Poliglikolid
Poliglikolid, poli(kwas glikolowy), PGA – polimer biodegradowalny, najprostszy poliester alifatyczny.
| |||||||||||
| |||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||
Monomery | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Struktura meru |
−[−CH | ||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||
Numer CAS | |||||||||||
| |||||||||||
|
Najpierw w procesie dimeryzacji kwasu glikolowego otrzymuje się dimer, zwany glikolidem. Polimeryzacja dimeru, z otwarciem pierścienia, prowadzi do wielkocząsteczkowego polimeru (zawierającego od 1% do 3% nieprzereagowanego monomeru)[2]:
Poliglikolid jest substancją wysokokrystaliczną (o stopniu krystaliczności od 45% do 55%), o temperaturze mięknienia 220–225 °C i zeszklenia równej 35–40 °C. Ze względu na duży udział fazy krystalicznej nie rozpuszcza się on w większości rozpuszczalników organicznych, z wyjątkiem perfluorowanych alkoholi[2].
Zastosowany został po raz pierwszy w 1960 roku do wyrobu syntetycznych resorbowalnych nici chirurgicznych, znanych pod nazwą handlową Dexon. Wykonane z niego włókna wykazują w formie oplotu dużą wytrzymałość. Szwy chirurgiczne z poliglikolidu tracą 50% wytrzymałości po 2 tygodniach i są całkowicie zresorbowane po 4–6 miesiącach. W celu zmniejszenia sztywności włókna glikolid poddaje się kopolimeryzacji z innymi monomerami[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Polyglycolide [online], karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, 7 września 2021, numer katalogowy: 457620 [dostęp 2022-06-17] . (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ a b c John C. Middleton , Arthur J. Tipton , Synthetic Biodegradable Polymers as Medical Devices, „Medical Plastics and Biomaterials”, 1998 [zarchiwizowane z adresu 2007-02-25] (ang.).