Preriokur ostrosterny

Preriokur ostrosterny[6], głuszec ostrosterny (Centrocercus urophasianus) – gatunek dużego ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae), zamieszkujący Amerykę Północną.

Preriokur ostrosterny
Centrocercus urophasianus[1]
(Bonaparte, 1827)
Ilustracja
Samiec
Ilustracja
Samica
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

grzebiące

Rodzina

kurowate

Podrodzina

bażanty

Plemię

Tetraonini

Rodzaj

Centrocercus

Gatunek

preriokur ostrosterny

Synonimy
  • Tetrao urophasianus Bonaparte, 1827[2]
  • Centrocercus urophasianus urophasianus (Bonaparte, 1827)[3]
  • Centrocercus urophasianus phaios Aldrich, 1946[4]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5]

Zasięg występowania
Mapa występowania
obszar zaznaczony na granatowo

Systematyka edytuj

Obecnie gatunek ten uznaje się za monotypowy[7][8]. Dawniej populację z północno-zachodniej części zasięgu (od stanu Waszyngton po Oregon) wydzielano do podgatunku C. urophasianus phaios[7].

Występowanie edytuj

Zamieszkuje północną część amerykańskiej prerii – od południowo-środkowej Kanady po zachodnio-środkowe USA[8].

Cechy gatunku edytuj

Dorasta do 70 cm. Samiec ma biały kołnierz, zaokrąglony ogon z piórami ostro zakończonymi, zwężającymi się ku końcom (stąd nazwa). Żółte „róże” nad oczami. Plecy i skrzydła brązowe z białymi i czarnymi cętkami. Samica jest nieco skromniejsza: wygląda podobnie, upierzenie bardziej stonowane. Dziób czarny u obu płci.

Gody edytuj

 
Tokujący samiec

Koguty zbierają się na niewielkich tokowiskach i przywabiają kury pusząc się, nadymając żółtawe „worki” i wydając grzechoczące dźwięki specjalnymi piórami ogonowymi. Samiec dominujący może kopulować nawet z 75% samic.

Status edytuj

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2004 roku uznaje preriokura ostrosternego za gatunek bliski zagrożenia (NT – near threatened). Liczebność populacji w 2004 roku oceniano na około 150 tysięcy dorosłych osobników. Trend liczebności populacji jest spadkowy[5].

Przypisy edytuj

  1. Centrocercus urophasianus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. McGowan 1994 ↓, s. 408.
  3. Centrocercus urophasianus urophasianus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2013-11-03] (ang.).
  4. Centrocercus urophasianus phaios, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2013-11-03] (ang.).
  5. a b Centrocercus urophasianus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  6. Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Tetraonini Leach, 1820 (wersja: 2020-07-21). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-30].
  7. a b Sage Grouse (Centrocercus urophasianus). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]. (ang.).
  8. a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Pheasants, partridges, francolins. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-08-30]. (ang.).

Bibliografia edytuj

  • P. J. K. McGowan: Family Phasianidae (Pheasants and Partridges). W: Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 2: New World Vultures to Guineafowl. Barcelona: Lynx Edicions, 1994. ISBN 84-87334-15-6. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj