Riccardo Cocciante
Riccardo Cocciante (ur. 20 lutego 1946 w Sajgonie) – włoski piosenkarz i kompozytor, autor kilku musicali, w tym Notre-Dame de Paris (1998). Zwycięzca Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo w 1991 roku z piosenką „Se stiamo insieme”.
 Riccardo Cocciante (1975) | |
| Imię i nazwisko |
Richard Cocciante |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
20 lutego 1946 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
od 1968 |
| Wydawnictwo |
RCA Talent, Delta, RCA Italiana, Virgin Dischi, 20th Century |
| Odznaczenia | |
| |
| Strona internetowa | |
Życiorys edytuj
Wczesne lata edytuj
Urodzony w Sajgonie w 1946 roku jako syn Włocha i Francuzki, wyjechał z rodziną powodu wojny z Indochin i zamieszkał w Rzymie podejmując pracę w jednym z hoteli. Pomimo niskiego wzrostu odbył służbę wojskową, a pod koniec lat 60. pojawił się w lokalnych środowiskach muzycznych[1].
Lata 70. edytuj
Zadebiutował w 1972 roku albumem Mu, będącym czymś w rodzaju rock-opery, z tekstami Paula Casselli i Marca Lubertiego. W 1973 wydał album Poesia, również z tekstami firmowanymi przez spółkę Cassella–Luberti, który został zauważony dzięki promującemu go singlowi pod tym samym tytułem. Ten sam zespół zrealizował w 1974 album Anima, który dzięki pochodzącym z niego singlom „Bella senz’anima” i „Quando finisce un amore” stał się pierwszym wielkim sukcesem Riccarda Cocciante. W 1976 roku powrócił on na szczyty list przebojów z piosenką „Margherita” i albumem Concerto per Margherita. Mniejszym powodzeniem cieszyły się jego kolejne albumy, wydawane do końca dekady. W międzyczasie artyście udało się zdobyć popularność we Francji[2].
Lata 80. edytuj
Lata 80. otworzył albumem Cervo a primavera (1980), napisanym po raz pierwszy wspólnie z Mogolem. Po nim wydał, napisany również wspólnie z Mogolem, album Cocciante, na którym wyróżniała się piosenka „Celeste nostalgia” (wydana też na singlu)[1]. Po eksperymentalnym, nagranym w Stanach Zjednoczonych albumie Sincerità (1983) powrócił do muzyki pop albumem Mare dei papaveri (kolejnym napisanym wspólnie z Mogolem), na którym znalazł się duet z Miną, „Questione di feeling”[2]. Odbył tournée, udokumentowane w 1986 roku podwójnym albumem koncertowym Quando si vuole bene veramente[1]. W 1987 roku nagrał album La grande avventura, do którego teksty napisali Mogol, Enrico Ruggeri i Lucio Dalla. Koniec lat 80 to kolejne tournée, Viva! i dokumentujący je, podwójny album koncertowy Viva! Cocciante (1988)[2]. Później artysta wyjechał z żoną Catherine Boutet do Stanów Zjednoczonych, gdzie mieszkał kilka lat[3].
Lata 90. edytuj
Po kilku latach milczenia Riccardo Cocciante powrócił do Włoch i wystąpił na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo wygrywając go z piosenką „Se stiamo insieme”. Znalazła się ona na wydanym w tym samym roku albumie Cocciante, ostatnim napisanym wspólnie z Mogolem. Teksty do jego kolejnego albumu Eventi e mutamenti (1993) napisali różni autorzy. Cechą charakterystyczną jego następnego albumu, Un uomo felice (1994), były niemal wyłącznie duety nagrane z różnymi wykonawcami, między innymi z: Miną, Miettą, Cecilią Gasdią i Toscą[2]. W 1997 roku ukazał się album Innamorato, a w roku następnym – podwójny koncertowy Istantanea. We wrześniu 1998 roku w Paryżu odbyła się premiera musicalu Riccarda Cocciante Notre-Dame de Paris, napisanego do tekstu Luca Plamondona[2]. Spektakl stał się międzynarodowym sukcesem,w tym w tak trudnych miejscach jak Londyn czy Las Vegas, a Riccardo Cocciante za 10 milionów sprzedanych płyt z nagraniem swego dzieła otrzymał w Monako World Music Award[1].
XXI wiek edytuj
W 2002 roku Notre-Dame de Paris został wystawiony we Włoszech z tekstem przetłumaczonym przez Pasquale Panellę. W tym samym roku w Paryżu został wystawiony drugi musical Riccarda Cocciante, Le Petit Prince[2]. W 2005 roku artysta wydał album Songs, na którym zaśpiewał w czterech językach: włoskim, francuskim, angielskim i hiszpańskim[1]. W tym samym roku, w Rzymie, miała miejsce premiera jego kolejnego musicalu, Romeo i Julia, z librettem Pasquale Panelli[2]. 35 młodych wykonawców (w wieku od 15 do 18 lat), śpiewających w różnych językach, zostało wybranych w 27 krajach na całym świecie[4]. Premiera światowa musicalu odbyła się w czerwcu 2007 roku w Arena di Verona[2].
W 2009 roku Riccardo Cocciante ogłosił, iż jego aktywność koncertowa i nagraniowa będzie mniej intensywna, niż dotychczas[2]. Latem 2012 roku powrócił jednak na trasę koncertową[1]. W 2013 roku ukazał się jego album wspominkowy Sulle labbra e nel pensiero, zawierający 69 piosenek[2].
Życie prywatne edytuj
Żonaty z Catherine Boutet, z którą ma syna Davida (ur. 1990) i która jest jego menadżerem. Oboje zamieszkali w Dublinie, po tym jak w 2007 roku oboje zostali skazani we Francji na karę więzienia za oszustwa podatkowe, popełnione na początku dekady[4].
Odznaczenia edytuj
24 marca 1999 roku Prezydent Republiki Włoskiej Oscar Luigi Scalfaro uhonorował Riccarda Cocciante Orderem Zasługi Republiki Włoskiej w klasie II: Wielki Oficer[5].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f Massimo Emanuelli i Emanuele Ambrosio: RICCARDO COCCIANTE. www.storiaradiotv.it. [dostęp 2016-02-22]. (wł.).
- ↑ a b c d e f g h i j Rockol: Riccardo Cocciante - BIOGRAFIA. www.rockol.it. [dostęp 2016-02-22]. (wł.).
- ↑ Sergio Dragone: Tu chiamale, se vuoi, poesie: Antologia dei versi più belli della canzone italiana Sergio. Lampi di stampa, 2015, s. 330. ISBN 978-88-488-1593-2. (wł.).
- ↑ a b Giorgio Dell’Arti: RICCARDO COCCIANTE. cinquantamila.it. [dostęp 2016-02-22]. (wł.).
- ↑ Presidenza della Repubblica: Cocciante Sig. Riccardo Grande Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana. www.quirinale.it. [dostęp 2016-02-22]. (wł.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Riccardo Cocciante w bazie IMDb (ang.)
- Dyskografia Riccarda Cocciante na Discogs (ang.)