Paul Le Guen

piłkarz francuski, trener

Paul Le Guen (wym. [pɔl lə ɡwɛn]; ur. 1 marca 1964 w Pencran, w Bretanii) – francuski trener piłkarski i piłkarz występujący na pozycji obrońcy.

Paul Le Guen
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 marca 1964
Pencran

Pozycja

obrońca

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1983–1989 Stade Brest 154 (6)
1989–1991 FC Nantes 76 (1)
1991–1998 Paris Saint-Germain 248 (16)
W sumie: 478 (23)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1993–1995  Francja 17 (1)
1998 Bretania 1 (0)
W sumie: 18 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1998–2001 Stade Rennais
2002–2005 Olympique Lyon
2006–2007 Rangers FC
2007–2009 Paris Saint-Germain
2009–2010 Kamerun
2011–2015 Oman
2017–2018 Bursaspor
2019–2022 Le Havre AC
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Kariera piłkarska edytuj

Był wyróżniającym się obrońcą ligi francuskiej. Wysoki i dobrze zbudowany stanowił o obliczu defensywy FC Nantes i Paris Saint-Germain, z którym w latach 90. osiągnął swoje największe sportowe sukcesy. Obok Bernarda Lamy i Bruno N’Gotty’ego był filarem obrony paryżan w meczu finałowym Pucharu Zdobywców Pucharów w maju 1996 roku, który PSG wygrało z Rapidem Wiedeń 1:0.

Piłkarską karierę zakończył w wieku trzydziestu czterech lat, w 1998 roku, czyli wtedy, gdy „Trójkolorowi” zdobyli mistrzostwo świata. Le Guen w drużynie narodowej rozegrał 17 meczów. Brał udział w eliminacjach do Mundialu 1994 i Euro 1996.

Sukcesy piłkarskie edytuj

Kariera szkoleniowa edytuj

Pracę szkoleniową rozpoczął w 1998 w Stade Rennais, z którym jeszcze w tym samym sezonie dotarł do finału Pucharu Intertoto. W kolejnym uchronił klub przed degradacją. W 2002 roku zastąpił Jacques’a Santiniego na stanowisku pierwszego trenera Olympique Lyon.

W Lyonie z młodych i niedoświadczonych zawodników udało mu się zbudować zgrany kolektyw, który wkrótce stał się wizytówką francuskiego futbolu w Europie. Drużyna trzy razy z rzędu zdobyła mistrzostwo Francji, a większość wychowanków Le Guena trafiło do reprezentacji (Éric Abidal, Anthony Reveillere, Sidney Govou, Grégory Coupet, w Lyonie objawił się talent Ghanijczyka Mickaela Essiena). Młody szkoleniowiec, mając już zapewniony tytuł mistrzowski, na trzy kolejki przed końcem sezonu 2004-05 niespodziewanie podał się do dymisji.

Przez rok odpoczywał i starannie wybierał propozycje, na których brak nie mógł narzekać. W marcu 2006 roku podpisał kontrakt ze szkockim Rangers, którego stery objął na początku sezonu 2006–2007. Został zwolniony już pół roku później. Przyczyną szybkiego rozstania słabe wyniki w lidze, odpadnięcie z rozgrywek o Puchar Ligi Szkockiej po porażce z drugoligowym St. Johnstone oraz odsunięcie od pierwszej drużyny Barry’ego Fergusona, jednego z liderów zespołu.

Jeszcze w tym samym miesiącu powrócił do Ligue 1 jako następca Guy Lacombe'a na stanowisku szkoleniowca Paris Saint-Germain. W pierwszym sezonie swojej pracy wywalczył Puchar Francji. W kolejnym zajął dopiero szóste miejsce, nie gwarantujące udziału w europejskich pucharach.

Po jego zakończeniu przyjął propozycję prowadzenia reprezentacji Kamerunu. Już pięć miesięcy później świętował awans do Mundialu 2010. Jego podopieczni zagrają na mistrzostwach świata pierwszy raz od 2002 roku. 24 czerwca 2010 roku został zwolniony z funkcji selekcjonera Kamerunu. 12 czerwca 2011 roku został selekcjonerem reprezentacji Omanu.

Sukcesy szkoleniowe edytuj

  • finał Pucharu Intertoto 1999 ze Stade Rennes
  • mistrzostwo Francji 2003, 2004 i 2005 z Olympique Lyon
  • Puchar Francji 2008 z Paris Saint-Germain
  • awans do Mundialu 2010 oraz ćwierćfinał Pucharu Narodów Afryki 2010 z reprezentacją Kamerunu