Roger Salengro
Roger Salengro (ur. 30 maja 1890 w Lille, zm. 17 listopada 1936 tamże[1]) – francuski polityk, mer Lille w latach 1925–1936, parlamentarzysta (członek Izby Deputowanych) w latach 1928–1936, w czerwcu 1936 roku mianowany ministrem spraw wewnętrznych Francji w gabinecie Léona Bluma[2].
.jpg) Roger Salengro, 1930 r. | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Minister spraw wewnętrznych Francji | |
| Okres |
od 4 czerwca 1936 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Biografia
edytujOd młodości związany był z ruchem socjalistycznym (Francuska Sekcja Międzynarodówki Robotniczej). Od 1912 roku odbywał obowiązkową służbę wojskową, protestował przeciw nowo wprowadzonej ustawie, która przedłużała ją do trzech lat (loi des trois ans). Z tego powodu wkrótce po wybuchu I wojny światowej został prewencyjnie aresztowany na kilka tygodni. Na własny wniosek przeniesiony na front, walczył w Artois i Szampanii. 7 października 1915 roku pojmany przez Niemców, wkrótce skierowany do robót przymusowych w hucie metali w Rosenbergu. Nakłaniał współpracowników do odmowy wykonywania pracy, za co skazany został przez niemiecki sąd wojskowy na więzienie. Powrócił do kraju wkrótce po podpisaniu rozejmu w Compiègne[3].
W rodzinnym Lille podjął karierę dziennikarską, pisząc dla lewicowego dziennika Cri du Nord. W listopadzie 1919 roku wybrany został na członka rady miasta, a w 1925 roku – mera Lille, którą to funkcję pełnił do śmierci. Za jego urzędowania powstały m.in. nowy ratusz oraz osiedle akademickie[3].
Od 29 kwietnia 1928 roku równolegle zasiadał we francuskim parlamencie (Izbie Deputowanych). Zajmował się przede wszystkim kwestiami dotyczącymi klasy robotniczej, w tym bezrobociem i warunkami pracy. 4 czerwca 1936 roku został mianowany ministrem spraw wewnętrznych w nowo utworzonym rządzie Frontu Ludowego, któremu przewodził Léon Blum. W tej roli Salengro uczestniczył w negocjacjach i był jednym z sygnatariuszy (7 czerwca) porozumień Matignon[3], w myśl których pracownicy mieli zapewnione prawo zrzeszania się w związkach zawodowych oraz prowadzenia negocjacji zbiorowych, uzyskali prawo do dwutygodniowego, płatnego urlopu, a czas pracy ograniczony został do 40 godzin tygodniowo[4].
18 czerwca 1936 roku na polecenie Salengro rozwiązane zostały cztery organizacje skrajnie prawicowe – Croix-de-feu, Młodzież Patriotyczna (Jeunesses patriotes), Solidarność Francuska (Solidarité française) oraz Parti franciste[3]. Wkrótce w prasie prawicowej, m.in. na łamach L'Action française i Gringoire, zaczęły pojawiać się doniesienia o rzekomej dezercji Salengro podczas I wojny światowej oraz głosy wyrażające wątpliwości co do zasadności pełnienia przez niego funkcji ministerialnej[2][3]. Powołana w celu ich zbadania komisja pod przewodnictwem generała Maurice′a Gamelina orzekła, że kwestia zniknięcia Salengro w 1915 roku, kiedy to trafił do niemieckiej niewoli, była badana przez sąd wojskowy, ten jednak orzekł w 1916 roku o jego niewinności. Również Izba Deputowanych odrzuciła zdecydowaną większością skierowane przeciw niemu oskarżenia. Mimo tego, w obliczu nieustającej nagonki medialnej Salengro popełnił samobójstwo 17 listopada 1936 roku[3].
Przypisy
edytuj- ↑ Salengro, Roger (1890-1936). [w:] Catalogue général [on-line]. Bibliothèque nationale de France. [dostęp 2024-06-30]. (fr.).
- ↑ a b Roger Salengro. Encyclopédie Larousse. [dostęp 2024-06-30]. (fr.).
- ↑ a b c d e f Roger Salengro. Assemblée nationale. [dostęp 2024-06-30]. (fr.).
- ↑ 1936, a Year for the Worker: Factory Occupations and the Popular Front’s Victory in France. The National WWII Museum, New Orleans, 2023-08-04. [dostęp 2024-06-30]. (ang.).