Robert Sink
Robert Frederick Sink (ur. 3 kwietnia 1905 w Lexington, zm. 13 grudnia 1965 w Fort Bragg) – amerykański wojskowy z okresu II wojny światowej i wojny koreańskiej, generał porucznik, najbardziej znany jako dowódca 506 Pułku Piechoty Spadochronowej, wchodzącego w skład 101 Dywizji Powietrznodesantowej podczas kampanii we Francji, Holandii i Belgii.
| |
 generał porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 kwietnia 1905 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 grudnia 1965 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1927–1961 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
                      
| |
Życiorys
edytujPoczątki kariery
edytujSink studiował przez rok na Duke University (wówczas znanym jako Trinity College), po czym wstąpił do Akademii Wojskowej Stanów Zjednoczonych w West Point. Ukończył szkołę z 174. lokatą w 203-osobowej klasie w 1927 roku (numer alumna 8196). Po promocji oficerskiej w stopniu podporucznika piechoty Sink został skierowany do służby w 8 Pułku Piechoty w Fort Screven w stanie Georgia[1].
Następnie pełnił służbę w Portoryko (1929, 65 Pułk Piechoty), w Army Chemical Warfare School (1932), w Fort Meade (1932), 34 Pułku Piechoty, w Cywilnym Korpusie Ochrony (1933) w McAlevys Fort w Pensylwanii, wrócił do 34 Pułku Piechoty, po czym w 1934 został wysłany do Szkoły Piechoty Armii Stanów Zjednoczonych w Fort Benning w stanie Georgia (1935)[2].
Po jej ukończeniu służył w 57 Pułku Piechoty w Fort William McKinley na Filipinach. W listopadzie 1937 roku wrócił do Stanów Zjednoczonych i został przydzielony do 25 Pułku Piechoty w Fort Huachuca w Arizonie, gdzie służył jako dowódca kompanii, a następnie jako oficer operacyjny pułku[2].
II wojna światowa
edytujW 1940 roku Sink został przydzielony do 501. batalionu piechoty spadochronowej formowanego w Fort Benning. Stał się jednym z zaledwie czterech procent spadochroniarzy armii amerykańskiej, którzy zdobyli tytuł mistrza spadochroniarstwa (Master Parachutist Badge) i co roku świętował swoje urodziny, wykonując kolejny skok[2].
Następnie dowodził 503. batalionem piechoty spadochronowej, później rozbudowanym do rozmiarów pułku. W lipcu 1942 roku został mianowany dowódcą 506 Pułku Piechoty Spadochronowej szkolącego się w Camp Toccoa w stanie Georgia, w Fort Benning w Georgii oraz w Fort Bragg w Karolinie Północnej. Sink dowodził 506 Pułkiem do końca II wojny światowej, odrzucając w czasie wojny dwa awanse, aby pozostać w jednostce[3] (jego pułk był czasem nazywany „Five-Oh-Sink”)[2][4]. Uważnie monitorował i wspierał karierę wojskową majora Richarda Wintersa. Jako dowódca 506 Pułku wykonał dwa skoki bojowe (w czasie D-Day i operacji Market Garden) oraz dowodził pułkiem okrążonym w Bastogne podczas bitwy o Ardeny[5].
Kariera powojenna
edytuj12 sierpnia 1945 roku został mianowany zastępcą dowódcy 101 Dywizji Powietrznodesantowej. W grudniu 1945 roku wrócił do Stanów Zjednoczonych, a w następnym miesiącu objął dowództwo szkolnego oddziału piechoty w West Point. W sierpniu 1948 roku wstąpił do National War College w Fort Lesley J. McNaira w Waszyngtonie, który ukończył w czerwcu 1949 roku. Następnie został przeniesiony do Dowództwa Ryukyus, a w październiku 1949 roku został jego szefem sztabu. W styczniu 1951 roku mianowany zastępcą dowódcy 7 Dywizji Piechoty walczącej w Korei[5].
Po powrocie do USA w grudniu 1951 roku został zastępcą dowódcy 11 Dywizji Powietrznodesantowej w Fort Campbell w stanie Kentucky. W lutym 1953 roku objął dowództwo 7 Dywizji Pancernej w Camp Roberts w Kalifornii. W listopadzie 1953 roku został dowódcą 44 Dywizji Piechoty w Fort Lewis w stanie Waszyngton. W październiku 1954 roku Sink został przydzielony do Zarządu Połączonych Oddziałów Powietrznodesantowych w Fort Bragg w Północnej Karolinie. Na początku 1955 roku został przeniesiony do Rio de Janeiro w Brazylii, a w kwietniu 1955 roku objął podwójną funkcję przewodniczącego Delegacji Stanów Zjednoczonych do Wspólnej Komisji Wojskowej Brazylia-Stany Zjednoczone oraz szefa sekcji wojskowej Grupy Doradczej ds. Pomocy Wojskowej w Brazylii[2].
Sink wrócił do Stanów Zjednoczonych i w maju 1957 roku objął dowództwo nad XVIII Korpusem Powietrznodesantowym oraz Fort Bragg. W maju 1958 roku został mianowany dowódcą Strategicznego Korpusu Armijnego. Jego ostatnią ważną funkcją było stanowisko dowódcy sił amerykańskich w Panamie; piastował je aż do przejścia na emeryturę w 1961 roku[5].
Zakończył służbę w 1961 roku ze względu na zły stan zdrowia w stopniu generała porucznika. Zmarł w Fort Bragg w grudniu 1965 roku na rozedmę płuc[5]. Został pochowany na Cmentarzu Narodowym w Arlington[2][6]. Był żonaty, miał troje rodzonych i dwoje przyrodnich dzieci[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Biographical Register of the Officers and Graduates of the U.S. Military Academy at West Point, N.Y. From Its Establishment, in 1802, to 1890. George Washington Cullum, William H. Donaldson (red.). T. Vol. VII: 1920–1930. rok= 1930: Association of Graduates, United States Military Academy, s. 2074. [dostęp 2023-09-23]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Michael Robert Patterson: Robert Frederick Sink – Lieutnant General, United States Army. Arlington National Cemetery, 19.09.2023. [dostęp 2023-09-23]. (ang.).
- ↑ Christopher J. Anderson: Dick Winters: Reflections on the Band of Brothers, D-Day and Leadership. historynet.com. [dostęp 2023-09-23]. (ang.).
- ↑ Col. Robert F. Sink Trail. City of Toccoa. [dostęp 2023-09-23]. (ang.).
- ↑ a b c d Robert Frederick Sink Papers. East Carolina University Libraries. [dostęp 2023-09-23]. (ang.).
- ↑ LTG Robert Frederick Sink. Find a Grave. [dostęp 2023-09-23]. (ang.).