Nabój 14,5 × 114 mm

(Przekierowano z Nabój 14,5 x 114 mm)

14,5 × 114 mmradziecki nabój wielkokalibrowy zaprojektowany pierwotnie jako amunicja dla karabinów przeciwpancernych, obecnie używany w wkm-ach KPW.

14,5 × 114 mm
Ilustracja
Rodzaj

nabój wielkokalibrowy

Kaliber

14,5 mm

Średnica
pocisku

14,5 mm

max. szyjki

15,94 mm

max. stożka
przejściowego

24,91 mm

max. łuski

26,90 mm

kryzy

26,90 mm

Długość
łuski

114 mm

naboju

156 mm

Masa
naboju

200 g

pocisku

63,4g

materiału
miotającego

30 g

Inne
Prędkość
początkowa

1000 m/s

Energia
początkowa

31700 J

Historia

edytuj

W drugiej połowie lat 30 gwałtownie zaczęło rosnąć nasycenie bronią pancerną wielu armii świata. Spowodowało to intensyfikację prac nad lekką bronią przeciwpancerną. W ZSRR rozpoczęto wtedy prace nad nowym nabojem przeznaczonym specjalnie dla broni tej klasy. Efektem prac prowadzonych w latach 1936-1938 był nabój 14,5 × 114 mm z pociskiem B-32, którego produkcję rozpoczęto w 1940 roku.

Nowy nabój został przyjęty do uzbrojenia wraz z karabinem przeciwpancernym PTR-39 konstrukcji N.W.Rukawiesznikowa. PTR-39 był konstrukcją niedopracowaną i wyprodukowano tylko ok. 150 egz tego karabinu.

W 1940 roku pod wpływem szefa GAU (Gławnoje Artilierskoje Uprawlienije – Główny Zarząd Artylerii) marszałka Grigorija I. Kulika karabiny przeciwpancerne uznano za broń nieefektywną i w sierpniu 1940 roku skreślono z systemu uzbrojenia RKKA. Po ataku niemieckim 22 czerwca 1941 anulowano tę decyzję i zaprojektowano dwa nowe typy karabinów przeciwpancernych kalibru 14,5 mm: PTRD i PTRS. W tym samym roku rozpoczęto produkcję naboi z pociskiem BS-41 GŁ.

W następnych latach powstawały wersje naboju 14,5 mm wyposażane w nowe typy pocisków o różnym przeznaczeniu. W 1944 roku do uzbrojenia Armii Czerwonej wprowadzono wkm KPW kalibru 14,5 mm. Z czasem stał się on podstawowym uzbrojeniem radzieckich transporterów opancerzonych.

W latach 90. powstało kilka typów wielkokalibrowych karabinów wyborowych zasilanych nabojem 14,5 × 114 mm.

Wersje

edytuj
  • B-32 – pocisk przeciwpancerno-zapalający. Naboje z tym pociskiem były produkowane od 1940 roku. Oznaczenie: końcówka pocisku czarna z paskiem czerwonym[1].
  • BS-41 GŁ – pocisk przeciwpancerno-zapalający. Dzięki zastosowaniu rdzenia wolframowego pocisk BS-41 GŁ miał przebijalność wyższą o 25% od B-32. Naboje z tym pociskiem były produkowane od 1941 roku. Oznaczenie: końcówka pocisku czarna, pozostała część czerwona, spłonka czarna[1].
  • BST-41 – pocisk przeciwpancerno-zapalajaco-świetlny.
  • BZT – pocisk przeciwpancerno-zapalająco-smugowy. Oznaczenie: końcówka pocisku fioletowa z paskiem czerwonym[1]
  • ZP – pocisk zapalająco-świetlny
  • MDZ – pocisk burząco-zapalający
  • BS – pocisk przeciwpancerny opracowany w 1989 roku.
  • Z - pocisk zapalający. Oznaczenie: końcówka pocisku czerwona[1]

Wymiary naboju

edytuj

 

Wymiary naboju 14,5 × 114mm. Wszystkie wymiary podane są w milimetrach.

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Podręcznik dowódcy drużyny. s. 182.

Bibliografia

edytuj
  • Stanisław Kochański: Broń strzelecka lat osiemdziesiątych. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991. ISBN 83-11-07784-3.
  • Zbigniew Gwóźdź. Skuteczny przeciwpancerny. „Komandos”. 1997. Nr. 2. s. 66. ISSN 0867-86-69. 
  • Ministerstwo Obrony Narodowej; Inspektorat Szkolenia: Podręcznik dowódcy drużyny; Szkol. 378/69. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.