MaliVai Washington

amerykański tenisista

MaliVai Washington (ur. 20 czerwca 1969 w Glen Cove) – amerykański tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Atlanty (1996).

MaliVai Washington
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

20 czerwca 1969
Glen Cove

Wzrost

180 cm

Gra

praworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

1989

Zakończenie kariery

1999

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

4

Najwyżej w rankingu

11 (26 października 1992)

Australian Open

QF (1994)

Roland Garros

4R (1993)

Wimbledon

F (1996)

US Open

4R (1992)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

0

Najwyżej w rankingu

172 (20 kwietnia 1992)

US Open

2R (1991)

Kariery zawodowej w tenisie próbowało także jego rodzeństwo. Brat Mashishka (ur. 19 grudnia 1974 w Delray Beach) nie osiągnął większych sukcesów, bardziej udanie startowała siostra, Mashona.

W 2009 roku otrzymał nagrodę Arthur Ashe Humanitarian Award (Nagroda Arthura Ashe)[1].

Kariera tenisowa

edytuj

Kariera zawodowa Afroamerykanina Washingtona, tenisisty praworęcznego z oburęcznym bekhendem, przypadła na lata 1989–1999. Zarobił ponad trzy miliony dolarów.

W 1990 znalazł się po raz pierwszy w czołowej setce rankingu, a w sierpniu t.r. pokazał się z dobrej strony w turnieju w New Haven, gdzie w drodze do 1/8 finału pokonał Ivana Lendla, który tydzień wcześniej utracił pozycję lidera rankingu światowego. Przełomowy w karierze Washingtona okazał się sezon 1992 – wygrał 2 turnieje (Memphis w finale z Wayne'em Ferreirą; Charlotte, w finale z Claudiem Mezzadrim), był w dalszych 4 finałach (Auckland, Tampa, oba przegrane z Jaime'em Yzagą; Manchester, przegrany z Jacco Eltinghiem; New Haven, porażka ze Stefanem Edbergiem), osiągnął ponadto półfinały w Wellington, Scottsdale, Waszyngtonie, Canadian Open i Lyonie. Na US Open dotarł do 4 rundy, ulegając w pięciu setach Michaelowi Changowi (pokonał tego gracza wcześniej w sezonie). Na turnieju w New Haven pokonał 5. zawodnika rankingu światowego, Gorana Ivaniševicia. Wyniki te zapewniły mu najwyższą pozycję rankingową w karierze – w październiku 1992 został sklasyfikowany na 11. miejscu na świecie.

W sezonie 1993 Washington grał nieco mniej skutecznie, ale osiągnął kolejne 2 finały, w tym w Key Biscayne (przegrał z Pete’em Samprasem). Regularne starty w najważniejszych turniejach (Australian Open i French Open 4 runda, Wimbledon 2 runda, US Open 3 runda) zapewniły mu miejsce w niepunktowanym, ale dobrze płatnym Pucharze Wielkiego Szlema w Monachium, gdzie odpadł w pierwszym meczu z Michaelem Stichem. Udany występ zaliczył nieco wcześniej na dużym turnieju halowym w Sztokholmie, gdzie osiągnął półfinał po zwycięstwach m.in. nad Amosem Mansdorfem, Borisem Beckerem (trzeciego zawodnika rankingu Washington pokonał 6:1, 6:3) i Wayne'em Ferreirą.

W styczniu 1994 dotarł do ćwierćfinału Australian Open, pokonując m.in. wicelidera rankingu Michaela Sticha i wracającego do tenisa Matsa Wilandera; przegrał z Toddem Martinem (późniejszym finalistą). W dalszej części sezonu dochodził kilkakrotnie do półfinałów i ćwierćfinałów turniejowych, a w październiku 1994 wygrał turniej w Ostrawie, po finale z Arnaudem Boetschem.

W sezonie 1995, jesienią, w turniejach halowych w Ostrawie (gdzie bronił tytułu) i Essen awansował do finałów. W Ostrawie uległ w finale Wayne’owi Ferreirze, a w Essen, gdzie pokonał po drodze m.in. Andre Agassiego (nr 1. na świecie) i Thomasa Enqvista (nr 9.), w finale lepszy od Washingtona okazał się Thomas Muster.

W 1996 Amerykanin wygrał turniej w Bermuda, gdzie żaden z jego rywali nie był klasyfikowany w czołowej setce, a poza przeciwnikiem finałowym (Marcelem Filippinim, nr 105. na świecie) – nawet w gronie najlepszych 300 graczy rankingu. Regularne wyniki turniejowe zapewniały mu stałe miejsce w szerokiej czołówce, około 20–30. pozycji w rankingu.

