Wikipedia

Rudniki (powiat staszowski)

wieś w województwie świętokrzyskim, powiecie staszowskim

Rudniki – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie staszowskim, w gminie Połaniec[5][6].

Rudniki
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Powiat

staszowski

Gmina

Połaniec

Sołectwo

Rudniki[2]

Wysokość

167 m n.p.m.

Liczba ludności (2021)

434[3]

Strefa numeracyjna

15

Kod pocztowy

28-230[4]

Tablice rejestracyjne

TSZ

SIMC

0803733[5]

Położenie na mapie gminy Połaniec
Mapa konturowa gminy Połaniec, u góry znajduje się punkt z opisem „Rudniki”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Rudniki”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Rudniki”
Położenie na mapie powiatu staszowskiego
Mapa konturowa powiatu staszowskiego, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Rudniki”
Ziemia50°28′07″N 21°16′24″E/50,468611 21,273333[1]

W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa tarnobrzeskiego.

W latach 1867–1954 w granicach administracyjnych gminy Tursko (natenczas dzieliła się na: wioskę i folwark); a w granicach obecnej gminy Połaniec dopiero od 1 stycznia 1973 roku po reaktywacji gmin w miejsce gromad.

Wieś zlokalizowana jest przy drodze wojewódzkiej nr 764.

Historia edytuj

Wieś wymieniana w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich pod koniec XIX wieku.

RUDNIKI, wieś i folwark, powiat sandomierski, gmina Tursko, parafia Połaniec, odległość od Sandomierza 39 wiorst, mają młyn wodny na rzece Czarnej, 42 domy, 385 mieszkańców, 510 mórg (ziemi) dworskiej, 563 (mórg ziemi) włościańskiej. W 1827 roku było (tu) 34 domy, 222 mieszkańców. W XV wieku Rudniki są własnością Jana Rytwiańskiego, kasztelana krakowskiego, który miał tu 12 łanów kmiecych, karczmę, 1 zagrodziarza z rolą. Dziesięcinę snopową i konopną, wartości 8 grzywien, dawano biskupowi krakowskiemu (Długosz, Liber Beneficiorum, II, 450, 451). W 1578 roku własność kasztelana radomskiego, miała 24 osadników, 6 łanów, 1 zagrodziarza z rolą, 3 komorników, 3 biednych, 1 rzemieślnika (Pawiński, Małopolska, III, 169).

Bronisław Chlebowski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego..., t. IX.[7]

Rudniki w 1867 roku wchodził w skład gminy Tursko, z urzędem gminy w Strużkach. Sądem okręgowym dla gminy był IV Sąd Okręgowy w Staszowie (tam też była stacya pocztowa). Gmina miała 8 781 mórg rozległości ogółem (w tym 5 083 mórg włościańskich) i 4 613 mieszkańców (w tym 1,4 proc. pochodzenia żydowskiego, tj. 63 żydów). W skład gminy wchodziły jeszcze: Antoszówka, Dąbrowa, Luszyca, Matyaszów, Nakol, Niekrasów, Niekurza, Okrągła, Ossala, Pióry, Szwagrów, Strużki, Sworoń, Trzcianka, Tursko Małe, Tursko Wielkie, Tursko Wola, Zaduska Kępa i Zawada[8].

W 1895 roku ówczesna parafia Połaniec należała do ówczesnego dekanatu sandomierskiego i liczyła wówczas 5 514 dusz[9].

Demografia edytuj

Współczesna struktura demograficzna wioski Rudniki na podstawie danych z lat 1995-2009 według roczników GUS, z prezentacją danych z 2002 roku[10]:

Tabela 1.1 Poziom populacji wioski w przedziałach wiekowych
WYSZCZEGÓLNIENIE J.
m. 		POPULACJA MIESZKAŃCÓW
(w przedziałach wiekowych w 2002 roku)
OGÓŁEM 0-9 10-19 20-29 30-39 40-49 50-59 60-69 70-79 80+
I. OGÓŁEM os. 410 48 66 73 48 53 44 37 30 11
– odsetek % 100 11,7 16 17,8 11,7 12,9 10,7 9,1 7,4 2,7
1. WEDŁUG PŁCI
A. Mężczyzn os. 208 23 33 43 30 32 20 15 8 4
– odsetek % 50,8 5,6 8 10,5 7,3 7,8 4,9 3,7 2 1
B. Kobiet os. 202 25 33 30 18 21 24 22 22 7
– odsetek % 49,2 6,1 8 7,3 4,4 5,1 5,8 5,4 5,4 1,7


