Wikipedia

Brigitte Oertli

szwajcarska narciarka alpejska

Brigitte Oertli (ur. 10 czerwca 1962 w Egg) – szwajcarska narciarka alpejska, dwukrotna medalistka olimpijska, brązowa medalistka mistrzostw świata oraz czterokrotna zdobywczyni Małej Kryształowej Kuli klasyfikacji Pucharu Świata w kombinacji.

Brigitte Oertli
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 czerwca 1962
Egg

Klub

Skiclub Egg

Debiut w PŚ

10.12 1979, Piancavallo (DNF2 – slalom)

Pierwsze punkty w PŚ

18.12 1981, Piancavallo (12. miejsce – kombinacja)

Pierwsze podium w PŚ

22.01 1984, Verbier
(3. miejsce – kombinacja)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Szwajcaria
Igrzyska olimpijskie
srebro Calgary 1988 Zjazd
srebro Calgary 1988 Kombinacja
Mistrzostwa świata
brąz Vail 1989 Kombinacja
Puchar Świata
2. miejsce
1984/1985
2. miejsce
1987/1988
3. miejsce
1986/1987
Puchar Świata (Zjazd)
2. miejsce
1987/1988
3. miejsce
1984/1985
Puchar Świata (Kombinacja)
Mała Kryształowa Kula
1984/1985
Mała Kryształowa Kula
1986/1987
Mała Kryształowa Kula
1987/1988
Mała Kryształowa Kula
1988/1989
3. miejsce
1989/1990

Kariera edytuj

W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 10 grudnia 1979 roku w Piancavallo, gdzie nie ukończyła drugiego przejazdu w slalomie[1]. Pierwsze punkty wywalczyła 18 grudnia 1981 roku w tej samej miejscowości, gdzie zajęła dwunaste miejsce w kombinacji. W sezonie 1981/1982 punktowała jeszcze trzykrotnie, jednak nie poprawiła wyniku z Piancavallo; w klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie 59. miejsce. Na przełomie stycznia i lutego 1982 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Schladming, gdzie jej najlepszym wynikiem było 20. miejsce w zjeździe. W kolejnym sezonie trzykrotnie plasowała się w czołowej dziesiątce, jednak nie stanęła na podium. Najlepszy wynik osiągnęła 21 stycznia 1983 roku w Schruns, gdzie była czwarta w kombinacji. Tym razem w klasyfikacji generalnej zajęła 35. miejsce.

Pierwsze pucharowe podium wywalczyła 22 stycznia 1984 roku w Verbier, zajmując trzecie miejsce w kombinacji. Wyprzedziły ją tylko jej rodaczka Erika Hess oraz Olga Charvátová z Czechosłowacji. W pozostałych startach wielokrotnie punktowała, lecz na podium już nie stanęła. Wyniki te dały jej szesnaste miejsce w klasyfikacji generalnej oraz klasyfikacjach zjazdu i slalomu, a w kombinacji była trzynasta. W lutym 1984 roku wzięła udział w igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, gdzie w zjeździe była dwunasta, a rywalizacji w slalomie nie ukończyła. Bez medalu wróciła także z mistrzostw świata w Bormio w 1985 roku. Najbliżej medalu była w kombinacji, którą ukończyła na czwartej pozycji, przegrywając walkę o podium z Tamarą McKinney z USA. W zawodach pucharowych siedmiokrotnie plasowała się w najlepszej trójce, w tym 9 grudnia 1984 roku w Davos odniosła swoje pierwsze zwycięstwo, wygrywając kombinację. W tej samej konkurencji zwycięstwo odniosła także 11 stycznia 1985 roku w Bad Kleinkirchheim. Sezon 1984/1985 ukończyła na drugim miejscu, ustępując tylko innej Szwajcarce, Micheli Figini. Była równocześnie trzecia w zjeździe, za Figini i Marią Walliser, a w klasyfikacji kombinacji wywalczyła Małą Kryształową Kulę.

