Metacanthinae
Metacanthinae – podrodzina pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny smukleńcowatych.
| Metacanthinae | |
| Douglas et J. Scott, 1865 | |
| Okres istnienia: oligocen–dziś | |
.jpg) sonik tarczokolec | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Infrarząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina | |
| Podrodzina |
Metacanthinae |
Morfologia edytuj
Pluskwiaki te mają głowę na przedzie zaokrągloną do niemal ściętej, pozbawioną kolcowatego wyrostka, sterczącego ponad zaustkiem. Ich ubarwienie często odznacza się rozległym, czarnym obrączkowaniem odnóży i czułków. Przedplecze ma na tylnej krawędzi trzy mniej lub bardziej rozwinięte guzki lub kolce. Boczne brzegi przedplecza niekiedy także zaopatrzone są w kolce. Tarczka zazwyczaj ma pośrodku ząbek lub kolec albo jej tylna krawędź przedłuża się w kolcopodobny wyrostek. Dominują w podrodzinie formy długoskrzydłe. U wielu gatunków ujścia gruczołów zapachowych zatułowia przedłużone są w kolcopodobne wyrostki. Punktowanie na spodzie odwłoka jest rozproszone lub brak go zupełnie. U samic tergity odwłoka ósmy i dziewiąty są niepodzielone, a pierwszy walwifer nie zrasta się z ósmym paratergitem[1].
Ekologia i występowanie edytuj
Większość gatunków to fitofagi, bytujące na roślinach. Pozostałe gatunki zamieszkują powierzchnię gruntu[1][2].
Podrodzina rozprzestrzeniona jest kosmopolitycznie[2][1], ale większość gatunków zamieszkuje półkulę wschodnią. Kosmopolityczny zasięg ma rodzaj Metacanthus. Poza nim w Ameryce występuje rodzaj Jalysus. Metatropini występują głównie Azji Wschodniej[2]. W Polsce potwierdzono występuje tylko sonik tarczokolec[3] (zobacz: smukleńcowate Polski).
Taksonomia i ewolucja edytuj
Takson ten wprowadzony został w 1865 roku przez Johna Williama Douglasa i Johna Scotta[3]. We współczesnym sensie, jako jedna z trzech podrodzin smukleńcowatych, zdefiniowany został w monografii Thomasa J. Henry’ego z 1997 roku. Według zawartej w niej analizy filogenetycznej stanowi on grupę siostrzaną dla Gampsocorinae, podczas gdy Berytinae zajmują w rodzinie pozycję bazalną[4].
Podrodzina ta obejmuje około 80 opisanych gatunków[2], zgrupowanych w 2 plemionach i 13 rodzajach[5]:
- plemię: Metacanthini
- Cametanthus Stusak, 1967
- Capyella Breddin, 1907
- Dimorphoberytus Stusak, 1965
- Jalysus Stal, 1862
- Metacanthus Costa, 1847
- Neostusakia Kment, Henry & Frýda, 2009
- Pneustocerus Horvath, 1905
- Tirybenus Stusak, 1964
- Triconulus Horvath, 1905
- Yemma Horvath, 1905
- Yemmalysus Stusak, 1972
- plemię: Metatropini
- Metatropis Fieber, 1859
W zapisie kopalnym Metacanthinae znane są od oligocenu. Z epoki tej pochodzą odnalezione we Francji skamieniałości Metacanthus (Megalomerium) serratum[6].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Randall T. Schuh, James Alexander Slater: True bugs of the world (Hemiptera: Heteroptera): classification and natural history. Cornell University Press, 1995, s. 251-258. ISBN 0-8014-2066-0. (ang.).
- ↑ a b c d G. Cassis, Gordon F. Gross: Zoological catalogue of Australia: Hemiptera: Heteroptera (Pentatomomorpha). CSIRO Publishing, 2002.
- ↑ a b podrodzina: Metacanthinae. [w:] Biodiversity Map [on-line]. [dostęp 2020-04-26].
- ↑ T.J. Henry. Monograph of the stilt bugs, of Berytidae (Heteroptera) of the Western Hemisphere. „Memoirs of the Entomological Society of Washington”. 19, s. 1-149, 1997.
- ↑ Pablo M. Dellapé, Thomas J. Henry, David C. Eades: subfamily Metacanthinae. [w:] Lygaeoidea Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2020-04-25].
- ↑ A. Nel. Essai de révision des Berytidae fossiles (Heteroptera, Pentatomorpha). „Bulletin du Muséum National d'Histoire Naturelle. Section C, Sciences de la Terre, Paléontologie, Géologie, Minérologie”. 14, s. 275-287, 1992.