Nikołaj Iwanow (generał)

rosyjski generał

Nikołaj Iudowicz Iwanow (ros. Николай Иудович Иванов, ur. 22 lipca 1851, zm. 27 stycznia 1919 na południu Rosji) – rosyjski generał artylerii, generał adiutant.

Nikołaj Iwanow
Николай Иудович Иванов
Ilustracja
generał generał
Data i miejsce urodzenia

22 lipca 1851
Masalsk

Data śmierci

27 stycznia 1919

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Biała Armia

Stanowiska

naczelny dowódca Frontu Południowo-Zachodniego
dowódca Południowej Armii Specjalnej

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-turecka,
wojna rosyjsko-japońska,
I wojna światowa,
rewolucja lutowa,
wojna domowa w Rosji

Odznaczenia
Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Orła Białego (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego II klasy (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego III klasy (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Broń Złota „Za Waleczność” Broń Złota „Za Waleczność” Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Rumunii

W armii rosyjskiej od 1863. Ukończył 1 Petersburskie Gimnazjum Wojskowe, Pawłowski Korpus Kadetów i Nikołajewską Szkołę Oficerską Artylerii w 1869. Pełnił służbę w 3 Gwardyjsko-Grenadierskiej Brygadzie, w której był mianowany do stopnia oficerskiego w 1869. Walczył w wojnie rosyjsko-tureckiej 1877-1878. Za zasługi bojowe mianowany do stopnia kapitana w 1878. Później służył w jednostkach artylerii m.in. w oddziale mobilizacyjnym Głównego Zarządu Artylerii, dowódca artylerii twierdzy Kronsztad, szef artylerii Korpusu Desantowego.

Wojna rosyjsko-japońska

edytuj

W czasie wojny rosyjsko-japońskiej 1904-1905 w Armii Mandżurskiej gen. A. Kuropatkina dowódca Oddziału Wschodniego, później dowódca 3 Syberyjskiego Korpusu Armijnego, w którym jego korpus wyróżnił się w bitwie pod Liaoyang. Za walki w wojnie wyróżniony orderem Świętego Jerzego 3 i 4 stopnia, oraz złotą bronią z brylantami. Po zakończeniu wojny kwatermistrz Armii Mandźurskiej. W okresie grudzień 1905 - listopad 1907 dowódca 1 Korpusu Armijnego w Petersburskim Okręgu Wojskowym. Od kwietnia 1907 dowódca garnizonu Kronsztad i jednocześnie od listopada 1907 generał gubernator. Cieszył się poparciem cara Mikołaja II, w 1907 mianowany do stopnia generała adiutanta. W kwietniu 1908 mianowany generałem artylerii i powierzono mu obowiązki członka Rady Obrony Państwa. Od grudnia 1908 dowódca Kijowskiego Okręgu Wojskowego.

W czasie mobilizacji przed I wojną światową 19 lipca 1914 wyznaczony na naczelnego dowódcę Frontu Południowo-Zachodniego, wyznaczonego do działań przeciwko Austro Węgrom. W skład Frontu wchodziły: 4, 5, 3 i 8 Armie, działające w trzech grupach uderzeniowych na froncie ponad 400 km; od środkowego biegu Wisły na Lublin, Chełm, Kowel, Łuck, Dubno, Krzemieniec, Proskurow, Kamieniec Podolski. Wojska Frontu miały zadanie rozpocząć działania jednocześnie z Frontem Północno-Zachodnim ze zdaniem przeciwdziałania odejścia sił przeciwnika w kierunku na rzekę Dniestr.

W czasie rewolucji lutowej, 27 lutego 1917 wyznaczony na naczelnego dowódcę Piotrogrodzkiego Okręgu Wojskowego z pełnomocnictwami cara Mikołaja II do kierowania wszystkimi ministrami i zadaniem naprowadzenia porządku i zdławienia rewolucji. Wieczorem 1 marca przybył do Carskiego Sioła W nocy 1/2 marca otrzymał polecenie od cara nie podejmowania żadnych działań wojskowych do czasu przyjazdu cara. W tym czasie zatrzymano także wszystkie jednostki które były rzucone na Piotrogród. 2 marca car Mikołaj II abdykował. Gen. Iwanow został aresztowany i 18 marca przywieziony do Piotrogrodu. W końcu 1917 Iwanow był uwolniony. Udał się do Kijowa, a następnie za Don do Nowoczerkaska. W październiku 1918 przyjął propozycję gen. P. N. Krasnowa i objął 7 listopada 1918 dowództwo Południowej Armii Specjalnej (Korpusy: Woroneski, Astrachański i Saratowski).

Zmarł na tyfus na południu Rosji.

Bibliografia

edytuj
  • K.A. Zalesskij, Pierwaja Mirowaja Wojna. Prawitieli i wojennaczalniki. Wyd. WECZE", Moskwa 2000.