, że Magdalena Ogórek w swoich wpisach złamała zasadę szacunku i tolerancji, wytykając w utrzymanym w antysemickiej retoryce wpisie na forum społecznościowym rzekomą zmianę nazwiska na polsko brzmiące. W marcu 2018 jeden z wpisów znalazł się na wystawie „Obcy w domu” w warszawskim Muzeum Historii Żydów Polskich „Polin”, w której zestawiono przykłady antysemityzmu z czasów Marca 1968 oraz współczesnego jako przykład współczesnego języka nienawiści.
• W lutym 2019 w jednym z odcinków W tyle wizji komentując sprawę Elżbiety Podleśnej, wraz ze współprowadzącym Rafałem Ziemkiewiczem miała podważać jej kompetencje i bezstronność jako psychoterapeutki. Sprawa z wniosku Podleśnej o zniesławienie trafiła w 2019 do sądu pierwszej instancji, ale została umorzona. We wrześniu 2021 Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia rozpatrzył skargę Podleśnej na to umorzenie i nakazał sądowi rejonowemu ponownie zająć się sprawą. W grudniu 2022 dziennikarze zostali skazani przez Sąd Rejonowy na grzywny w wysokości 10 tysięcy złotych dla każdego. Po wyroku oskarżeni odwołali się od niego. W maju 2023 sąd drugiej instancji uprawomocnił pierwszy w sprawie wyrok. W sierpniu tego samego roku minister sprawiedliwości oraz prokurator generalny Zbigniew Ziobro zdecydował się wnieść do Sądu Najwyższego skargę nadzwyczajną w sprawie wyroku. Sąd Najwyższy odmówił wstrzymania wykonania wyroku. W grudniu 2023 Ogórek i Ziemkiewicz zostali ułaskawieni przez prezydenta Andrzeja Dudę.

Życie prywatne

Do listopada 2021 była żoną Piotra Mochnaczewskiego. Mają córkę Magdę (ur. 2005).

Wyniki wyborcze

Wybory	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
2011		Sojusz Lewicy Demokratycznej	Sejm VII kadencji	nr 30	3 751 (1,42%)
2015		KW Kandydatki na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Magdaleny Ogórek	Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej		353 883 (2,38%)

Publikacje

• Polscy templariusze. Mity i rzeczywistość, Warszawa: Interwest, 2005, ISBN 83-89845-10-5 (ISBN nieprawidłowo nadany przez wydawcę). Recenzje: Dariusz Wybranowski, „Przegląd Zachodniopomorski” 21 (2006), z. 1, s. 244–253; Sławomir Majoch, portal historyczny „Szlak templariuszy”; dział: Recenzje.
• Beginki i waldensi na Śląsku i Morawach do końca XIV wieku (praca doktorska), Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Informacyjna WAW Grzegorz Wawoczny, 2012, ISBN 978-83-62608-28-7. Recenzje: Paweł Kras, „Roczniki Historyczne” 79 (2013), s. 238–243; Edyta Pluta, „Śląski Kwartalnik Historyczny Sobótka”, t. 69, z. 4 (2014); Jarosław Szymański, „Kwartalnik Historyczny” CXXII (2015/1), s. 171–178.
• Magdalena Ogórek: Lista Wächtera – generał SS, który ograbił Kraków. Warszawa: Zona Zero, 2017. ISBN 978-83-948743-2-2.
• Magdalena Ogórek: Kat kłania się i zabija. Fronda, 2021. ISBN 978-83-8079-658-4.brak strony w książce

Linki zewnętrzne

• blog Magdaleny Ogórek