ORP Jamno (1986)

trałowiec

ORP Jamno (634)polski trałowiec bazowy o wyporności standardowej 191 ton z okresu zimnej wojny, jednostka projektu 207P. Okręt służy w 12. Dywizjonie Trałowców 8. Flotylli Obrony Wybrzeża w Świnoujściu[1].

ORP Jamno
Ilustracja
Klasa

trałowiec bazowy

Typ

Gardno

Projekt

207P

Historia
Stocznia

Stocznia Marynarki Wojennej

Położenie stępki

24 maja 1984

Wodowanie

11 lutego 1986

 Marynarka Wojenna
Wejście do służby

11 maja 1986

Los okrętu

w służbie

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 191 ton
pełna: 216 ton

Długość

38,5 m

Szerokość

7,2 m

Zanurzenie

1,7 m

Napęd
2 silniki wysokoprężne M401 o mocy 735 kW każdy
Prędkość

14 węzłów

Sensory
radar nawigacyjny Sperry Marine BridgeMaster II
radiostacja HF RR 3907-02
odbiornik HF EKD 514 i EKD 315
radiostacja UKF/VHF Rs 6115/2 Brzęczka
stacje hydroakustyczne: SHL-100 Flaming A i SHL-200 Flaming B
Uzbrojenie
• zestaw artyleryjsko – rakietowy ZU-23-2MR Wróbel II lub ZU-23-2M Wróbel
• 2 wyrzutnie rakiet PPZR Grom lub Strzała-2M
• tory minowe dla 6 min wz. 08/39 (OS) lub 24 min JaM
• morski małomagnetyczny trał kontaktowy MMTK-1M
• małomagnetyczny trał akustyczny MTA-2
• trał elektromagnetyczny TEM-PE-1M2
Załoga

30 osób

Projekt i budowa

edytuj
Osobny artykuł: Trałowce projektu 207.

W połowie lat 60. XX wieku Polska Marynarka Wojenna znacznie rozbudowywała siły przeciwminowe, które liczyły 56 okrętów 5 typów, w tym dwa typu kutrów trałowych. Wraz z końcem lat 60. w Dowództwie Marynarki Wojennej (DMW) zrodziła się koncepcja budowy nowego typu trałowca redowego. W tym celu podjęto i przeprowadzono wiele analiz technicznych tak, że w 1968 roku opracowano wstępne wymagania taktyczno-techniczne nowych okrętów, których kadłuby miały być drewniane. Wkrótce jednak zarzucono tę koncepcję i rozpoczęto szereg prac naukowo-badawczych z zakresu konstrukcji i technologii okrętów z laminatów poliestrowo-szklanych (LPS), wyposażenia trałowego, czy też minimalizacji pól fizycznych. Na początku 1970 roku w Biurze Projektowo-Konstrukcyjnym Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte w Gdańsku, rozpoczęto prace projektowe nad nową jednostką małomagnetycznego trałowca redowego. Rolę głównego konstruktora sprawował mgr inż. Roman Kraszewski, którego później zastąpił mgr inż. Janusz Jasiński. Z ramienia Szefostwa Budowy Okrętów DMW nadzór sprawował kmdr Kazimierz Perzanowski. W tym samym roku ukończono analizę taktyczno-techniczno-ekonomiczną okrętu, który otrzymał numer projektowy 207 i jawny kryptonim Indyk.

Jednostka prototypowa, nosząca oznaczenie typ 207D ORP „Gopło”, została zwodowana 16 kwietnia 1981 w Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni. ORP Jamno był czwartą jednostką z serii 207P, zwodowano go 11 lutego 1986 w Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni, a do służby w Marynarce Wojennej przyjęto go 11 maja 1986 roku. Jednostka weszła do składu 12 Dywizjonu Trałowców 8 Flotylli Obrony Wybrzeża w Świnoujściu.

ORP „Jamno” jest trałowcem bazowym projektu 207P (typu Gardno), zbudowane w Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni. Jest to jednostka małomagnetyczna, przeznaczona do poszukiwania i niszczenia min kontaktowych i niekontaktowych postawionych w zagrodach minowych lub pojedynczo. Ograniczenie pola magnetycznego osiągnięto głównie dzięki zastosowaniu w konstrukcji kadłuba i pokładówki laminatu poliestrowo-szklanego[2][1].

Bibliografia

edytuj
  • Jacek Krzewiński, "Trałowce bazowe projektu 207M", NTW nr 3/1993, ISSN 1230-1655

Przypisy

edytuj
  1. a b Jednostki Polskiej Marynarki Wojennej - ORP MIELNO (635) [online], Gdańsk Strefa Prestiżu, 25 kwietnia 2017 [dostęp 2020-12-14] (pol.).
  2. Trałowce typu Gardno [online], Wojsko-Polskie.pl [dostęp 2020-12-14] (pol.).