Nikifor Nikiforow
Nikifor Petrow Nikiforow (bułg. Никифор Петров Никифоров, ur. 30 grudnia 1852 w Łoweczu, zm. 29 sierpnia 1942 w Sofii[1]) – bułgarski wojskowy i polityk, generał porucznik, minister wojny Carstwa Bułgarii (1911–1913).
| |
 generał porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1879–1913 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
6 pułk piechoty |
| Główne wojny i bitwy |
wojna serbsko-bułgarska, |
| Odznaczenia | |
    
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Никифор Петров Никифоров |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Minister wojny | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Życiorys edytuj
Pochodził z zamożnej rodziny kupieckiej. Ukończył szkołę w rodzinnym mieście, uczył się w szkołach handlowych w Niemczech i w Austrii[1]. Po powrocie do Łowecza pomagał ojcu w handlu. W 1879 ukończył szkołę wojskową w Sofii. Od 1881 służył w pułku piechoty jako dowódca kompanii. W 1883 został wysłany do Odessy, a rok później ukończył szkołę oficerską i uzyskał awans na stopień kapitana. Brał udział w wojnie serbsko-bułgarskiej 1885 jako dowódca 6 pułku piechoty. Walczył pod Caribrodem i pod Pirotem. Za dzielność na polu bitwy odznaczony Orderem Waleczności IV kl. W 1886 brał udział w tłumieniu buntu oficerów prorosyjskich przeciwko Aleksandrowi I Battenbergowi[1]. W 1887 mianowany dowódcą 9 pułku piechoty, a następnie 4 brygady piechoty[1].
Od 1890 pracował jako inspektor piechoty, w 1895 objął dowództwo 4 presławskiej dywizji piechoty. W tym samym roku objął stanowisko dyrektora departamentu administracji w ministerstwie wojny. Awansowany w 1900 na pierwszy stopień generalski i skierowany do służby dyplomatycznej. Pełnił funkcję ministra pełnomocnego Bułgarii w Niemczech[1]. Po powrocie do Bułgarii w 1911 objął stanowisko ministra wojny w rządzie Iwana Geszowa. W przededniu wojen bałkańskich awansowany na stopień generała porucznika. W sierpniu 1913 przeszedł do rezerwy[1].
Był żonaty (żona Anisija), miał dwóch synów.
Awanse edytuj
- podporucznik (Подпоручик) (1879)
- porucznik (Поручик) (1882)
- kapitan (Kапитан) (1885)
- major (Майор) (1887)
- podpułkownik (Подполковник) (1891)
- pułkownik (Полковник) (1895)
- generał major (Генерал-майор) (1900)
- generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1912)
Odznaczenia edytuj
- Order Waleczności 4. st. II klasy
- Order Świętego Aleksandra II, III i IV stopnia
- Order Zasługi Wojskowej I stopnia
- Order Krzyża Takowy (Serbia)
- Order Franciszka Józefa (Austro-Węgry)
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 323–324.
- Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.4. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 327.