Most Śląsko-Dąbrowski

most na Wiśle w Warszawie

Most Śląsko-Dąbrowskimost na Wiśle w Warszawie. Został zbudowany w latach 1947–1949 jako element Trasy W-Z na filarach zniszczonego w 1944 mostu Kierbedzia.

Most Śląsko-Dąbrowski
{{{alt zdjęcia}}}
Most Śląsko-Dąbrowski, widok ze Śródmieścia w kierunku Pragi-Północ
Długość całkowita

527 m

Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Podstawowe dane
Przeszkoda

Wisła

Długość

527 m

Szerokość:
• całkowita
• jezdni
• chodników


20,70 m
14,70 m
3 m

Liczba torów tramwajowych

2

Liczba przęseł

6

Data budowy

21 lipca 1949

Projektant

Jerzy Koziełek

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Most Śląsko-Dąbrowski”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Most Śląsko-Dąbrowski”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Most Śląsko-Dąbrowski”
Ziemia52°14′58″N 21°01′22″E/52,249444 21,022778

Most stanowi fragment Trasy W-Z, wybudowanej w latach 1947–1949, która łączy Pragę ze Śródmieściem i Wolą.

Osobny artykuł: Trasa W-Z w Warszawie.

Projektantem mostu był Jerzy Koziełek[1], a wybudowało go Przedsiębiorstwo Budowy Mostów i Konstrukcji Stalowych „Mostostal[2]. Konstrukcje stalowe zostały wykonane przez Hutę Zabrze i Zakłady Produkcji Konstrukcji Stalowych w Chorzowie ze stali dostarczonej przez Hutę Batory[3]. Nie odtworzono ciężkiej, stalowej konstrukcji mostu Kierbedzia[4].

Nazwa mostu nadana w 1947, dwa lata przed oddaniem go do użytku[5], była wyrazem podziękowania społeczeństwu Górnego Śląska i Zagłębia Dąbrowskiego za deklarację zebrania w ciągu roku 250 mln zł na budowę przeprawy[5] oraz uznania dla udziału tamtejszych górników i hutników w odbudowie zniszczonej Warszawy[6].

Prace montażowe rozpoczęły się 22 września 1948 w obecności prezydenta RP Bolesława Bieruta na środkowym filarze mostu (nr 4)[7]. 3 listopada tego roku „Mostostal” podjął uchwałę o skróceniu montażu sześciu przęseł mostu o 15 dni, do 8 grudnia, w celu uczczenia kongresu zjednoczeniowego PPS i PPR[8]. Montaż zakończono 6 grudnia 1948[9].

Jest to most kołowo-tramwajowy, jednak w odróżnieniu od większości warszawskich torowisk, w tym przypadku tory tramwajowe są poprowadzone na jezdni dla samochodów. Od dnia 16 czerwca 2007, w związku ze zwiększeniem ruchu szynowego w ciągu Trasy W-Z podczas modernizacji trasy tramwajowej w alei „Solidarności”, torowisko tramwajowe zostało wydzielone od jezdni za pomocą naklejonej nań żółtej, ciągłej linii. Wydzielenie torowiska utrzymano również po zakończeniu prac modernizacyjnych, dzięki czemu znacznie skrócono czas przejazdu przez most tramwajami.

W latach 1992–1993 most przeszedł generalny remont. W marcu 2009 rozpoczął się remont torowiska na moście i Trasie W-Z (od placu Bankowego do Dworca Wileńskiego). Do jesieni tego roku wyłączony został ruch kołowy (poza autobusami miejskimi, taksówkami oraz pojazdami jednośladowymi) oraz tramwajowy. Po remoncie ruch autobusowy został skierowany na pas tramwajowy.

15 października 2011 most został zamknięty dla ruchu samochodów osobowych w związku z budową stacji metra Dworzec Wileński. 27 sierpnia 2012 most otwarto dla samochodów osobowych, ale bez możliwości dalszego przejazdu tunelem Trasy W-Z w godzinach szczytu (tj. 6-10 i 15-19 z wyjątkiem sobót, niedziel i świąt).

Upamiętnienia

edytuj

Galeria

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Marian Gajewski: Urządzenia komunalne Warszawy. Zarys historyczny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, s. 512. ISBN 83-06-00089-7.
  2. Karol Małcużyński: Szkice warszawskie. Warszawa: Książka i Wiedza, 1955, s. 50.
  3. Karol Małcużyński: Szkice warszawskie. Warszawa: Książka i Wiedza, 1955, s. 52–53.
  4. Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 344. ISBN 978-83-280-3725-0.
  5. a b Karol Małcużyński: Szkice warszawskie. Warszawa: Książka i Wiedza, 1955, s. 53.
  6. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 300. ISBN 83-01-08836-2.
  7. Karol Małcużyński: Szkice warszawskie. Warszawa: Książka i Wiedza, 1955, s. 54.
  8. Karol Małcużyński: Szkice warszawskie. Warszawa: Książka i Wiedza, 1955, s. 55.
  9. Karol Małcużyński: Szkice warszawskie. Warszawa: Książka i Wiedza, 1956, s. 54.
  10. Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 300. ISBN 83-912463-4-5.
  11. Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 278. ISBN 83-912463-4-5.

Linki zewnętrzne

edytuj