Przedstawiciele dyplomatyczni Polski w Rosji

lista w projekcie Wikimedia

Pierwszym stałym ambasadorem Rzeczypospolitej w Imperium Rosyjskim był przebywający w Petersburgu w latach 1767–1792 Antoni Augustyn Deboli. Do tego czasu dyplomacja staropolska stosowała system czasowych wysłanników (posłów), lub nieformalnych przedstawicieli.

Po rozbiorach stosunki dyplomatyczne w ograniczonym zakresie zostały nawiązane w 1918 po traktacie brzeskim pomiędzy rządem bolszewickim a Radą Regencyjną Królestwa Polskiego.

II Rzeczpospolita w czasie trwania wojny polsko-bolszewickiej nie uznawała (podobnie jak wszystkie państwa Ententy) rządu bolszewików w Rosji i Rosyjskiej Federacyjnej Republiki Radzieckiej (RFSRR). Wzajemne uznanie rządów Polski i Rosji Sowieckiej nastąpiło w traktacie pokojowym zawartym 18 marca 1921. Po jego ratyfikacji strony wymieniły przedstawicieli dyplomatycznych.

30 grudnia 1922 Rosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka stała się częścią utworzonego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Polska uznała utworzenie ZSRR notą z 13 grudnia 1923. Roman Knoll był ostatnim przedstawicielem dyplomatycznym Polski przy rządzie Rosji Sowieckiej.

W latach 1922−1991 RFSRR była częścią ZSRR, a przedstawiciele dyplomatyczni byli wymieniani pomiędzy Polską a sowieckim państwem związkowym.

Po rozwiązaniu ZSRR układem białowieskim 8 grudnia 1991 dotychczasowy ambasador Polski przy rządzie ZSRR Stanisław Ciosek kontynuował misję przy rządzie Federacji Rosyjskiej. Nastąpiło tym samym odtworzenie polsko-rosyjskich stosunków dyplomatycznych.

Przypisy

edytuj
  1. Kluczewski h. Ozdoba Ignacy — [online], www.fina.gov.pl [dostęp 2023-11-28] (pol.).
  2. Włodzimierz Marciniak – Ambasador Nadzwyczajny i Pełnomocny RP w Moskwie
  3. M.P. z 2021 r. poz. 20 Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 listopada 2020 r. nr 110.49.2020 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej

Zobacz też

edytuj

Bibliografia, literatura

edytuj