Milena Rudnycka
Milena Rudnycka, ukr. Мілена Рудницька (ur. 15 lipca 1892 w Zborowie, zm. 29 marca 1976 w Monachium) – ukraińska działaczka polityczna i społeczna, dziennikarka, nauczycielka, działaczka Ukraińskiego Zjednoczenia Narodowo-Demokratycznego (UNDO). W latach 1928–1935 posłanka na Sejm RP II i III kadencji.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Posłanka na Sejm RP III kadencji (II RP) | |
| Okres |
od 16 listopada 1930 |
| Przynależność polityczna | |
Życiorys edytuj
Urodziła się w rodzinie inteligenckiej, ojciec Iwan Rudnycki był notariuszem, matka Ida ze Szpiglów pochodziła z galicyjskiej rodziny żydowskiej[1]. Była nauczycielką szkół średnich, następnie w latach 1921–1928 wykładowcą na Wyższych Kursach Pedagogicznych we Lwowie. Była przewodniczącą Rady Głównej Związku Ukrainek we Lwowie, uczestniczką ukraińskiego kongresu kobiecego w Stanisławowie w 1934, członkinią Światowego Związku Ukrainek oraz organizacji „Drużyna kniahini Olhi”.
Była aktywistką UNDO. W latach 1928–1935, jako posłanka na polski Sejm, została członkiem komisji oświaty i spraw zagranicznych. Jako reprezentantka Ukraińskiej Reprezentacji Parlamentarnej składała w Lidze Narodów petycje, m.in. w sprawie pacyfikacji Małopolski Wschodniej w 1930 oraz zbrodni wielkiego głodu w USRR.
W latach 1936–1939 była członkiem prezydium ukraińskiego Komitetu Kontaktowego we Lwowie. W latach 1935–1939 redagowała dwutygodnik „Жінка”.
Po agresji ZSRR na Polskę i okupacji Lwowa przez Armię Czerwoną opuściła miasto wraz z synem, przechodząc na teren okupacji niemieckiej. Początkowo zatrzymali się w Krakowie, w lecie 1940 wyjechali do Berlina, następnie w 1943 do Pragi. Od 1945 przebywała na emigracji, początkowo w Feldkirch, a od 1946 w Genewie, gdzie wyjechała na zaproszenie Międzynarodowego Czerwonego Krzyża i w latach 1946–1950 była przewodniczącą Ukraińskiego Komitetu Pomocy. W latach 1950–1958 była współpracownikiem ukraińskiego dziennika „Swoboda” w Nowym Jorku, w latach 1956–1960 Radia Swoboda w Monachium. Mieszkała w Nowym Jorku, Rzymie i Monachium. W latach 1948–1950 była przedstawicielką Ukraińskiej Rady Narodowej w Szwajcarii.
Jej mężem był Pawło Łysiak, synem Iwan Łysiak-Rudnycki, bratem Iwan Kedryn-Rudnycki.
20 września 1997 jej prochy spoczęły na Cmentarzu Łyczakowskim.
Przypisy edytuj
- ↑ Ojciec Kedryna – Iwan Rudnycki ożenił się z Żydówką Idą Szpigel. Przeciwko temu związkowi protestowały obie rodziny, wobec czego ich ślub doszedł do skutku po dziesięciu latach znajomości, po śmierci matki Rudnyckiego. Ida, by wyjść za niego za mąż, uciekła z domu i w klasztorze sióstr benedyktynek przyjęła chrzest. Wtedy też zmieniła imię na – Olga. Jerzy Giedroyc, Emigracja ukraińska. Listy 1950-1982, Warszawa 2005, Wyd. Czytelnik, ISBN 83-07-02981-3 s. 793.
Literatura edytuj
- Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1 s. 417, biogram opracował Czesław Brzoza;
- Рудницька Мілена Іванівна w: Енциклопедія історії України: Т. 7. Редкол.: В. А. Смолій (голова) та ін. НАН України. Інститут історії України. – Київ 2010, Wyd. «Наукова думка». ISBN 966-00-0632-2 (ukr.)