Daglezja sina

Daglezja zielona odm. sina
	; Pseudotsuga menziesii var. glauca
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	nagonasienne
Klasa	iglaste
Rząd	sosnowce
Rodzina	sosnowate
Podrodzina	modrzewiowe
Rodzaj	daglezja
Gatunek	daglezja zielona
Odmiana	sina
	Nazwa systematyczna
	Pseudotsuga menziesii var. glauca (Beissn.) Franco; Conif. Duarum Nominibus: 6 (1950)
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Daglezja zielona odmiana sina, daglezja sina, jedlica sina (Pseudotsuga menziesii var. glauca Franco) – odmiana daglezji zielonej, drzewa z rodziny sosnowatych. Występuje w Górach Skalistych, gdzie rośnie do 3000 m n.p.m. Od odmiany nominatywnej różni się pokrojem, igłami i szyszkami. Ma także większą odporność na mrozy.

Morfologia edytuj

Szyszka z kwiatami żeńskimi

Szyszki

Pokrój: Drzewo wolniej rosnące od jedlicy zielonej. Korona młodych drzew szerokostożkowata.
Pień: Osiąga do 40-45 m wysokości i 90 cm w pierśnicy. Kora jest czarnobrązowa, nawet u młodych osobników bardzo szorstka.
Liście: Igły długości 2-3 centymetrów. Sztywne, srebrzystoniebieskie (nalot woskowy), po roztarciu wydziela się zapach terpentyny. Młode pędy szaro srebrne. Grzebieniasto umiejscowione.
Kwiaty żeńskie: Jaskrawoczerwone (u jedlicy zielonej są zielonkaworóżowe)
Szyszki: Długości 5-9 cm, brązowe, na krótkich trzoneczkach. Łuski okrywowe (wspierające) są odgięte lub nieodgięte zależnie od formy.

Zmienność edytuj

W ujęciu traktującym odmianę w randze podgatunku wyróżniono w jego obrębie dwie odmiany geograficzne^[5]:

var. glauca – występuje w Górach Skalistych na południe od Montany sięgając do Meksyku. Igły szaroniebieskie, długości 2-2,5 cm. Łuski wspierające wystające i zwykle odgięte ku szczytowi szyszki.
var. caesia (Schwer.) Franco – daglezja szarozielona, daglezja błękitna – występuje w północnej części Gór Skalistych w stanie Kolumbia Brytyjska. Od formy typowej różni się bardziej gładką, i bardziej szarą korą. Igły ciemnoszaro-zielone do zielonych, 2-2,5 cm długości. Szyszki mniejsze niż w formie typowej, podobne do var. glauca – też z silnie wystającymi choć nieodgiętymi łuskami wspierającymi.

W ujęciu uznającym daglezję siną za odmianę ww. taksony uznawane są za jej synonimy^[4].

Przypisy edytuj

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-03-26] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Pinales : Pinaceae, [w:] Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2021-03-26] (ang.).
↑ M.J.M.M.J.M. Christenhusz M.J.M.M.J.M. i inni, A new classification and linear sequence of extant gymnosperms, „Phytotaxa”, 19 (1), 2011, s. 55–70, DOI: 10.11646/phytotaxa.19.1.3 (ang.).
↑ ^a ^b Pseudotsuga menziesii var. glauca (Beissn.) Franco. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2021-03-18].
↑ Mitchell Alan F.: Conifers in the British Isles. London: Forestry Commission Booklet No. 33, 1972, s. 267. ISBN 978-0-11-710012-1.

Bibliografia edytuj

Otwarta Encyklopedia Leśna – jedlica sina. [dostęp 2010-04-15]. (pol.).
Tonny Russel, Catherine Cutler, Martin Walters: The Ilustrated Encyclopedia of Trees of The World. U.K.: Annes Publishing Limited, 2004. (ang.).
Polska edycja: Ilustrowana Encyklopedia Drzew Świata. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych, 2008, s. 120. ISBN 97883242-0842-5. (pol.).

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-03-26] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Pinales : Pinaceae, [w:] Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2021-03-26] (ang.).

[christenhusz2011-3] M.J.M.M.J.M. Christenhusz M.J.M.M.J.M. i inni, A new classification and linear sequence of extant gymnosperms, „Phytotaxa”, 19 (1), 2011, s. 55–70, DOI: 10.11646/phytotaxa.19.1.3 (ang.).

[powo-4] Pseudotsuga menziesii var. glauca (Beissn.) Franco. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2021-03-18].

[5] Mitchell Alan F.: Conifers in the British Isles. London: Forestry Commission Booklet No. 33, 1972, s. 267. ISBN 978-0-11-710012-1.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]