Paweł Budzik

Paweł Budzik (ur. 29 czerwca 1892 w Nowej Jastrząbce, zm. 26 września 1939 w Giżycach) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Paweł Budzik
major kawalerii
Data i miejsce urodzenia	29 czerwca 1892 Nowa Jastrząbka Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	26 września 1939 Giżyce
Przebieg służby
Lata służby	1914–1939
Siły zbrojne	Legiony Polskie, Wojsko Polskie
Jednostki	2 Pułk Ułanów, 11 Pułk Ułanów, 27 Pułk Ułanów, 7 Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskich
Stanowiska	dowódca szwadronu, kwatermistrz pułku, zastępca dowódcy pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa: kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Był synem Jana i Anny Zaz. W 1923 zawarł związek małżeński z Anną Wołkow.

Po ukończeniu gimnazjum w Tarnowie rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Na studiach wstąpił do Związku Strzeleckiego.

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 2 pułku ułanów Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym internowany w Szczypiornie przez Austriaków, a następnie w obozie w Marmarosz Sighet.

Ukończył szkołę oficerską. Walczył pod rozkazami ppor. Stanisława Królickiego, późniejszego dowódcy 7 pułku strzelców konnych. W czasie wojny z bolszewikami walczył w 11 pułku ułanów.

W 1922 rozpoczął służbę w 27 pułku ułanów w Nieświeżu. Dał się wówczas poznać jako działacz oświatowy organizujący w wojsku, w ramach Macierzy Szkolnej, biblioteki w Nieświeżu i Białym Krzyżu. W 1930 ukończył kurs oficerów sztabowych w Rembertowie i przeniesiony został do 7 pułku strzelców konnych w Poznaniu, w który zajmował kolejno stanowiska: dowódcy szwadronu liniowego i szwadronu zapasowego.

W sierpniu 1939 objął stanowisko kwatermistrza-II zastępcy dowódcy pułku. Na tym stanowisku rozpoczął kampanię wrześniową 1939. 9 września został I zastępcą dowódcy pułku, a 14 września 1939 został ciężko ranny w walkach pod Wolą Zbrożkową i Brochowem. 26 września zmarł z ran i został pochowany w Giżycach.

Nazwisko mjr. Pawła Budzika widnieje na tablicy pamiątkowej w kościele w Brochowie oraz pomniku ku czci żołnierzy 7 pułku strzelców konnych na poznańskiej Cytadeli.

Awanse

• porucznik – 1919
• rotmistrz – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 VII 1919 (w 1928 zajmował 11 lokatę, a w 1932 – 5 lokatę w korpusie oficerów zawodowych kawalerii)
• major – 19 III 1938

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy 1921)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi

Bibliografia

• Zbigniew Szacherski, Wierni Przysiędze, PAX 1968,
• Roman Abraham, Wspomnienia wojenne znad Warty i Bzury, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1990, wyd. II popr., ​ISBN 83-11-07712-6​
• Piotr Bauer, Bogusław Polak, Armia "Poznań" w wojnie obronnej 1939, Poznań 1983,
• redakcja Bogusław Polak, "Lance do boju", Krajowa Agencja Wydawnicza Poznań 1986,
• Czesław Knoll, Olgierd Matuszewski, "Wielkopolska Brygada Kawalerii", Krajowa Agencja Wydawnicza, Poznań 1988,
• Piotr Bauer, Bogusław Polak, Armia Poznań 1939, Krajowa Agencja Wydawnicza 1987,
• J.S.Tym, 7 Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskich, Wydawnictwo AJAX 1999.
• strona internetowa Muzeum Wojska Polskiego , zakładka Oficerowie WP 1918-1921
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 316, 346.
• Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 147, 661.