Rysunek 1.1 Piramida populacji – struktura płci i wieku wioski
Tabela 1.2 Poziom populacji wioski w grupach wiekowych
WYSZCZEGÓLNIENIE J.
m. 		POPULACJA MIESZKAŃCÓW
(w grupach wiekowych w 2002 roku)
OGÓŁEM Mężczyzn Kobiet
I. OGÓŁEM os. 410 208 202
– odsetek % 100 50,8 49,2
1. W WIEKU
A. Przedprodukcyjnym os. 97 47 50
– odsetek % 23,7 11,5 12,2
B. Produkcyjnym os. 242 141 101
– odsetek % 59 34,4 24,6
a. mobilnym os. 167 100 67
– odsetek % 40,7 24,4 16,3
b. niemobilnym os. 75 41 34
– odsetek % 18,3 10 8,3
C. Poprodukcyjnym os. 71 20 51
– odsetek % 17,3 4,9 12,4

Dawne części wsi – obiekty fizjograficzne edytuj

W latach 70. ubiegłego wieku przyporządkowano i opracowano spis lokalnych części integralnych dla Rudnik zawarty w tabeli 1.

Tabela 1. Wykaz urzędowych nazw miejscowych i obiektów fizjograficznych[11]
Nazwa wsi – miasta Nazwy części wsi
– miasta 		Nazwy obiektów fizjograficznych
– charakter obiektu
I. Gromada POŁANIEC
  1. Rudniki
  1. Blech
  2. Wymysłów
  1. Blech — pole
  2. Błonie — pole, pastwisko
  3. Mostki — pole
  4. Ogrody — łąka, pole
  5. Piskornik — łąka, bagno
  6. Twardówka — pole
  7. Za Rzeką — pole
  8. Zamiany — pole
  9. Zwierzyniec — las

Uwagi edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 118152
  2. ↑ Mieczysław Machulak: Jednostki pomocnicze Gminy i Miasta Połaniec. [w:] Jednostki pomocnicze / Statuty sołectw i osiedli w Mieście i Gminie Połaniec [on-line]. Połaniec, 2010-03-03, Biuletyn Informacji Publicznej Urzędu Miasta i Gminy Połaniec [dostęp 2010-10-26]. (pol.).
  3. ↑ Wieś Rudniki w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-03-16], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  4. ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1099 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
  6. ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. ↑ Rudniki (12, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 936.
  8. ↑ Filip Sulimierski (red. naczelny), Bronisław Chlebowski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Władysława Walewskiego do końca tomu X. Od tomu XI, z zasiłku Kasy pomocy dla osób pracujących na polu naukowem imienia D-ra Mianowskiego. T. XII. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1892, s. 657.
  9. ↑ Bronisław Chlebowski (red. naczelny), Władysław Walewski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Według planu Filipa Sulimierskiego i z pomocą zgromadzonych przez niego materyałów. Nakładem Władysława Walewskiego do końca tomu X. Od tomu XI, z zasiłku Kasy pomocy dla osób pracujących na polu naukowem imienia D-ra Mianowskiego. T. VIII. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1887, s. 706.
  10. ↑ Baza Demograficzna – Tablice predefiniowane – Wyniki badań bieżących; Stan i struktura ludności; Ludność według płci i miast. GUS, 2011, demografia.stat.gov.pl [dostęp 2011-05-04]. (pol.).
  11. ↑ Por. Leon Kaczmarek (red. nauk. zeszytu), Witold Taszycki (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 33. Powiat staszowski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Nadzorczych, 1970, s. 37, 77-96.

Bibliografia edytuj

  1. Kaczmarek Leon (red. nauk. zeszytu), Taszycki Witold (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 33. Powiat staszowski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Nadzorczych, 1970.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rudniki_(powiat_staszowski)&oldid=72614545”