W sezonie 1985/1986 osiągała nieco słabsze wyniki. Siedem razy stawała na podium, jednak nie odniosła zwycięstwa. Czterokrotnie była druga, a trzy razy stawała na najniższym stopniu podium, co dało jej piąte miejsce w klasyfikacji generalnej. Przez trzy kolejne sezony zwyciężała w klasyfikacji kombinacji. W tym czasie wielokrotnie stawała na podium, odnosząc sześć zwycięstw: 11 stycznia 1987 roku w Mellau, 13 grudnia 1987 roku w Leukerbad, 24 stycznia 1988 roku w Bad Gastein i 15 stycznia 1989 roku w Grindelwald wygrywała kombinację, 18 stycznia 1988 roku w Saas Fee zwyciężyła w slalomie, a 5 marca 1988 roku w Aspen była najlepsza w zjeździe. Sezon 1986/1987 ukończyła na trzeciej pozycji, za Walliser i Vreni Schneider, a rok później uległa tylko Figini. W sezonie 1987/1988 drugie miejsce, ponownie za Figini, zajęła także w klasyfikacji biegu zjazdowego. Natomiast w sezonie 1988/1989 w klasyfikacji generalnej zajęła dziewiętnaste miejsce, przy czym na podium stawała tylko trzy razy.

Podczas rozgrywanych w 1987 roku mistrzostw świata w Crans-Montana jej najlepszym wynikiem było dziewiąte miejsce wywalczone w supergigancie. Pierwszy medal na arenie międzynarodowej zdobyła podczas igrzysk olimpijskich w Calgary w 1988 roku, gdzie w biegu zjazdowym zajęła drugie miejsce. W zawodach tych rozdzieliła na podium Marinę Kiehl z RFN oraz Kanadyjkę Karen Percy. Wynik ten powtórzyła w rozgrywanej dwa dni później kombinacji. Po zjeździe do kombinacji Oertli zajmowała jedenaste miejsce, tracąc do prowadzącej Francuzki Carole Merle 1,91 sekundy. W slalomie do kombinacji uzyskała jednak najlepszy czas (pokonując pozostałe zawodniczki o ponad 2 sekundy) i awansowała na podium. Ostatecznie straciła 0,23 punktu do Austriaczki Anity Wachter, a o 21,40 punktu wyprzedziła Marię Walliser. Ostatni sukces osiągnęła na mistrzostwach świata w Vail w 1989 roku, gdzie zdobyła brązowy medal w kombinacji. W zjeździe uzyskała drugi czas, a w slalomie ósmy, co dało jej trzeci łączny wynik. Ostatecznie wyprzedziły ją tylko Tamara McKinney i Vreni Schneider.

Startowała także w sezonie 1989/1990, jednak na podium stanęła tylko raz: 10 grudnia 1989 roku w Steamboat Springs odniosła kolejne zwycięstwo w kombinacji. Było to równocześnie jej ostatnie podium w zawodach tej rangi. W klasyfikacji generalnej zajęła 40. miejsce i w marcu 1990 roku zakończyła karierę. Dwukrotnie zdobywała mistrzostwo Szwajcarii, w latach 1982 i 1984 zwyciężając w kombinacji.

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
DNF1 13 lutego 1984   Sarajewo Slalom 1:36,47 -   Paoletta Magoni
12. 16 lutego 1984   Sarajewo Zjazd 1:13,36 +1,57   Michela Figini
2.  19 lutego 1988   Calgary Zjazd 1:25,86 +0,75   Marina Kiehl
2.  21 lutego 1988   Calgary Kombinacja 29,25 pkt +0,24 pkt   Anita Wachter
17. 22 lutego 1988   Calgary Supergigant 1:19,03 +2,53   Sigrid Wolf
DNF2 26 lutego 1988   Calgary Slalom 1:36,69 -   Vreni Schneider

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
DNF[2] 31 stycznia 1982   Schladming Kombinacja 8,99 pkt -   Erika Hess
20.[3] 4 lutego 1982   Schladming Zjazd 1:37,47 +2,17   Gerry Sorensen
22.[4] 6 lutego 1982   Schladming Slalom 1:41,60 +8,32   Erika Hess
8. 3 lutego 1985   Bormio Zjazd 1:26,96 +2,20   Michela Figini
4. 4 lutego 1985   Bormio Kombinacja 18,72 pkt +31,64 pkt   Erika Hess
5. 9 lutego 1985   Bormio Slalom 1:29,58 +0,63   Perrine Pelen
14. 30 stycznia 1987   Crans-Montana Kombinacja 15,32 pkt +81,42 pkt   Erika Hess
9. 3 lutego 1987   Crans-Montana Supergigant 1:19,17 +2,55   Maria Walliser
11. 5 lutego 1987   Crans-Montana Gigant 2:21,22 +3,45   Vreni Schneider
DNF1[5] 7 lutego 1987   Crans-Montana Slalom 1:33,30 -   Erika Hess
3.  2 lutego 1989   Vail Kombinacja 5,65 pkt +27,23 pkt   Tamara McKinney
DNF1[6] 7 lutego 1989   Vail Slalom 1:30,88 -   Mateja Svet

