Puszcza Iłżecka
Puszcza Iłżecka (nazywana też Lasami Starachowickimi) – kompleks leśny o powierzchni około 25 000 ha, położony na Przedgórzu Iłżeckim, na północ od doliny rzeki Kamiennej[1], pomiędzy Skarżyskiem-Kamienną, Iłżą a Ostrowcem Świętokrzyskim[2].
Naturalny drzewostan uległ daleko idącym przekształceniom. Obecnie w drzewostanie przeważa sosna z domieszką dębu, modrzewia i jodły, sporadycznie występuje też buk[1].
Obejmuje nadleśnictwa: Starachowice i Ostrowiec.
Rezerwaty przyrody edytuj
- Piotrowe Pole – starodrzew modrzewia polskiego i europejskiego
- Rosochacz – wielogatunkowe drzewostany porastające bagienne źródliska rzeki Świętojanki
- Skały pod Adamowem – wychodnie piaskowców dolnotriasowych
Historia edytuj
Wchodziła w skład średniowiecznej Puszczy Świętokrzyskiej. W XVIII w. panowały w puszczy drzewostany mieszane – sosna, dęby szypułkowe i bezszypułkowe, brzoza brodawkowata, jodła, olsza. Rozwinięte było bartnictwo. Drzewa wycinano pod potrzeby górnictwa i hutnictwa Zagłębia Staropolskiego. W czasie II wojny światowej region nasilonych walk partyzanckich. Działalność Armii Krajowej Szarego, Ponurego, Potoka, oddziału Batalionów Chłopskich Ośki, oddziału Armii Ludowej Świt. W 1945 r. Lasy Starachowickie wraz z częścią przyległych lasów prywatnych zostały upaństwowione.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Iłżecka, Puszcza, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2018-11-05].
- ↑ Puszcza Iłżecka, Lasy Iłżeckie, Lasy Starachowickie. [w:] Encyklopedia Leśna [on-line]. [dostęp 2018-11-05].