Mel Lewis
Mel Lewis, właśc. Melvin Sokoloff (ur. 10 maja 1929[1] w Buffalo[1], zm. 2 lutego 1990[2] w Nowym Jorku[2]) – amerykański perkusista jazzowy i bandlider.
 Mel Lewis (1978) (fot. Bogdan Nastula) | |
| Imię i nazwisko |
Melvin Sokoloff |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Wydawnictwo |
VSOP Records, Blue Note, Max Cat Records |
| Powiązania | |
Biografia i kariera
edytujJego rodzice byli żydowskimi emigrantami z Rosji. Ojciec był perkusistą i Mel już w wieku trzech lat bawił się bębnami[3]. Choć Sokoloff-senior nie chciał, żeby i syn został perkusistą[3], bardzo prędko nauczył go podstaw gry i regularnie zabierał na swoje występy.
W wieku trzynastu lat Mel zaczął grać zawodowo z triem występującym w jednej z lokalnych sal tanecznych. Dwa lata później wstąpił do Związku Zawodowego Muzyków i zaangażował się do big-bandu. Grywał w dużych i małych składach różnorodny repertuar, „obsługując” również wesela i bar micwy[3]. Jednocześnie chodził na koncerty słynnych jazzmenów (m.in. Maxa Roacha i Arta Blakey'ego), występujących gościnne w Buffalo.
Mając osiemnaście lat trafił do orkiestry Lenniego Lewisa (zbieżność nazwisk przypadkowa), w której składzie znajdowali się m.in. muzycy z czasowo rozwiązanego big-bandu Duke'a Ellingtona. Z zespołem tym wyjechał do Nowego Jorku i występował w słynnych salach „The Savoy Ballroom” i „The Apollo Theater”. Następnie grał w big-bandzie Boyda Raeburna i przez dłuższy czas w orkiestrach Alvino Reya, Raya Anthony'ego i Texa Benekego, wykonujących muzykę popularną.
Lewis, który uważał się przede wszystkim za muzyka jazzowego, chciał się dostać do orkiestry grającej wyłącznie ten rodzaj muzyki. Był jednak perkusistą mało znanym, a na dodatek działały wówczas tylko cztery znaczące big-bandy jazzowe: Duke'a Ellingtona, Counta Basiego, Woody'ego Hermana i Stana Kentona. Dopiero w 1954 udało mu się dołączyć do orkiestry Kentona (dzięki wcześniejszej rekomendacji Maynarda Fergusona, kolegi z zespołu Raeburna), którą opuścił perkusista Stan Levey. Grał w niej przez dwa lata, podczas których zaprzyjaźnił się z głównym aranżerem Kentona, saksofonistą Billem Holmanem. Obaj założyli wówczas własne combo[1].
W 1957 Lewis przeniósł się do Los Angeles. Następnie współpracował m.in. z Gerrym Mulliganem (w The Gerry Mulligan Concert Jazz Band), Dizzym Gillespiem, Bennym Goodmanem, Frankiem Sinatrą. W 1963 powrócił do Nowego Jorku, gdzie został stałym członkiem orkiestry radiowo-telewizyjnej koncernu ABC, nie przestając regularnie występować w znanych zespołach jazzowych, koncertujących w Stanach Zjednoczonych i Europie. Od 1966 często współpracował z Thadem Jonesem, co zaowocowało powstaniem Thad Jones/Mel Lewis Orchestra, jednego z najważniejszych[4] big-bandów drugiej połowy XX w. W jej składzie znajdowali się m.in. Bob Brookmeyer, saksofoniści Pepper Adams, Billy Harper i Joe Farrell oraz trębacze Snooky Young i Jon Faddis. Jako współlider zespołu, Lewis zajmował się sprawami organizacyjnymi, m.in. przesłuchaniami i rekrutacją muzyków. Choć sam był wybitnym instrumentalistą o wyjątkowym wyczuciu gry bigbandowej, kierownictwo muzyczne i aranżowanie repertuaru pozostawiał Thadowi Jonesowi lub Bobowi Brookmeyerowi. Siedzibą orkiestry Jonesa/Lewisa był słynny, nowojorski klub „The Village Vanguard”, w którym regularnie występowała w poniedziałkowe wieczory. Odbywała również liczne tournées. Za płytę Live In Munich, nagraną w 1978 otrzymała rok później nagrodę Grammy.
W 1978 Thad Jones nieoczekiwanie przeprowadził się do Kopenhagi i obowiązki jedynego lidera zespołu przejął Lewis, zmieniając jego nazwę na: Mel Lewis and the Jazz Orchestra, i powierzając rolę głównego aranżera Bobowi Brookmeyerowi. Obok licznych tournées oraz sesji nagraniowych, big-band nadal w poniedziałki występował w „The Village Vanguard”.
Pod koniec lat 80. u Lewisa wykryto złośliwy nowotwór, który wskutek licznych przerzutów, doprowadził do śmierci muzyka. Lewis zmarł w Nowym Jorku 2 lutego 1990 na kilka dni przed 24. rocznicą występów jego orkiestry w „The Village Vanguard”.
Edukator
edytujMel Lewis wraz z Clemem Derosą jest autorem podręcznika jazzowej gry na perkusji, pt. It's Time for the Big Band Drummer (wyd. Kendor Music Inc, KN.21170, 1978). W latach 70. i 80. prowadził także warsztaty instrumentalne w William Patterson State College w New Jersey. Sam przez większość kariery grał na bębnach firmy Gretsch, które w późniejszych latach zastąpił zestawem marki Slingerland.
Wybrana dyskografia
edytuj|
Thad Jones/Mel Lewis Orchestra
Mel Lewis and the Jazz Orchestra
|
Jako lider
Jako sideman
z Chico O'Farrillem
z Rayem Anthonym
z Jackiem Montrosem
|
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- Leonard Feather, The Encyclopedia of Jazz in the Sixties, Horizon Press 1966, Library of Congress Catalog Number: 66-26705
- All About Jazz – Mel Lewis
- Drummerworld – Mel Lewis
- Joachim Ernst Berendt, Od raga do rocka, PWM, 1979