Okręty podwodne typu Lobo
Okręty podwodne typu Lobo/Abtao – peruwiańskie okręty podwodne z okresu zimnej wojny. W latach 1952-1957 w amerykańskiej stoczni Electric Boat w Groton zbudowano cztery jednostki tego typu, które zostały przyjęte do służby w Marina de Guerra del Perú w latach 1954-1957. Wielokrotnie modernizowane okręty zostały skreślone z listy floty w latach 90. XX wieku, a jeden z nich – BAP „Abtao” – został zachowany jako okręt-muzeum.
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Stocznia | |
| Zbudowane |
4 |
| Użytkownicy | |
| Typ poprzedzający | |
| Typ następny | |
| Służba w latach |
1954-1999 |
| Uzbrojenie: | |
| 1 działo kal. 127 mm (pierwsze dwa okręty) | |
| Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe |
|
| Sensory | |
| Załoga |
40 oficerów i marynarzy |
| Wyporność: | |
| • na powierzchni |
815 ton |
| • w zanurzeniu |
1400 ton |
| Długość |
74,1 metra |
| Szerokość |
6,7 m |
| Zanurzenie |
4,3 m |
| Napęd: | |
| 2 silniki wysokoprężne 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 2400 KM 2 śruby | |
| Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg: | |
| • na powierzchni |
powierzchnia: 5000 Mm przy 10 w. |
Projekt i budowa edytuj
Okręty podwodne typu Lobo[a] były ulepszoną wersją zbudowanych w okresie II wojny światowej amerykańskich jednostkach typu Mackerel[1][3]. Okręty otrzymały m.in. nowoczesne sensory[4]. 8 grudnia 1951 roku zawarto kontrakt na dostawę dwóch pierwszych jednostek[5].
Wszystkie jednostki typu Lobo zostały zbudowane w stoczni Electric Boat w Groton[3][4]. Stępki okrętów położono w latach 1952-1955, a zwodowane zostały w latach 1954-1957[2][3].
| Okręt | Stocznia | Początek budowy | Wodowanie | Wejście do służby |
|---|---|---|---|---|
| „Lobo” („Dos de Mayo”) | Electric Boat | 12 maja 1952 | 6 lutego 1954 | 14 czerwca 1954 |
| „Tiburón” („Abtao”) | 27 października 1953 | 20 lutego 1954 | ||
| „Atún” („Angamos”) | 27 października 1955 | 5 lutego 1957 | 1 lipca 1957 | |
| „Merlín” („Iquique”) | 10 października 1957 |
Dane taktyczno-techniczne edytuj
Jednostki typu Lobo były okrętami podwodnymi o długości całkowitej 74,1 metra, szerokości 6,7 metra i maksymalnym zanurzeniu 4,3 metra[1][3]. Wyporność normalna w położeniu nawodnym wynosiła 815 ton, a w zanurzeniu 1400 ton[1][3]. Okręty napędzane były na powierzchni i w zanurzeniu przez dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 2400 KM, do których energię generowały dwa 12-cylindrowe silniki wysokoprężne jednostronnego działania General Motors 278A[1][3]. Dwa wały napędowe poruszające dwoma śrubami zapewniały prędkość 16 węzłów na powierzchni i 10 węzłów w zanurzeniu[1][3]. Zbiorniki mieściły 45 ton paliwa, co zapewniało zasięg wynoszący 5000 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym[1][3].
Okręty wyposażone były w cztery dziobowe i dwie rufowe wyrzutnie torped kalibru 533 mm (21 cali)[1][3]. Pierwsze dwie jednostki miały umieszczone za kioskiem działo pokładowe kal. 127 mm (5 cali) L/25 Mk 40[3].
Załoga pojedynczego okrętu składała się z 40 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][3].
Służba edytuj
Pierwsza para okrętów (BAP[b] „Lobo” i „Abtao”) zostały przyjęte do służby w Marina de Guerra del Perú w 1954 roku, a dwa następne okręty („Atún” i „Merlín”) w 1957 roku[3][6]. Okręty otrzymały numery taktyczne S-41 – S-44[1][3]. W 1960 roku zmieniono nazwy jednostek na „Dos de Mayo” (ex-„Lobo”), „Abtao” (ex-„Tiburón”), „Angamos” (ex-„Atún”) i „Iquique” (ex-„Merlín”)[3][c]. W latach 1965-1968 okręty przeszły remont generalny w macierzystej stoczni w Groton, podczas którego m.in. ulepszono systemy sterownicze[1][3]. W 1981 roku na wszystkich jednostkach dokonano wymiany wyposażenia radioelektronicznego: zdemontowano obydwa sonary, instalując w zamian zestaw sonarowy EDO 1102/1105; okręty otrzymały także nowe baterie akumulatorów[3][7]. W latach 80. na pokładach wszystkich jednostek zamontowano też system przeciwdziałania elektronicznego ECM[3]. Na początku lat 90. z listy floty zostały skreślone „Angamos” i „Iquique”, a dwie pozostałe stały się w 1995 roku okrętami szkolnymi[4]. Służbę zakończyły w 1999 roku, a „Abtao” został zachowany jako okręt-muzeum[3][4].
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Raymond Blackman (red.): Jane’s Fighting Ships 1953-1954. London: Sampson Low, Marston & Co., 1953. (ang.).
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: LOBO submarines (1954-1960). Navypedia. [dostęp 2018-12-17]. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1990-91. London: Jane’s Defence Data, 1990. ISBN 0-7106-0904-3. (ang.).