Piotr Bieriestow
Piotr Filippowicz Bieriestow (ros. Пётр Филиппович Берестов, ur. 9 grudnia?/21 grudnia 1898 we wsi Bieriestowo w guberni wiackiej (obecnie w Udmurcji), zm. 26 listopada 1961 w Zaporożu) – radziecki generał major, Bohater Związku Radzieckiego (1945).
 generał major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 grudnia 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1917–1918, |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
dowódca 331 Dywizji Piechoty 31 Armii |
| Główne wojny i bitwy |
wojna domowa w Rosji, |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie chłopskiej. Pracował jako robotnik rolny, w lutym 1917 został powołany do rosyjskiej armii, służył jako podoficer w guberni symbirskiej, w lutym 1918 zdemobilizowany. W listopadzie 1918 został powołany do Armii Czerwonej, służył w pułku w Głazowie, od grudnia 1918 brał udział w walkach wojny domowej z Kołczakiem na Froncie Wschodnim, 1919-1920 uczył się na kursach piechoty czerwonych dowódców w Kazaniu i potem został dowódcą kompanii. Uczestniczył w wojnie z Polską 1920, w 1921 skończył kursy dowódców batalionów w Witebsku, a w 1924 Wyższą Szkołę Wychowania Fizycznego, w grudniu 1939 został dowódcą pułku. Walczył w wojnie z Finlandią 1939-1940, był ranny 28 lutego 1940, później szkolił się na kursach „Wystrieł”. Po ataku Niemiec na ZSRR został dowódcą pułku pospolitego ruszenia rejonu lenińskiego Moskwy, później 1281 pułku 60 Dywizji Piechoty, z którym brał udział w walkach pod Jelnią i Spas-Diemieńskiem, później dowodził 82 Dywizją 5 Armii, w 1942 został członkiem WKP(b). 10 kwietnia 1942 objął dowództwo 331 Dywizji Piechoty, którą dowodził do końca wojny, 1 września 1943 otrzymał stopień generała majora, walczył w bitwie pod Moskwą i operacjach w obwodzie smoleńskim, uczestniczył w forsowaniu Berezyny, wyzwalaniu Białorusi i Polski i zajmowaniu Prus Wschodnich w składzie 31 Armii 3 Frontu Białoruskiego, następnie wraz z dywizją został przeniesiony na 1 Front Ukraiński i wziął udział w operacji praskiej i zdobywaniu miasta Görlitz i innych niemieckich miast. Po wojnie dowodził 72 Dywizją Piechoty Gwardii w Centralnej Grupie Wojsk (Węgry), później w Kijowskim Okręgu Wojskowym, od stycznia do grudnia 1947 dowodził dywizją w Odeskim Okręgu Wojskowym, od grudnia 1948 do października 1953 dowodził brygadą, a od października 1953 do grudnia 1955 dywizją w Taurydzkim Okręgu Wojskowym, następnie został zwolniony do rezerwy.
Odznaczenia edytuj
- Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (27 czerwca 1945)
- Order Lenina (dwukrotnie)
- Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie)
- Order Suworowa II klasy
- Order Kutuzowa II klasy
- Order Bohdana Chmielnickiego II klasy
I medale.