W czerwcu i lipcu 1996 nierozstawiony Washington pokonał podczas Wimbledonu kolejno Richarda Fromberga, Thomasa Enqvista, Bohdana Ulihracha, Paula Haarhuisa, Alexa Rădulescu i Todda Martina w drodze do swojego jedynego finału wielkoszlemowego. Podczas ćwierćfinału z Radulescu i półfinału z Martinem bronił piłki meczowe. Radulescu zmienił decyzję sędziowską na korzyść Washingtona w jednym z kluczowych momentów meczu, a Martin w piątym secie prowadził już 5:1, by ostatecznie przegrać 8:10. Washington, drugi czarnoskóry finalista Wimbledonu po Arthurze Ashe, w decydującym meczu nie sprostał Richardowi Krajickowi przegrywając 3:6, 4:6, 3:6.

Amerykański tenisista w kolejnych latach zmagał się z kontuzjami, co wykluczało go na miesiące ze startów turniejowych. Nie zdołał osiągnąć już żadnego finału, w 1997 wypadł z czołowej setki. W grudniu 1999 zdecydował się na zakończenie kariery sportowej.

Jako deblista udzielał się rzadziej. Najwyżej był sklasyfikowany w kwietniu 1992 na nr 172. pozycji, a jedyny finał turniejowy osiągnął w 1995 w Bogocie (w parze ze Steve’em Campbellem).

Bronił barw narodowych w Pucharze Davisa, ale nie był podstawowym zawodnikiem kadry – w latach 1993–1997 wystąpił w 3 meczach międzypaństwowych. Grał wyłącznie w grze pojedynczej, wygrał 3 mecze, przegrał 2. W 1997 pokonał Gustava Kuertena, który kilka miesięcy później wygrał wielkoszlemowy turniej French Open. Ponadto Washington występował w Drużynowym Pucharze Świata (1995), a na igrzyskach olimpijskich w Atlancie (1996) dotarł do ćwierćfinału, gdzie przegrał z Sergim Bruguerą[2].

Washington osiągnął swój największy sukces – finał Wimbledonu – na kortach trawiastych, ale nie dysponował szczególnie mocnym serwisem ani nie atakował za często przy siatce. Preferował grę z głębi kortu. Po zakończeniu kariery zajął się m.in. komentowaniem tenisa w telewizji ESPN. Jeszcze jako aktywny zawodnik powołał w 1994 do życia MaliVai Washington Kids Foundation, promującą tenis wśród młodzieży afroamerykańskiej.

Finały w turniejach ATP World Tour

edytuj
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (4–9)

edytuj
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 12 stycznia 1992 Auckland Twarda   Jaime Yzaga 6:7(5), 4:6
Zwycięzca 1. 16 lutego 1992 Memphis Twarda (hala)   Wayne Ferreira 6:3, 6:2
Finalista 2. 19 kwietnia 1992 Tampa Ceglana   Jaime Yzaga 6:3, 4:6, 1:6
Zwycięzca 2. 10 maja 1992 Charlotte Ceglana   Claudio Mezzadri 6:3, 6:3
Finalista 3. 21 czerwca 1992 Manchester Trawiasta   Jacco Eltingh 3:6, 4:6
Finalista 4. 23 sierpnia 1992 New Haven Twarda   Stefan Edberg 6:7(4), 1:6
Finalista 5. 17 stycznia 1993 Auckland Twarda   Aleksandr Wołkow 6:7(2), 4:6
Finalista 6. 21 marca 1993 Miami Twarda   Pete Sampras 3:6, 2:6
Zwycięzca 3. 16 października 1994 Ostrawa Dywanowa (hala)   Arnaud Boetsch 4:6, 6:3, 6:3
Finalista 7. 15 października 1995 Ostrawa Dywanowa (hala)   Wayne Ferreira 6:3, 4:6, 3:6
Finalista 8. 29 października 1995 Essen Dywanowa (hala)   Thomas Muster 6:7(6), 6:2, 3:6, 4:6
Zwycięzca 4. 21 kwietnia 1996 Bermudy Ceglana   Marcelo Filippini 6:7(6), 6:4, 7:5
Finalista 9. 7 lipca 1996 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Richard Krajicek 3:6, 4:6, 3:6

Gra podwójna (0–1)

edytuj
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 17 września 1995 Bogota Ceglana   Steve Campbell   Jiří Novák
  David Rikl
6:7, 2:6

Przypisy

edytuj
  1. Francine King: MaliVai Washington honored as 2009 Arthur Ashe Humanitarian of the Year. jacksonville.com, 27 marca 2010. [dostęp 2016-12-26]. (ang.).
  2. MaliVai Washington Bio, Stats, and Results [online], Olympics at Sports-Reference.com [dostęp 2017-09-17] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-14] (ang.).

Bibliografia

edytuj