Puchar Świata edytuj

Miejsca w końcowej klasyfikacji edytuj

Zwycięstwa w zawodach edytuj

  1.   Davos – 9 grudnia 1984 (kombinacja)
  2.   Bad Kleinkirchheim – 11 stycznia 1985 (kombinacja)
  3.   Mellau – 11 stycznia 1987 (kombinacja)
  4.   Leukerbad – 13 grudnia 1987 (kombinacja)
  5.   Saas-Fee – 18 stycznia 1988 (slalom)
  6.   Bad Gastein – 24 stycznia 1988 (kombinacja)
  7.   Aspen – 5 marca 1988 (zjazd)
  8.   Grindelwald – 15 stycznia 1989 (kombinacja)
  9.   Steamboat Springs – 10 grudnia 1989 (kombinacja)
  • 9 zwycięstw (7 kombinacji, 1 slalom i 1 zjazd)

Pozostałe miejsca na podium edytuj

  1.   Verbier – 22 stycznia 1984 (kombinacja) – 3. miejsce
  2.   Bad Kleinkirchheim – 9 stycznia 1985 (zjazd) – 2. miejsce
  3.   Bad Kleinkirchheim – 10 stycznia 1985 (zjazd) – 2. miejsce
  4.   Pfronten – 14 stycznia 1985 (slalom) – 2. miejsce
  5.   Vail – 2 marca 1985 (zjazd) – 2. miejsce
  6.   Banff – 10 marca 1985 (supergigant) – 3. miejsce
  7.   Sestriere – 8 grudnia 1985 (slalom) – 3. miejsce
  8.   Sestriere – 12 grudnia 1985 (kombinacja) – 2. miejsce
  9.   Bad Gastein – 12 stycznia 1986 (kombinacja) – 3. miejsce
  10.   Puy-Saint-Vincent – 16 stycznia 1986 (zjazd) – 2. miejsce
  11.   Crans-Montana – 1 lutego 1986 (zjazd) – 2. miejsce
  12.   Piancavallo – 4 lutego 1986 (slalom) – 3. miejsce
  13.   Furano – 1 marca 1986 (zjazd) – 2. miejsce
  14.   Waterville Valley – 5 grudnia 1986 (slalom) – 2. miejsce
  15.   Courmayeur – 17 grudnia 1986 (slalom) – 3. miejsce
  16.   Valzoldana – 21 grudnia 1986 (slalom) – 2. miejsce
  17.   Saalbach – 6 stycznia 1987 (supergigant) – 2. miejsce
  18.   Bischofswiesen – 18 stycznia 1987 (gigant) – 3. miejsce
  19.   Leukerbad – 11 grudnia 1987 (zjazd) – 3. miejsce
  20.   Zinal – 16 stycznia 1988 (zjazd) – 3. miejsce
  21.   Bad Gastein – 23 stycznia 1988 (zjazd) – 2. miejsce
  22.   Rossland – 12 marca 1988 (zjazd) – 2. miejsce

Bibliografia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ alpineskiworld.net: 10.12.78. Piancavalo Slalom, women (ang.)
  2. ↑ alpineskiworld.net: 28-31.01.1982. Haus im Ennstal Alpine Combined, women (ang.)
  3. ↑ alpineskiworld.net: 04.02.1982. Haus am Ennstal Downhill, women (ang.)
  4. ↑ alpineskiworld.net: 05.02.1982. Schladming Slalom, women (ang.)
  5. ↑ alpineskiworld.net: 07.02.1987. Crans Montana Slalom, women (ang.)
  6. ↑ alpineskiworld.net: 07.02.1989. Beaver Creek Slalom, women (ang.)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Brigitte_Oertli&oldid=70323575”